Eerst dacht ik dat het makkelijk zou worden. Het plan was ingenieus
eenvoudig: 1. Vind snel de liefde van je leven. 2. Verlaat samen
dankbaar en dolverliefd met stille trom de dating site en word
ongelooflijk gelukkig. En 3. Keer er nooit meer terug :-).
Maar zo makkelijk bleek het plannetje niet uitvoerbaar. En een belangrijke valkuil hierin: kinderen. Nu, ik ben dol op kinderen, sta er helemaal voor open, kan er eindeloos veel geduld voor opbrengen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde ... máár ... er is één belangrijke mogelijke spelbreker: ze hebben een vader :-). Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heel belangrijk dat beide ouders dicht bij de kinderen blijven, hun rol en verantwoordelijkheid kunnen opnemen als ouder: ze samen opvoeden, er altijd zijn voor de kids. Als nieuwkomer en buitenstaander moet je alles doen om het positieve beeld van beide ouders overeind te houden, en vooral niet proberen jezelf er zomaar ergens tussen te wriemelen :-). Wat afstand nemen, geduldig zijn, tijd nemen, en die band met je stiefkinderen zal er vanzelf wel komen.
Maar dames... kunnen jullie je ex - die de vader van je kinderen is - niet wat zorgvuldiger selecteren :-)? In het ene geval is hij intussen met de noorderzon verdwenen, arm in arm met een veel jonger Oost-Europees geblondeerd exemplaar met stevige uitgroei, in luipaardvel. In een ander minder fraai scenario kan hij maar niet loslaten en tracht hij je via de kids het leven nog behoorlijk te verzuren. Dikwijls met succes ook. Er is een reden waarom jullie niet meer samen zijn natuurlijk, dat begrijp ik wel. En niet zelden zijn je verhalen doorspekt met woorden als afgunst, stalken, wraakzucht, verbale of fysieke agressie, tot zelfs borderline en narcisme toe. We noemen het een 'rugzakje' dat je meedraagt, maar 'molensteen' is soms een beter passend woord. De "kans op slagen" bij een nieuwe relatie kan plots een heel foute betekenis dreigen te krijgen. Echtscheidingen waarbij ex-partners de kracht, moed en wijsheid vinden om dat hoofdstuk van hun leven in vriendschap en waardigheid af te sluiten, met respect voor elkaar, en met focus op de opvoeding, de toekomst en het geluk van hun kinderen lijken me eerder een zeldzaamheid.
Nu, hoe je het draait of keert: de vader van je stiefkinderen blijft tot een bepaalde hoogte nog betrokken in jouw leven als 'nieuwe-man-van' ook. Net als de nieuwe stiefpapa van je eigen kinderen. Je hoopt toch stilletjes op de geboorte van 2 nieuwe, grotere, gelukkige gezinnetjes, in welke vorm ook, waarin iedereen zichzelf kan zijn, en in harmonie samenleven kan... Maar hoe vind je zo'n harmonieus-gescheiden-vrouw? Met de foute ex-man heb ik intussen helaas wel al een keer kennis gemaakt. Kans op een nieuw begin was <= 0. Vandaar een constructief doch ludiek voorstel voor een nieuwe aanpak: breng gerust je ex mee als we samen een keer op date gaan. Zo weten we beiden snel of er muziek in kan zitten.... en ... ik trakteer :-).
Maar zo makkelijk bleek het plannetje niet uitvoerbaar. En een belangrijke valkuil hierin: kinderen. Nu, ik ben dol op kinderen, sta er helemaal voor open, kan er eindeloos veel geduld voor opbrengen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde ... máár ... er is één belangrijke mogelijke spelbreker: ze hebben een vader :-). Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heel belangrijk dat beide ouders dicht bij de kinderen blijven, hun rol en verantwoordelijkheid kunnen opnemen als ouder: ze samen opvoeden, er altijd zijn voor de kids. Als nieuwkomer en buitenstaander moet je alles doen om het positieve beeld van beide ouders overeind te houden, en vooral niet proberen jezelf er zomaar ergens tussen te wriemelen :-). Wat afstand nemen, geduldig zijn, tijd nemen, en die band met je stiefkinderen zal er vanzelf wel komen.
Maar dames... kunnen jullie je ex - die de vader van je kinderen is - niet wat zorgvuldiger selecteren :-)? In het ene geval is hij intussen met de noorderzon verdwenen, arm in arm met een veel jonger Oost-Europees geblondeerd exemplaar met stevige uitgroei, in luipaardvel. In een ander minder fraai scenario kan hij maar niet loslaten en tracht hij je via de kids het leven nog behoorlijk te verzuren. Dikwijls met succes ook. Er is een reden waarom jullie niet meer samen zijn natuurlijk, dat begrijp ik wel. En niet zelden zijn je verhalen doorspekt met woorden als afgunst, stalken, wraakzucht, verbale of fysieke agressie, tot zelfs borderline en narcisme toe. We noemen het een 'rugzakje' dat je meedraagt, maar 'molensteen' is soms een beter passend woord. De "kans op slagen" bij een nieuwe relatie kan plots een heel foute betekenis dreigen te krijgen. Echtscheidingen waarbij ex-partners de kracht, moed en wijsheid vinden om dat hoofdstuk van hun leven in vriendschap en waardigheid af te sluiten, met respect voor elkaar, en met focus op de opvoeding, de toekomst en het geluk van hun kinderen lijken me eerder een zeldzaamheid.
Nu, hoe je het draait of keert: de vader van je stiefkinderen blijft tot een bepaalde hoogte nog betrokken in jouw leven als 'nieuwe-man-van' ook. Net als de nieuwe stiefpapa van je eigen kinderen. Je hoopt toch stilletjes op de geboorte van 2 nieuwe, grotere, gelukkige gezinnetjes, in welke vorm ook, waarin iedereen zichzelf kan zijn, en in harmonie samenleven kan... Maar hoe vind je zo'n harmonieus-gescheiden-vrouw? Met de foute ex-man heb ik intussen helaas wel al een keer kennis gemaakt. Kans op een nieuw begin was <= 0. Vandaar een constructief doch ludiek voorstel voor een nieuwe aanpak: breng gerust je ex mee als we samen een keer op date gaan. Zo weten we beiden snel of er muziek in kan zitten.... en ... ik trakteer :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.