Ik wil gevonden worden

"Ik zoek niet, ik wil gevonden worden", las ik diagonaal door haar zuinige beeldloze profieltje. Het bracht me abrupt wat in verwarring. Want ik hád haar zopas gevonden! Ze stond gewoon tussen de zoekresultaten toen ik "regio: Vlaams-Brabant" aangevinkt had. Zo eenvoudig was het om haar te vinden. :-).Nu, ik zag er ineens ook wel wat gedegen ouderwetse romantiek in. Jij, in een met baleinen corset veel te strak ingesnoerde wespentaille, hoepelrok en grote papillotten in de weelderige gitzwarte haren. Ik in grijze pitteleer met cravate blanche, lichtjes steunend op mijn zwarte wandelstok met zilveren knop, een brede buiging makend, de asgrijze wolvilten hoge hoed met één grote elegante beweging door de lucht zwaaiend: "Soeckt niet o scone jonckvrouwe, uw eedele ootmoedige dienaar verzoeckt needrig om uwen fluweelen hand" :-).

Nu dames, wij heren hebben van nature een romantische inborst, we zijn attent, tactvol, galant... en we houden uiteraard aan tradities :-). Doch als van ons verwacht wordt dat we een fotoloos en nauwelijks bewoord profieltje innig de liefde gaan verklaren, krijgen we het toch even moeilijk. Hoe weeg je nu tussen duizend profielen, met wie je graag zou willen afspreken? Dan is een eerlijke en originele kennismaking met jouw pen (en je selfie) alvast een goede aanknoping. Een gezellig terrasje doet de rest wel :-). Enne... we zijn intussen al een flink eind opgeschoten in de 21ste eeuw... de tijd dat de datiquette voorschreef om de vrouw zachtjes neer te knuppelen en met de lange wilde haren het donkere hol in te slepen ligt al even achter ons... de interesse mag gerust wat van beide kanten komen ;-).