Zien

Als je regelmatig spoort vanuit het Limburgse richting Leuven, zal je haar ongetwijfeld wel een keer ontmoet hebben. Ze stapt op in mijn station. En ze is best mooi. Adembenemend mooi eigenlijk. Gitzwarte golvende haren, kleine glinsteroogjes, amandelwitte huid, kuiltjes in haar lieflijke wangen, een krul om de mondhoeken, en altijd een geheimzinnige glimlach op het gelaat. Maar dan ook altijd. Zelfs een Da Vinci zou zich er niet aan durven wagen om zoveel natuurlijke schoonheid aan doek toe te vertrouwen...

Ze treedt het stationsgebouw binnen als een echte prinses. Traagjes, statig, zelfverzekerd, voetje voor voetje. Ze houdt haar begeleider - wellicht haar oude vader - zachtjes bij de arm. Haar lange witte stok draagt ze trots als een scepter voor zich uit. Een baken van rust, schoonheid en lieflijkheid in een zee van norse ochtendhumeurige kantoortjesmensen.

Pal voor me neemt ze even halt, en wacht op de nmbs begeleider die haar zal assisteren bij het opstappen. Ze draait zich dan in haar dagelijks ritueel even naar me toe, en kijkt me aan alsof ze een röntgenfoto maken wil. Haar lieflijke blik boort zich genadeloos dwars door me heen. Even maar, en daarna sluit ze de ogen... en glimlacht ze geheimzinnig... Het lijkt wel een engelbewaarder, gezonden om ons stervelingen een belangrijke les te leren: "Arme mensen: kijk eens hoe gehaast jullie steeds doelloos dwalend op zoek zijn naar een beter leven, blind voor elkaar, en blind voor het geluk. Stop met zoeken, en vind het eerst in jezelf!".

En dán krijg ik het! De rillingen lopen me over de rug, mijn adem stokt even, mijn hart slaat enkele keren over, de ogen schieten vol, achter mijn kleine brilletje. Het gebeurt telkens opnieuw. Echt plaatsen kan ik het niet. Het moet een mix zijn van verwondering, inkeer, bezinning, bewondering voor zoveel schoonheid, diep respect, en dankbaarheid om het moment. Mijn eigen kleine beslommeringen en verzuchtingen worden plots weer even in perspectief gezet.
"Wees tevreden met wie je bent, en wat je hebt, en je zal gelukkig zijn", spelde een oude man me lang geleden de les. Hij is intussen heengegaan, maar zijn wijze woorden bewaar ik goed, als waardevolle erfenis. "Ik werk er nog elke dag aan, Jos!"

En de prinses? Ze neemt haar begeleider bij de arm, en samen verdwijnen ze in stilte langs het perron... mét de vertederende glimlach ;-)...

Wat later, als ik samen met de andere kantoortjesmensen argeloos voor me uit zit te staren in de trein, denk ik overtuigd: "straks gaat de stekker uit het internet, beslist!". Maar als het dan straks wordt, en de vinger boven de muisknop danst, borrelt het sprankeltje verlangen weer in me op. Vandaag nog niet... maar de dag komt dichterbij, ik voel het.

Bedankt, prinses, om me echt te leren zien, hoe vertederend mooi het leven kan zijn in al zijn eenvoud...