Een waar gebeurd verhaal (namen zijn fictief gemaakt).
Ik leerde haar kennen op M4M. Jonge veertigster, blond, intelligent, knap, leuke job, open karakter... maar, ze woonde in Veurne, samen met haar tienerdochter. Helemaal niet evident voor een jongen als ik die op de dorpel van het Limburgse zijn vaste stek gevonden heeft. Dus citeerde ik haar maar een regel uit het bekende lied van haar stadsgenoot en bekende vlaamse zanger: '‘k Weet dat de liefde geen grenzen kent - Maar te ver is te ver' :-). En dat begreep ze. We zwoeren dan maar een dure eed om elkaar nooit te ontmoeten :-).
Maar verder 'klikte' het wel wat tussen ons. We schakelden over van M4M op fb, chatten en belden elkaar geregeld. We filosofeerden over het leven, de liefde, relaties, de kinderen, ... en eigenlijk vond ik het wel leuk, een verre pennenvriendin in cyberspace :-).
Ze vertrouwde me toe dat haar grootste angst was, om eenzaam te worden, om alleen te zijn in het leven. En die angst werd stilaan een obsessie. Nu, ik deed mijn best om het te begrijpen, maar dat beeld paste toch niet helemaal in mijn wereldje.
Eén van de eerste dingen die je als single moet leren, is dat 'alleen zijn' niet zomaar synoniem is voor 'eenzaam zijn'. Je leert genieten van de stilte. De stilte die er valt als na een gelukzalige 'shift' kids-time, de kinderen naar je ex gaan. De heerlijke stilte van de me-time, als je vóór dag en dauw met een dampende koffie op het terras luistert naar de merels die kwetterend de nacht uit je tuin verdrijven. De kirrende houtduiven in een verder perfecte stilte van het bos... Het ratelen van de rolluiken die de stilte doorbreken als je 's avonds voor het slapengaan een kleine wandeling maakt door je vredig rustende dorp... Veel leuker nog met z'n twee, hoor ik je denken... maar dat is een evidentie die je op een bepaald moment in het leven abrupt in een onbereikbare luxe kan zien omslaan..
Maar niet zo voor Sarah. Als haar dochter niet bij haar was, voelde ze zich erg eenzaam, altijd. 24h per dag, ondanks een fijne vriendenkring en hechte familie....
Een jaar of wat vóór onze kennismaking had ze Johan leren kennen op de dating site. Brave huisvader, met 2 kinderen. Niet direct helemaal haar type, maar hij was een aangenaam gezelschap, en vulde de leegte in haar leven. Alleen viel het haar na een tijd op dat de verbouwingen aan zijn huis (daarom kwamen ze er nooit) toch wel erg traag vorderden. Ook beetje raar dat hij alleen overdag gesprekken en sms'jes beantwoordde, 's avonds nooit... En zo kwam Sarah tot de gruwelijke ontdekking dat de brave huisvader ook nog het leven deelde met een nietsvermoedende echtgenote. En Johan was echt niet van plan om zijn huwelijk op te offeren.
Een opdoffer van formaat! Maar Sarah liet de moed niet zakken. Ze heropende haar lidmaatschap op de dating site, en kwam al redelijk snel in contact met Sam. Haar pennenvriend op fb verdween stilletjes naar de achtergrond, en ik was uiteraard opgetogen met de nieuwe start in haar leven ;-).
Tot ik enkele weken later Sarah in paniek aan de telefoon kreeg. Ze was deze keer heel wat voorzichtiger geworden, en had de whereabouts van Sam gegoogeld. Zo had ze ontdekt dat hij samen met een dame enkele maanden voordien een vennootschap had opgericht. Op een gezamenlijk werk/domicilie-adres. Dus weerom meer dan sterke vermoedens! Ze was helemaal uit het lood geslagen. Ik raadde haar aan om het hoofd toch koel te houden, en hem bij de eerstvolgende ontmoeting gewoon met de feiten te confronteren. Zo deed ze. En hij gaf onmiddellijk toe dat ook hij niet single was... Hoeveel pech een mens kan hebben toch?
Het werd stil rond Sarah... Maar een tijd later zag ik dat zij zich toch weer had ingeschreven op de site. Ik was eigenlijk blij voor haar dat ze ondanks zoveel tegenslagen de moed weer bij elkaar gesprokkeld had. Dus zocht ik benieuwd even contact via fb om eens te luisteren hoe het met haar ging...
En ja hoor, ze had haar krachten herwonnen! De man van haar leven zou ze deze keer beslist vinden. Ze had er weer zin in. En die eenzaamheid? Die deed haar zóveel pijn dat ze Johan al die tijd was blijven ontmoeten. Elke vrijdag kwam hij in het grootste geheim bij haar logeren. Met Sam was het iets moeilijker, die had geen smoes veil om nachten thuis weg te blijven, maar daar bestaan 'hotels' voor, liet ze me fijntjes weten. En die 'backups' zou ze nu toch willen behouden tot de ware zich wat 'bewezen' zou hebben... Geen risico's meer nemen! Op dat punt heb ik helaas moeten afhaken. We hebben kort daarna virtueel afscheid van elkaar genomen. Ik was plots opgelucht dat er 'unfriend' knop op fb zit :-). Sommige mensen máken toch een zootje van het leven, niet? Enfin, ik hoop voor haar dat ze het geluk en de ware liefde eindelijk gevonden heeft, en zich nooit meer eenzaam moet voelen... op M4M heb ik haar alleszins niet meer teruggezien :-).
