Van een oude houten slee, een hondje, een witte Kerst, en de eeuwige liefde.

Kerstnacht 1986. In een tijd toen de middernachtmis in mijn kleine Limburgse dorp nog helemaal gevuld was met bekende gezichten.  Brave mensen die elkaar een warm hart toedroegen, en sámen het kerstgevoel wilden beleven. Wanneer we elkaar de hand schudden en een warme kerstknuffel gaven bij het buitengaan van de kerk, was het dorpsplein al helemaal bedekt met een feeëriek wit tapijt. Een kerstgeschenk! Dikke zachte wollige sneeuwvlokken dwarrelden aarzelend naar beneden in een perfect stille nacht. Het was pure magie!

Dit moment was té mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Ik wou het delen met mijn geliefde en bedacht een romantisch plannetje. Ik haalde mijn oude houten slee van de zolder, nam enkele warme dekens, vulde een mandje met glühwein, vanillewafels, kaarsjes, en vroeg of ze kon komen. Ze was erg verrast, zo midden in de nacht, maar even later trok ik de slee geruisloos de donkere kerstnacht in. Vooraan mijn kleine hond gewikkeld in een dekentje, daarachter mijn grote liefde knus in een groot warm deken, en helemaal achteraan het mandje.

We gleden onder gele lantaarns, door kleine gezellige straatjes, over onverharde wegen, voorbij tavernes en cafeetjes, we groetten de licht beschonken feestvierders op hun terugweg naar huis. En steeds nog dwarrelden zachtjes sneeuwvlokken als een perfect decor voor een onvergetelijke nacht.
Het was al diep in de nacht toen we halt hielden bij de schaars verlichte kerststal. Het hele dorp sliep een zalige slaap. Het plein was verlaten, alsof iedereen plaats had willen ruimen voor ons romantische tafereeltje. De kaarsjes werden aangestoken, glazen gevuld met dampende wijn. We waren nog zo jong, doch al enkele jaren een koppel, als 'absolute beginners': eerst veel 'knoeien' met elkaar, stuntelen, fouten maken, leren liefhebben, elkaar vinden... Maar de band tussen ons was sterk geworden. We hielden zielsveel van elkaar. Die perfecte kerstnacht, met Jezeke, Maria, Jozef, een os en een ezel als zwijgzame getuigen, keken we elkaar diep in de ogen, en beloofden we elkaar de eeuwige liefde. Dat vuur in onze harten zou voor altijd branden.

Maar wellicht was het sprookje té mooi om te blijven duren... Enkele kerstmissen later ruilde ze mij en mijn oude houten slee voor een moderner exemplaar, een sportiever model van Duitse makelij met vier wielen en heel veel PK's. Een donderslag bij heldere hemel was het... Doch dat liedje bleek voor haar gauw ook te mooi om waar te zijn... Maar het kwaad was geschied, het hart gebroken,... En het heeft heel wat middernachtmissen geduurd tot dat hart terug sterk genoeg was om het weer weg te geven. Weet je: mensen zijn sterk, en tijd heelt wonden... Het hondje is al lang niet meer... de oude houten slee heb ik nog wel, die wacht op zolder, op een witte Kerst, en op die bijzondere iemand, die de tocht met me wil maken....

Zalige Kerst!