Virtueel is irreëel

Ze was mijn eerste contact op M4M. Het allereerste. En dat is al enkele jaren geleden. Haar naam was Elsie. Ze werkte als diensthoofd in een Leuvens ziekenhuis. De foto's op haar profiel vond ik bijzonder aantrekkelijk. Blond, kort kopje. Brede glimlach. Ze schreef in haar profiel dat ze een moeilijke periode, scheiding achter de rug had. Maar dat ze er klaar voor was om een nieuwe toekomst met een man tegemoet te zien. Ze had onmiddellijk iets ontwapenend over zich, al bij de eerste woorden die we wisselden. Heel spontaan, open, eerlijk.

Ze wou eerst kennis maken via chat... en dat was ok voor mij. We schakelden over op facebook, want dat gaat toch wat vlotter. Elke avond na kids-bedtijd floepte er een groen lichtje aan achter haar naam, en maakte mijn hart een sprongetje. Het was zalig om kennis te maken. Iemand die naar je luistert, die je begrijpen kan. De koetjes en kalfjes maakten al gauw plaats voor diepzinnige gesprekken, filosofisch, intiem, vertrouwelijk, we konden over echt álles praten, enfin, chatten... het voelde allemaal perfect aan, het was heerlijk.

Uren werden dagen, en dagen werden weken. De M4M account hadden we beiden al gesloten. Dat was haar idee. De gesprekken werden intenser, maar ook donkerder, en moeilijker. Achter haar brede glimlach verborg ze heel wat verdriet en angst. Haar ex-man had de scheiding duidelijk nog niet verwerkt. Hij dronk veel, werd dan agressief, stalkte haar en de kinderen voortdurend. Hij bedreigde haar, en stond soms nachten aan haar deur amok te maken. Soms met live verslaggeving via fb. Bangelijk! Geweld, politie-interventies, rechtbank, ... ik denk dat ik er geen tekening moet bij maken...

Ze had angst om met me af te spreken. Ze vroeg me geduld te hebben. "Laat mij me even eerst door deze periode heen werken", zei ze dan. En dat geduld had ik: engelengeduld, brede schouders, een luisterend oor, en troostende woorden. Via facebook. Elke dag opnieuw. Ze had het echt nodig. En ik voelde dat het langzaam, stapje voor stapje, beter en beter werd. Ze werd sterker, assertiever, meer opgewekt. Maar telkens als ik vroeg om eens af te spreken, vond ze het wat te snel en nog te moeilijk...

Tot, na een 3-tal maanden de hemel leek opgeklaard, de donkere wolken verdreven, problemen overwonnen. Op een dag chatte ze mij opgewekt dat ze er nu helemaal klaar voor was. Ze voelde dat er weer plaats was in haar hart. Ze wou snel afspreken om samen iets te beginnen. Niet met mij, maar met Bart. Want ze had in heel die tijd dat we op fb waren, al contact met een andere man (ook van M4M). De man waar ze écht wou voor gaan. Met wie ze in de voorbije periode wél geregeld op date ging. Ze had echter schrik dat Bart zou afhaken als hij geconfronteerd werd met zoveel miserie, verdriet en problemen. Ze wilde hem dit alles besparen. Dus zocht ze elders een sterke schouder om uit te huilen. Van vrouwelijke efficiëntie gesproken ;-).

De fb chats droogden plots op. Het was een eerste M4M ervaring die ik echt wel kon missen. Een mokerslag, een emotionele opdoffer. Boos ben ik er niet om geworden, dat helpt toch niet. Maar teleurgesteld des te meer. Het heeft nog lang geduurd vooraleer ik opnieuw contact wou en kon zoeken met iemand op de site. En ik ben er heel wat voorzichtiger door geworden, afstandelijker. Nooit meer je hart blootleggen in een chatvenster, maar zo snel mogelijk afspreken in real life. Virtueel is irreëel! En als het dan een troost mag wezen, Elsie en Bart zijn vandaag nog steeds samen, dus op één manier is het dan toch allemaal niet voor niets geweest....