Ik leerde haar kennen op M4M. Jonge veertigster, blond, intelligent, knap, leuke job, open karakter... maar, ze woonde in Veurne, samen met haar tienerdochter. Helemaal niet evident voor een jongen als ik die op de dorpel van het Limburgse zijn vaste stek gevonden heeft. Dus citeerde ik haar maar een regel uit het bekende lied van haar stadsgenoot en bekende vlaamse zanger: '‘k Weet dat de liefde geen grenzen kent - Maar te ver is te ver' :-). En dat begreep ze. We zwoeren dan maar een dure eed om elkaar nooit te ontmoeten :-).
Maar verder 'klikte' het wel wat tussen ons. We schakelden over van M4M op fb, chatten en belden elkaar geregeld. We filosofeerden over het leven, de liefde, relaties, de kinderen, ... en eigenlijk vond ik het wel leuk, een verre pennenvriendin in cyberspace :-).
Ze vertrouwde me toe dat haar grootste angst was, om eenzaam te worden, om alleen te zijn in het leven. En die angst werd stilaan een obsessie. Nu, ik deed mijn best om het te begrijpen, maar dat beeld paste toch niet helemaal in mijn wereldje.
Eén van de eerste dingen die je als single moet leren, is dat 'alleen zijn' niet zomaar synoniem is voor 'eenzaam zijn'. Je leert genieten van de stilte. De stilte die er valt als na een gelukzalige 'shift' kids-time, de kinderen naar je ex gaan. De heerlijke stilte van de me-time, als je vóór dag en dauw met een dampende koffie op het terras luistert naar de merels die kwetterend de nacht uit je tuin verdrijven. De kirrende houtduiven in een verder perfecte stilte van het bos... Het ratelen van de rolluiken die de stilte doorbreken als je 's avonds voor het slapengaan een kleine wandeling maakt door je vredig rustende dorp... Veel leuker nog met z'n twee, hoor ik je denken... maar dat is een evidentie die je op een bepaald moment in het leven abrupt in een onbereikbare luxe kan zien omslaan..
Maar niet zo voor Sarah. Als haar dochter niet bij haar was, voelde ze zich erg eenzaam, altijd. 24h per dag, ondanks een fijne vriendenkring en hechte familie....
Een jaar of wat vóór onze kennismaking had ze Johan leren kennen op de dating site. Brave huisvader, met 2 kinderen. Niet direct helemaal haar type, maar hij was een aangenaam gezelschap, en vulde de leegte in haar leven. Alleen viel het haar na een tijd op dat de verbouwingen aan zijn huis (daarom kwamen ze er nooit) toch wel erg traag vorderden. Ook beetje raar dat hij alleen overdag gesprekken en sms'jes beantwoordde, 's avonds nooit... En zo kwam Sarah tot de gruwelijke ontdekking dat de brave huisvader ook nog het leven deelde met een nietsvermoedende echtgenote. En Johan was echt niet van plan om zijn huwelijk op te offeren.
Een opdoffer van formaat! Maar Sarah liet de moed niet zakken. Ze heropende haar lidmaatschap op de dating site, en kwam al redelijk snel in contact met Sam. Haar pennenvriend op fb verdween stilletjes naar de achtergrond, en ik was uiteraard opgetogen met de nieuwe start in haar leven ;-).
Tot ik enkele weken later Sarah in paniek aan de telefoon kreeg. Ze was deze keer heel wat voorzichtiger geworden, en had de whereabouts van Sam gegoogeld. Zo had ze ontdekt dat hij samen met een dame enkele maanden voordien een vennootschap had opgericht. Op een gezamenlijk werk/domicilie-adres. Dus weerom meer dan sterke vermoedens! Ze was helemaal uit het lood geslagen. Ik raadde haar aan om het hoofd toch koel te houden, en hem bij de eerstvolgende ontmoeting gewoon met de feiten te confronteren. Zo deed ze. En hij gaf onmiddellijk toe dat ook hij niet single was... Hoeveel pech een mens kan hebben toch?
Het werd stil rond Sarah... Maar een tijd later zag ik dat zij zich toch weer had ingeschreven op de site. Ik was eigenlijk blij voor haar dat ze ondanks zoveel tegenslagen de moed weer bij elkaar gesprokkeld had. Dus zocht ik benieuwd even contact via fb om eens te luisteren hoe het met haar ging...
En ja hoor, ze had haar krachten herwonnen! De man van haar leven zou ze deze keer beslist vinden. Ze had er weer zin in. En die eenzaamheid? Die deed haar zóveel pijn dat ze Johan al die tijd was blijven ontmoeten. Elke vrijdag kwam hij in het grootste geheim bij haar logeren. Met Sam was het iets moeilijker, die had geen smoes veil om nachten thuis weg te blijven, maar daar bestaan 'hotels' voor, liet ze me fijntjes weten. En die 'backups' zou ze nu toch willen behouden tot de ware zich wat 'bewezen' zou hebben... Geen risico's meer nemen! Op dat punt heb ik helaas moeten afhaken. We hebben kort daarna virtueel afscheid van elkaar genomen. Ik was plots opgelucht dat er 'unfriend' knop op fb zit :-). Sommige mensen máken toch een zootje van het leven, niet? Enfin, ik hoop voor haar dat ze het geluk en de ware liefde eindelijk gevonden heeft, en zich nooit meer eenzaam moet voelen... op M4M heb ik haar alleszins niet meer teruggezien :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.