Paul

Het bier had rijkelijk gevloeid op de maandelijkse kroegentochten. Chillen ook bij de "men's-only nights": luisteren naar goeie muziek en stevig filosoferen over de dingen des levens bij een sterke fles Pálinka, zoals mannen dat doen. De zomerse barbecues waren héérlijk en eindigden steevast in de vroege uurtjes onder een warm fleece dekentje met een spelletje Trivial. Vrienden voor het leven waren we, en dat leven wás goed.

Tot alles in geen tijd veranderde. Paul stond als eerste terug alleen in het leven. De breuk was hard en moeilijk. Niet veel later verhuisde ook ik naar een appartementje in de stad. En plots was niets meer hetzelfde. Ieder verwerkte de scheiding op zijn eigen tempo, en we verloren het contact met elkaar een beetje. Paul was verbitterd. Hij geloofde niet meer zo in de liefde. En vooral niet dat hij iemand zou ontmoeten via een dating site. Daar bleef hij ver van vandaan. Hij stortte zich helemaal in zijn carrière en zijn hobby's. Ik daarentegen was overtuigd dat het nog mogelijk was. Ik wou haar vinden, opnieuw verliefd worden, de passie voelen, om er dan samen voor 200% voor te gaan! Dus schreef ik me in.

Maar de onbezonnen geestdrift maakte plaats voor realisme. Makkelijk zou het niet worden, zo bleek na een tijd. We zijn geen 18 meer. De verwachtingen zijn hoog, en iedereen loopt met een verlanglijstje op zak waar de Thora rollen bij verbleken :-). Een praktijk waarvan ik mezelf ook niet helemaal vrij kon pleiten. Maar 'de aanhouder wint', zo gaat het spreekwoord... hoewel, bij nader inzien, deze uitdrukking misschien nogal ongelukkig gekozen is op een dating site ;-). Ik zette door.
De vierde zomer na het jaar Nul nodigde ik Paul een keer uit voor een leuk concertje met picnic op een zalige zwoele avond. Tijdens de rit naar Geel moest er heel wat bijgepraat worden. En dan is de liefde nooit ver weg. Zijn verbittering was echter nog steeds even groot: hij had het gehad! Nooit geen vrouw meer in zijn leven! Er komt alleen maar miserie van! In die 20 minuten rijden werden zoveel dure eden gezworen dat de ruiten ervan besloegen :-).

Verder was het een heel leuk concert in een gezellige losse atmosfeer. We stonden tijdens de pauze voor de dranktent druk te praten toen ik plots van achter mijn rug iemand mijn naam hoorde roepen. Wie, denk je? Een dame die me herkende van M4M ;-). Ik had voordien op de dating site wel een oproep geplaatst voor jullie, singles, en daar was ze dan :-). Ze was niet alleen, maar had ook nog enkele vriendinnen meegebracht. Paul stond er plots wat bij te bokken, dit was duidelijk niet zijn idee van een leuk concertavondje.

Maar de duisternis viel langzaam in, de grote rode avondzon maakte plaats voor een schitterende sterrenhemel tussen de bomen van het park. De muziek verzachtte de zeden, de witte wijn smaakte naar méér, de tongen kwamen los, en de barometer stond op 'stijgen'. Ook Paul kwam langzaam weer tot leven... Hij begon voorzichtig gesprekken aan te knopen en was na een tijdje weer helemaal de gedreven enthousiaste filosoof als vanouds. Het viel me wel op dat zijn aandacht meer en meer uitging naar één van de vriendinnen. Toen het concert al lang gedaan was, de dranktent gesloten, het publiek huiswaarts gekeerd, stonden we nog steeds bij het tafeltje te praten. Enfin, Paul en de vriendin dan, de anderen deden hun best om hen te overtuigen dat de avond intussen al even ten einde was ;-).

Het verschil kon niet groter zijn tijdens de rit terug naar huis. Hij was plots een heel andere persoon geworden (zijn tegenPaul :-) ). Verliefd tot over de oren, vertelde hij me honderduit alles wat hij over haar was te weten gekomen ... en toen hij bijna thuis was, diepte hij een klein briefje uit zijn broekzak en zwaaide er vervaarlijk mee door de wagen: "ennn, ik heb háár nummer, ik heb háár nummer!". Ze hadden afgesproken elkaar na 2 weken terug te zien, maar zo lang zouden zij absoluut niet wachten.... En zo zie je maar: nooit opgeven, het lot kan wel es heel snel keren!