Death becomes her

Het was een heerlijk zonnige dag. In een opatempo reed ik met de raampjes naar beneden, genietend van de omgeving de stille kempen in. De jonge zomer geurde naar drogend hooi, en ik had er zin in. Het moest maanden geleden zijn dat ik nog een keer op date was gegaan. Eigenlijk is het allemaal niet zo aan mij besteed, dat dating gedoe. Wel heel leuk om mensen te ontmoeten, te luisteren naar sterke verhalen, en honderduit te praten... maar om nu onmiddellijk de klik te maken... dat overkomt een mens niet om de haverklap. Maar wie niet waagt?

Ik zette me op het terrasje van afspraak, te vroeg naar gewoonte. Het creëert best een aangename spanning, zo wachten op een onbekende dame :-). We hadden even gechat op M4M en beslist om elkaar snel te ontmoeten. Ze was een jaar of drie jonger dan ik, carrièrevrouw, we deelden interesses, en haar foto's waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend, dus... daar zat ik dan.

Ik herkende haar meteen. Ze stapte uit een poepsjieke rode sportwagen, in eindeloos hoge stiletto's, haar bijzonder wulpse vormen verhuld in kort cocktailjurkje in sportwagenkleur, een duizelingwekkende decolleté en gitzwart golvende haren in de wind.

En ze kwam gewoon aan míjn tafeltje zitten, aan mijn tafeltje. Ze was knap, met bijzonder jonge looks voor haar leeftijd. Ze keek ze me diep in de ogen, lachte haar parelwitte tanden bloot... en dan viel er een oorverdovende stilte. "Jaaa... mooi weer he ..." :-). Hemel en aarde trachtte ik te bewegen om een gesprek op gang te krijgen: kinderen, gezin, carrière, muziek, sport, kunst, vakanties, relaties, alle registers trok ik open.... doch ze zei telkens alleen maar ja en nee, en nipte dan even elegant aan haar drankje.

En lachte heel voorzichtig als ik trachtte grappig te zijn... maar... er was iets met die lach: het leek wel of het haar telkens pijn deed, want ze lachte met een grimas om de lippen. En er was iets met die lippen ook, want die bewogen als in een slecht gedubde film, nogal tegennatuurlijk. Vanaf dát moment was mijn interesse gewekt, en kon ik mijn ogen helemaal niet meer van haar af houden. Er was iets mis met de oogleden, die leken me toch wel bijzonder strak en hoog te zitten.
Eigenlijk leek haar hele hoofd wel enigszins een gespannen trommelvel, niet één rimpeltje kon ik waarnemen.

En ik dacht: als ik straks terugkeer van het herentoilet, ga ik toch eens heel even stiekem piepen of alles niet aan de achterkant met enkele elastiekjes bij elkaar gehouden wordt :-). Maar nee hoor, niks te zien. Nu, ik ben helemaal niet thuis in de wereld van botox, siliconen en plastische chirurgie, maar ik begon me toch snel te realiseren dat er een peperduur verbouwde dame voor me had plaatsgenomen.

Maar niet alles klopte. Mijn blik daalde voortdurend af naar de handen, die herkende ik ergens van... Mijn lieve moeder heeft er ook zo: heel charmant en lieflijk, maar getekend door de jaren en door het leven... en toen sloeg de twijfel in me toe: ik kon absoluut geen leeftijd op haar plakken, en dat brengt een mens in verwarring.

Sorry, maar ik moest spontaan terugdenken aan "Death becomes her", een film uit '92 waarin een aftakelende Meryl Streep na het innemen van een "evil potion" de eeuwige jeugd terugkreeg, maar daarna langzaam begon te desintegreren. Ik dacht plots: "dat er straks ook maar geen oor afvalt, of neus, of erger" :-).

Nu, alle gekheid op een stokje: ik heb respect voor ieders levenswijze hoor. We willen er allemaal jong en mooi blijven uitzien, en wat dat betekent is voor de ene mens al iets heel anders dan voor de andere. Zolang je je maar goed voelt in je vel is het ok. Die enkele rimpeltjes doen absoluut niets af van je schoonheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen al eens de vlucht nemen naar een veel jongere deerne, maar die relaties kunnen toch ook niet blijven duren? Neen, de schoonheid zien in elke leeftijd, dát is de kunst ;-).

En mijn date? Die vond het een leuke avond en een heel fijn gesprek (??!). Doch ondanks haar perfecte maten was het toch niet mijn cup... of tea ;-).