Vader

Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.

Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...

Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.

Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.

En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.

Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...

Dance me to the end of love

"Dans je?" vroeg ze me.  En ja, ik dans wel es graag. Niet dat ik er goed in zou zijn, of een talent zou voor hebben.  Maar ik sta gewoon graag wel es op de dansvloer wat bizar met mijn kont te schudden op leuke muziek.  Maar dat bedoelde ze helemaal niet. We schreven ons in voor een heuse danscursus.  En voor ik het besefte, stond ik met mijn Grote Liefde van Match4Me en 15 andere koppels wat onwennig op een glimmende houten dansvloer onder de kleurrijke spotlights van de dansclub.  Er moet eerst wel een dikke laag schroom van je onwennigheid geschraapt worden vooraleer je je ledematen wat voelt loskomen, maar vanaf zowat les 3 voelden we ons als Ginger Rogers en Fred Astaire ;-).

Dansen met je partner is gewoon zálig!  Je leert elkaar kennen, respecteren, aanvoelen, vertrouwen, ... op een hele intense, aangename manier.  Je beweegt en werkt samen in perfecte timing, harmonie, en choreografie... kortom, teamwerk :-).  Ik vond het fantastisch om dit met z'n tweetjes doen.  Je connecteert, het creëert een band. En vooral heerlijk om te doen met háár! Want zielsveel hield ik intussen van haar... ze zou de liefde van mijn leven worden...

En wat ook leuk is, is om tijdens de danspasjes met één oog de andere koppeltjes wat in de gaten te houden.  Zo waren er Jan Klaassen en Katrijn, die volgens mij met notenhouten ledematen geboren moesten zijn en er een heus poppenspel van maakten.  Er was een arme stakker die er steevast in slaagde om zijn stapjes compleet tegen het tempo in te zetten, zeer tot ergernis van zijn dame.  Voor hem had ik veel respect, want het moet aartsmoeilijk zijn om zo helemáál uit de maat te dansen.  En dan waren er Romeo en Juliette, duidelijk nieuwe jonge liefjes, die voortdurend tegen elkaar schurkten en zo innig in elkaar verstrengeld waren, dat ik ervoor vreesde dat nog vóór het einde van de les, op elk moment de vulkaan kon uitbarsten ;-).

Maar het allermooist... was de vrije dansavond ná de les.  Dan was er elke week een koppel lieve mooie oudjes van de partij.  Ik schatte hun leeftijd diep in de 70.  Ze bedankten vriendelijk voor de salsas en de bachatas.  Maar als de DJ een Argentijnse tango of een statige Engelse wals op de draaitafel legde, zweefden ze geruisloos de parketvloer op. En namen de hele dansvloer in met een ingetogen passie, een elegante sierlijkheid, schoonheid en een perfectie die alleen liefdevolle partners kunnen bereiken na jááren oefening.  Dát was ware liefde.  Ontroerend mooi.  En dan dacht ik bij mezelf: zó wil ik beslist oud worden...

Maar helaas zouden we zó niet oud worden.  Op klokslag de achtste ver-maand-dag van onze relatie bracht ik haar - net zoals de zeven vorige - een grote ruiker bloemen, om haar te vertellen hoe veel ik wel van haar hield.  En nog dezelfde avond keerde ik gebroken naar huis, de grote handen voorzichtig in een kommetje gevouwen, maar daarin wel duizend kleine stukjes, van wat nog even daarvoor mijn kwetsbare verliefde hart was.  Het stond in de sterren geschreven.

Maanden puzzelen en lijmen heeft het gevergd, en het resultaat is niet helemaal meer wat het voorheen was... maar ik denk dat het toch nog goed genoeg is om opnieuw weg te geven.  En als je een partner zou zoeken voor de volgende reeks danslessen: je mag me altijd vragen ;-).