Mijn rugzak

Thuis heb ik een kast met daarin een hele grote rugzak. Er passen drankjes in, lunchpakketten, speelgoed voor onderweg, petjes, zonnebrillen, zwemspullen, tot zelfs een stevig uit de kluiten gewassen mini mensje. Jarenlang heb ik de kids van adembenemende panorama's laten meegenieten, op mijn rug, over mijn schouder meeturend vanuit hun 'Deuter'. Van een reuzegrote gloeiende vuurbol die langzaam in zee smelt, tot een oogverblindend felle zon op de hoogste gletsjers in de eeuwige sneeuw.

En ik mag zeggen: ik ben trots op mijn rugzak. Het pad was dikwijls moeilijk, soms smal en stijl, gevaarlijk ook. Het was volharden, pijn verbijten, maar met vaste tred en stevige benen bracht ik het meest kostbare steeds veilig naar de mooiste plekjes om samen zo intens te genieten.
En nee, spijt heb ik niet. Van geen meter. Niet van de gekozen routes, niet van de mensen die ik meenam op avontuur, noch van de wandelaars die mijn pad kruisten.  Soms deed ik al eens domme dingen... één keer zelfs hing het aan een zijden draadje toen ik - de meteo straal negerend - de natuurelementen tartte en alleen met m'n dochtertje op grotere hoogte in een zware alpinestorm terecht kwam...

Maar ik heb eruit geleerd. M'n ervaringen hebben me gemaakt tot wie ik vandaag ben: ouder, rustiger, wijzer, verstandiger, geduldiger, ... als een ruw stukje rots met veel geduld door het ijskoude gletsjerwater van het bergriviertje gepolijst tot een gladde ronde kei.

Wandelen doe ik nog steeds graag, doch de kinderen zijn hun rugzak ontgroeid. Die staat fier als stille getuige in mijn kast. En als ik hem af en toe nog een keer bovenhaal, denk ik dankbaar terug aan al die intens mooie momenten die hij me geschonken heeft. Maar voel ik ook opnieuw een beetje de pijn in de benen, knieën gescheurd door het veelvuldig torsen van zoveel gewicht, en gelukkig netjes weer opgelapt door de medische wetenschap.

Alleen jammer zo dikwijls te lezen dat mijn rugzak hier niet welkom is. Ik moet hem onverwijld achterlaten, of veel lichter maken, hij mag niet te zwaar tillen... Hoewel niemand een nieuw leven kan beginnen zonder het verleden een eminente plaats te geven. We zijn gewoon wie we geworden zijn, geschuurd en gepolijst tot betere mensen door zoveel intense gebeurtenissen in het leven... Mijn kast is groot genoeg, er is nog een speciaal plekje gereserveerd voor een tweede rugzak naast die van mij ;-)