Loslaten

Er zijn zo van die dagen die je leven helemaal ondersteboven halen. Waarna niet één dag nog dezelfde is als voorheen. De laatste dag voor de kerstvakantie 2002 was zo'n dag. Na jaren van moeilijkheden was de vreugde intens wanneer er uiteindelijk toch een baby op komst was. Die nacht werd dochter geboren, onverwacht, te vroeg, en in levensbedreigende omstandigheden. Maar alles kwam goed en voor ik het besefte kreeg ik een frêle, broze, maar oh zo perfect mini-mensje in mijn armen gedrukt. Hoewel armen, ze paste in de palm van mijn grote hand. Maar het was een moment om in te kaderen, en het geluk was onbeschrijflijk.

En sedert die dag was ik papa. Trotse papa, zorgzame papa, grappige papa, speelpapa, vertelpapa, stoeipapa, luisterpapa... Papa zijn werd een hoofdberoep. Ze bleef niet lang in mijn handpalm passen, groeide als kool. En kleine meisjes worden groot...

Vandaag werd het dan opnieuw zo'n ondersteboven-dag. Er werd aangebeld rond tienen in de ochtend. Toen ik de deur openzwaaide stond er plots een lange lome slungel in het deurgat. Nog een eind groter dan ikzelf - en ik ben zeker geen korte jongen -, mager, zwarte korte haarsnit. Met pukkels op het voorhoofd, en diep gebruinde huid, duidelijk van een recente zonnige vakantie. Er was iets met zijn bewegingen. Zijn ledematen leken wel elk over een eigen commandopost te beschikken, en de coördinatie van het geheel was nog wat zoek. Het deed me een beetje aan een overmaatse Pinokkio denken en ik had spontaan de neiging om via het deurgat omhoog te kijken naar de poppenspeler die het touwtjeswerk nog niet goed in de vingers had.

Hij stelde zich stamelend voor Als "Pelle", en was de vriend van mijn dochter. En dan moet je als papa toch even slikken. Zelfs nadat zijn bezoek was aangekondigd, en dochterlief al honderduit over haar vriendje had verteld. Het liefst van al had ik deur voor Pelles neus dichtgeslagen, na een vriendelijk verzoek om over enkele jaren nog eens terug te komen. Maar ja, "je moet leren loslaten", zeggen je vrienden dan... en dat besef ik maar al te goed... maar het blijft toch je kleine schattige oogappel, niet?

Pelle zou de hele dag bij ons blijven. Doch veel kreeg ik hem niet te zien, ze verdwenen al snel naar de kamer van oogappel. Een bord bijzetten bij het avondeten was óók weer even een emotioneel moment. Aan tafel had ik dan toch de kans om even met Pelle te praten. Hij was ook kind van gescheiden ouders. Had een toffe PLUS-mama, een stoere PLUS-broer een leuke PLUS-zus. Allemaal PLUS, en PLUS is goed. Zolang je maar niet gaat vermenigvuldigen, wou ik hem nog waarschuwen, maar dat durfde ik even niet.

Voor het donker werd, stond de auto van Pelles vader weer op mijn oprit. En nam dochter innig afscheid ...tot gauw weer... en even kreeg ik het schrikbeeld, dat ik nog heel wat Pelles, Seppes, Thomassen, Jeffen en Danen zal moeten uitwuiven vooraleer mijn dochter tot de jaren van verstand zal gekomen zijn. Oef, het was een emotioneel beladen dag: effe diep ademhalen, en weerom een belangrijke bladzijde omslaan... het leven gaat voort!