Vader

Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo gevoelig ligt het.

Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen was voor zijn begrafenis...

Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag nog zoals voorheen.

Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen, niets is teveel om te organiseren en samen te doen.

En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat het veel mooier kan zijn als je met twee bent.

Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord, de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn lieve vader...