Sweet Little Lies

Op date gaan doe ik zelden.  Waarom? Wel, het is niet zo evident om op slag verliefd te worden aan een klein tafeltje na 2 cappuccino's en een korte babbel. Dat kost een man toch wat meer tijd.  Het is leuker om nieuwe vrienden te maken, samen activiteiten te doen, en wie weet, groeit er een keer iets moois?

Maar deze keer was ik toch wat geprikkeld door het profiel van een dame op de dating site.  Heidi was haar naam.  Ze was knap, blond, intelligent, goeie job, sportief, ... het profiel las als een stationsromannetje.  Ik denk dat ik vooral geïntrigeerd was door een waas van geheimzinnigheid die rond haar hing.  Ze gaf weinig prijs over zichzelf, bleef steeds aan de oppervlakte, en omzeilde alle vragen op chat met een snelle kwinkslag.

Dus daar zat ik dan op een kille herfstavond op een ijskoud bankje vóór de brasserie in Mol stipt om 20h00 vertwijfeld te wachten of er iemand zou komen opdagen. Reikhalzend in alle richtingen zoekend naar een bekend gezicht.  Doch helaas, ik zag haar nergens... Tot iemand plots naar me toe stapte en mijn naam uitsprak gevolgd door een vraagteken. Ze vertelde me dat ze een date met me had, maar dat gezicht kwam me toch absoluut niet bekend voor.  Ze was helemaal niet de Heidi Klum van de dating site. Maar goed, ze was óók blond, niet onknap, en mijn mannelijke nieuwsgierigheid was nu wel enigszins gekriebeld ;-).

Aan het tafeltje deed ik alsof er geen vuiltje aan de lucht was en kletste gewoon zoals singles dat doen op een date: honderduit vragen stellen en vragen beantwoorden.  Na een tijdje begon ze toch duidelijk te wiebelen op haar stoel en wat zenuwachtig te worden: "Is het je niet opgevallen dat ik niet op de foto lijk van de dating site?" vroeg ze plots snel.  Ze wachtte niet op een antwoord maar vervolgde dan: "Ik wil een man die me niet kiest voor mijn uiterlijk, maar voor wie ik ben". Dus was die foto maar gewoon ergens van het web geplukt.  "Dat kan je toch niet maken, je echte foto plaatsen?" merkte ze verder fijntjes op.  "Mijn collega's zouden me herkennen, en dat vind ik eng".  Ook haar leeftijd bleek een leugentje om bestwil. "Want leeftijd mag toch helemaal geen rol spelen?". Verder bleek haar woonplaats ook niet te kloppen.  Naar Mol rijden was gewoon een afleidingsmaneuver.  Kortom, zelfs de fabels van Jean De La Fontaine verbleekten bij het profieltje van Heidi.  Het stationsromannetje begon nu toch eerder op een horrorverhaal te lijken ;-).

Wat later vroeg ik of haar naam dan ook niet echt was? En inderdaad, ik had haar de hele avond als "Heidi" aangesproken maar dat was eveneens een schuilnaam.  Haar echte naam verklapte ze liever niet... Daarmee hield ik het toch stilletjes voor bekeken.  Dat was me er eentje teveel. We namen vriendelijk afscheid en met een ongemakkelijk gevoel in de buik reed ik huiswaarts.

De dag nadien bleek ze plots heel wat meer interesse te hebben in me dan vóór onze date. Maar de veer was bij mij gebroken. "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard", zo gaat het spreekwoord.  En weg was ik, in galop!

Enkele uren later kwam ik dan alsnog te weten wie ze echt was. Ze had me opgezocht op fb en stuurde een boos berichtje via Messenger.  Ze heette "Sonja" en schreef me verbolgen dat ik "bedankt" was om haar account te laten schrappen van de site.  Tja lieverd, je profiel was gewoon totaal fake.  En ik ben overtuigd dat ik hiermee heel wat mannen een nodeloos ritje naar Mol heb kunnen besparen... op zoek naar Heidi Klum ;-) Eerlijk duurt het langst.