Als je straks de laatste regel van deze blog gelezen zal hebben, zal
je ongetwijfeld even je wenkbrauwen fronsen en denken: die kerel heeft
toch wel écht een tikkeltje teveel fantasie. En misschien heb je gelijk
ook ;-). Maar toch is dit verhaal waard gebeurd, én hier gebeurd.
Ze nam zelf contact met me op. Haar profiel las alsof het uit LinkedIn geknipt was: midden 40, carrièredame in de financiële wereld, nooit getrouwd, geen kinderen, brede interesses, globetrotter ook. Haar foto zat in een strak pak, witte blouse, zwarte blazer en dito kokerrok, lange gitzwarte golvende haren met donkerblauwe glans, strenge blik! Zó streng dat ik spontaan de neiging kreeg me achter de barkruk bij de keukentafel weg te stoppen om daarna voorzichtig mijn arm te strekken en haar berichtje te openen met een tikje op het touchpad van de laptop.
Doch haar mailtje had niets van dat strenge. We geraakten aan de babbel. Ze toonde veel interesse en stelde honderduit vragen: over het werk, de hobby's, de studietijd, sport en vrije tijd, ... het liep allemaal losjes.
Totdat, na een dag of twee ze klaarblijkelijk voldoende vertrouwen gewonnen had om met haar échte plan boven water te komen. "Kijk", zei ze, "ik ga met de deur in huis vallen. Ik ben helemaal niet op zoek naar een relatie. Ik wil een kind, maar heb geen zin om er een man bij te nemen. Veel te veel gedoe. Dus kom ik het hier zoeken".
Heel even ging er mij een elektrische schok door het lijf, een golf van adrenaline en opwinding. Het mannelijke oerinstinct dat sterker is dan onszelf, dat ervoor zorgt dat wij jonge wolven ons impulsief een weg bevechten naar de top van de roedel om daarna zoveel als mogelijk onze superieure genen trots over te dragen in een prachtig en uitgebreid nageslacht. Maar die flits was snel voorbij. Waarna 3.000 jaren van domesticatie van de mannelijke soort feilloos hun werk deden, en me terugbrachten tot de 'homo pantoffelheldiens' die we beschavingsgewijs verworden zijn :-).
De brave huisvader in me schopte me een geweten, maar toch werd de mannelijke nieuwsgierigheid wat sterker dan mezelf... en ik begon vragen te stellen. Waarom hier? Waarom ik? Hoe zie je dat 'praktisch'? ;-).
Tja, een echt anonieme donor vertrouwde ze niet, ze wou weten wie de vader van haar kind is. Verder geen band gewenst tussen vader en kind... De man moest wel over bepaalde 'kenmerken' beschikken: groot, slank, blauwe ogen, intelligent, hoog opgeleid, ... (mijn ego begon spontaan te pieken) en waar ga je dan op zoek? ... juist! Op een datingsite voor hoger opgeleide singles ;-). Ik reageerde nogal smalend met "Dan kijk je naar M4M als één grote baby-catalogus eigenlijk :-)". Maar daar kon ze hoegenaamd niet om lachen. Een tikkende biologische klok kan snel een gevaarlijke tijdbom worden, en een vrouw met kinderwens is tot veel in staat! Daar moet je als man voorzichtig mee omgaan.
Ze gaf me 3 dagen bedenktijd om een beslissing te nemen. Er was duidelijk haast bij. Er waren ook nog enkele bijkomende zaken te regelen, vooral medische en juridische dan, maar daarna zou het stomen worden ;-).
Nu, ik moest plots spontaan terugdenken aan een bioscoopfilm die ik es gezien heb: "The Wicker Man" (2006) met Nicolas Cage. Die gaat over een eiland, dat helemaal door vrouwen gedomineerd wordt, en waar mannen geen plaats hebben, tenzij eunuchen. Teneinde de populatie in stand te houden reizen de jongedames dan eenmalig naar het vasteland om een jonge kerel te versieren. Ze keren onverwijld alleen terug naar het eiland zodra ze een baby verwachten. Jaren later, als het kind een bepaalde leeftijd bereikt heeft, wordt de vader met een smoesje naar het eiland gelokt. Om daarna tijdens een bijzonder gruwelijk ritueel binnenin een grote wilgen pop (wicker man) opgesloten te worden en verbrand te worden. Netjes alle sporen opgeruimd...
