'Ze droomt', Dat was de anagram van haar M4M-naam,
had ze zelf gevonden. Een jaar of wat geleden ontmoette ik haar op de
site. Al bij het eerste contact was ze ongelooflijk direct. Ze stelde
onmiddellijk heel persoonlijke vragen, maakte rake opmerkingen over mijn
profiel. Heel ongebruikelijk eigenlijk, maar ik kon de eerlijkheid en
directheid enorm waarderen.
Ze wou snel een date, en zo deden we. Ik mocht haar gewoon bij haar thuis oppikken (!). Een groot herenhuis in een mooie wijk in de stad. Een renovatie. Een groot project, dat ze alleen op haar schouders nam na haar scheiding. Heel veel deed ze zelf. Een titanenwerk voor een alleenstaande vrouw met jonge kinderen. Het was haar appeltje voor de dorst, vertelde ze me, haar investering voor een betere toekomst voor zichzelf. Je kreeg er toch wat een gevoel van medeleven bij... ze vocht verbeten voor haar gezinnetje, haar toekomst, haar huisvesting, een nieuwe start, maar het leek alsof het een strijd was die je moeilijk alleen kon winnen...
Ze wou onmiddellijk mijn wagen lenen om meubeltjes te gaan kopen, want 'die heeft zo'n grote koffer' ;-)... Zo direct was ze. Ze stond erop me met haar auto naar een restaurantje te brengen. De rit door de stad was als als een achtervolging in regelrechte Jason Bourne stijl. Ik denk dat ik de armsteun van de autozetel nog vastgekneld hield toen ik bleekjes het restaurant binnen stapte.
Het was een gezellige avond, een warm en aangenaam gesprek, over kinderen, de job, het leven, het wonen, de vakanties, de zoektocht naar de liefde ... Ze was een hele lieve, warme, toffe date ... tot ze plots zei: 'je voelt niets voor me'. En daar kon ik haar eigenlijk alleen maar schoorvoetend in bijtreden. Niet dat ik nu onmiddellijk het CoupDeFoudre type ben, ik draai eerder op diesel dan op kerosine, maar gevoelsmatig ben ik een open boek, en ze las het zo in mijn ogen...
We bleven nog een tijdje 'vrienden', op fb en M4M. Ze vond snel een partner met de juiste ogen, en leek echt het geluk gevonden te hebben. Ik was zo blij voor haar... Zo verloren we elkaar wat uit het oog, en ieder ging z'n eigen weg.
Tot ik vernam dat ze twee weken geleden plots uit het leven is gestapt. Een shock!, een koude rilling! 'Verdomme toch meisje! Mensen zijn er toch om elkaar te helpen, te steunen, te praten, wat er ook gebeurt... de deur staat toch altijd open?!'. Maar zo was ze niet, ze wou niemand tot last zijn... Ik heb gevloekt, gehuild, gepiekerd, geschreeuwd, nachten wakker gelegen, zoveel onmacht en verdriet... maar ik vind geen antwoorden.
'V., ik hoop dat waar je nu bent, je de liefde, rust, het geluk en de warmte gevonden hebt waar je zo van droomde. Slaap nu maar zacht, we zullen je niet vergeten...blijf dromen.
Ze wou snel een date, en zo deden we. Ik mocht haar gewoon bij haar thuis oppikken (!). Een groot herenhuis in een mooie wijk in de stad. Een renovatie. Een groot project, dat ze alleen op haar schouders nam na haar scheiding. Heel veel deed ze zelf. Een titanenwerk voor een alleenstaande vrouw met jonge kinderen. Het was haar appeltje voor de dorst, vertelde ze me, haar investering voor een betere toekomst voor zichzelf. Je kreeg er toch wat een gevoel van medeleven bij... ze vocht verbeten voor haar gezinnetje, haar toekomst, haar huisvesting, een nieuwe start, maar het leek alsof het een strijd was die je moeilijk alleen kon winnen...
Ze wou onmiddellijk mijn wagen lenen om meubeltjes te gaan kopen, want 'die heeft zo'n grote koffer' ;-)... Zo direct was ze. Ze stond erop me met haar auto naar een restaurantje te brengen. De rit door de stad was als als een achtervolging in regelrechte Jason Bourne stijl. Ik denk dat ik de armsteun van de autozetel nog vastgekneld hield toen ik bleekjes het restaurant binnen stapte.
Het was een gezellige avond, een warm en aangenaam gesprek, over kinderen, de job, het leven, het wonen, de vakanties, de zoektocht naar de liefde ... Ze was een hele lieve, warme, toffe date ... tot ze plots zei: 'je voelt niets voor me'. En daar kon ik haar eigenlijk alleen maar schoorvoetend in bijtreden. Niet dat ik nu onmiddellijk het CoupDeFoudre type ben, ik draai eerder op diesel dan op kerosine, maar gevoelsmatig ben ik een open boek, en ze las het zo in mijn ogen...
We bleven nog een tijdje 'vrienden', op fb en M4M. Ze vond snel een partner met de juiste ogen, en leek echt het geluk gevonden te hebben. Ik was zo blij voor haar... Zo verloren we elkaar wat uit het oog, en ieder ging z'n eigen weg.
Tot ik vernam dat ze twee weken geleden plots uit het leven is gestapt. Een shock!, een koude rilling! 'Verdomme toch meisje! Mensen zijn er toch om elkaar te helpen, te steunen, te praten, wat er ook gebeurt... de deur staat toch altijd open?!'. Maar zo was ze niet, ze wou niemand tot last zijn... Ik heb gevloekt, gehuild, gepiekerd, geschreeuwd, nachten wakker gelegen, zoveel onmacht en verdriet... maar ik vind geen antwoorden.
'V., ik hoop dat waar je nu bent, je de liefde, rust, het geluk en de warmte gevonden hebt waar je zo van droomde. Slaap nu maar zacht, we zullen je niet vergeten...blijf dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.