En daarna kreeg ik het plots zelf óók toch wat te warm ;-). Dus bedankte ik maar vriendelijk voor het aanbod. Geen probleem voor haar, ze zou verder blijven zoeken... Doch dames: als je hier een nieuwe partner vindt die vroeg of laat alleen op vakantie wil naar een afgelegen eiland, dan weet je hoe laat het is :-)
Ze nam zelf contact met me op. Haar profiel las alsof het uit LinkedIn geknipt was: midden 40, carrièredame in de financiële wereld, nooit getrouwd, geen kinderen, brede interesses, globetrotter ook. Haar foto zat in een strak pak, witte blouse, zwarte blazer en dito kokerrok, lange gitzwarte golvende haren met donkerblauwe glans, strenge blik! Zó streng dat ik spontaan de neiging kreeg me achter de barkruk bij de keukentafel weg te stoppen om daarna voorzichtig mijn arm te strekken en haar berichtje te openen met een tikje op het touchpad van de laptop.
Doch haar mailtje had niets van dat strenge. We geraakten aan de babbel. Ze toonde veel interesse en stelde honderduit vragen: over het werk, de hobby's, de studietijd, sport en vrije tijd, ... het liep allemaal losjes.
Totdat, na een dag of twee ze klaarblijkelijk voldoende vertrouwen gewonnen had om met haar échte plan boven water te komen. "Kijk", zei ze, "ik ga met de deur in huis vallen. Ik ben helemaal niet op zoek naar een relatie. Ik wil een kind, maar heb geen zin om er een man bij te nemen. Veel te veel gedoe. Dus kom ik het hier zoeken".
Heel even ging er mij een elektrische schok door het lijf, een golf van adrenaline en opwinding. Het mannelijke oerinstinct dat sterker is dan onszelf, dat ervoor zorgt dat wij jonge wolven ons impulsief een weg bevechten naar de top van de roedel om daarna zoveel als mogelijk onze superieure genen trots over te dragen in een prachtig en uitgebreid nageslacht. Maar die flits was snel voorbij. Waarna 3.000 jaren van domesticatie van de mannelijke soort feilloos hun werk deden, en me terugbrachten tot de 'homo pantoffelheldiens' die we beschavingsgewijs verworden zijn :-).
De brave huisvader in me schopte me een geweten, maar toch werd de mannelijke nieuwsgierigheid wat sterker dan mezelf... en ik begon vragen te stellen. Waarom hier? Waarom ik? Hoe zie je dat 'praktisch'? ;-).
Tja, een echt anonieme donor vertrouwde ze niet, ze wou weten wie de vader van haar kind is. Verder geen band gewenst tussen vader en kind... De man moest wel over bepaalde 'kenmerken' beschikken: groot, slank, blauwe ogen, intelligent, hoog opgeleid, ... (mijn ego begon spontaan te pieken) en waar ga je dan op zoek? ... juist! Op een datingsite voor hoger opgeleide singles ;-). Ik reageerde nogal smalend met "Dan kijk je naar M4M als één grote baby-catalogus eigenlijk :-)". Maar daar kon ze hoegenaamd niet om lachen. Een tikkende biologische klok kan snel een gevaarlijke tijdbom worden, en een vrouw met kinderwens is tot veel in staat! Daar moet je als man voorzichtig mee omgaan.
Ze gaf me 3 dagen bedenktijd om een beslissing te nemen. Er was duidelijk haast bij. Er waren ook nog enkele bijkomende zaken te regelen, vooral medische en juridische dan, maar daarna zou het stomen worden ;-).
Nu, ik moest plots spontaan terugdenken aan een bioscoopfilm die ik es gezien heb: "The Wicker Man" (2006) met Nicolas Cage. Die gaat over een eiland, dat helemaal door vrouwen gedomineerd wordt, en waar mannen geen plaats hebben, tenzij eunuchen. Teneinde de populatie in stand te houden reizen de jongedames dan eenmalig naar het vasteland om een jonge kerel te versieren. Ze keren onverwijld alleen terug naar het eiland zodra ze een baby verwachten. Jaren later, als het kind een bepaalde leeftijd bereikt heeft, wordt de vader met een smoesje naar het eiland gelokt. Om daarna tijdens een bijzonder gruwelijk ritueel binnenin een grote wilgen pop (wicker man) opgesloten te worden en verbrand te worden. Netjes alle sporen opgeruimd...
En daarna kreeg ik het plots zelf óók toch wat te warm ;-). Dus bedankte ik maar vriendelijk voor het aanbod. Geen probleem voor haar, ze zou verder blijven zoeken... Doch dames: als je hier een nieuwe partner vindt die vroeg of laat alleen op vakantie wil naar een afgelegen eiland, dan weet je hoe laat het is :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.