De mannentafel

Als doorwinterde single hebben we het alleenstaande leven best onder controle: een goed gezinsleven, work-life balance in evenwicht, leuke vriendenkring, een gevulde vrijetijdsagenda, ... Alleen ... de kerstdagen, die zijn een verschrikking. Zo hartverwarmend en gezellig het vroeger was in familiekring, zo eenzaam en donker kunnen de eindejaarsdagen nu zijn. Dus in afwachting van een kerstfeest in een nieuw, groot en warm gezin - ongetwijfeld een voornemen van velen onder ons :-) - vluchtten vader en zijn tienerkids in een actieve wintersportvakantie naar de Zwiterse Alpen.
De opeenvolgende treinen denderden steeds trager naar de eindbestemming - van hogesnelheid tot ratelend tandradtreintje de alp op - en het was al valavond wanneer we aan het hotel toekwamen. Nog even druk met het ophalen van het skimateriaal, maar dan wachtte er een kerstavond in de heerlijk gezellige sfeer van het het hotelrestaurant.

Na de scheiding intussen 5 jaar geleden is het de eerste keer dat we opnieuw op wintersport gaan. Kinderen gaan nu weer elke winter, met één van de ouders afwisselend, zo hebben we de draad weer opgepikt. Want ja, het bestaat hoor, scheidingen waar in harmonie en beste verstandhouding goede afspraken kunnen gemaakt worden tussen de ouders.

Ik had er eerst wel wat koudijsvrees voor - koudwatervrees in de winterperiode dus :-) - zo met een half gezinnetje op een typische familievakantie... maar ik liet me overtuigen door mijn vriendenkring dat singles op wintersport lang geen uitzondering meer zijn...

Maar dat was dan toch enigszins zonder de Christelijk geïnspireerde reisorganisatie gerekend ;-). Op kerstavond kregen we vaste plaatsen voor de hele periode toegewezen aan ronde tafels van 6 tot 8 personen, waarbij meestal 2 gezinnetjes de tafel delen. En zo kwamen de twee enige single mannen van het grote hotel niet toevallig samen aan tafel 3 terecht. Opgehokt, afgezonderd in quarantaine, en een veilige schutkring ingesteld. Ik zag ook een groot plakkaat hangen boven onze tafel met "Opgepast! Single mannen!" en een oranje zwaailicht dat werd aangezet tijdens de maaltijden, maar dat moet mijn verbeelding geweest zijn... Mijn volgende vrees was dat nu elk moment een steriele ober zou verschijnen, een groene schort voorgebonden, met mondmasker, latex handschoenen, en kniehoge laarzen die even in een desinfecterende bak vloeistof moesten staan alvorens onze tafel te bedienen, maar zo ver kwam het gelukkig niet :-).

De hele week werden voorzichtige excursies opgezet tijdens de buffetten om vanop veilige afstand tafel 3 te bezichtigen. Waarbij de vrouwen steevast hun man bij het oor richting onze tafel trokken en je hen waarschuwend kon horen fluisteren: 'pas maar op Karel, of volgend jaar zit je hier ook alleen met een vent aan tafel' :-). Nu, vanuit onze 'splendid isolation' was het wel leuk om de perfecte gezinnetjes te observeren ook: vakantiestress, jengelende kinderen, kibbelende ouders, een tafel waar man en vrouw de hele week elkaar de rug keerden... je kon eigenlijk met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen wie de volgende vakantie je nieuwe tafelgenoot zal worden :-).

We lieten het niet aan ons hart komen. Zo anders was het immers aan de mannentafel. Een oase van rust met 2 vaders en 4 flinke tienerkids. Bert was een crème van een kerel, de vriendelijkheid zelve, een hele zachte en lieve papa voor zijn kinderen, een boeiend verteller, aangenaam gezelschap om bij een glas rode wijn en dessert-kaasschotel de avonturen van de dag te delen.

En zo werd de skivakantie weerom een onvergetelijke tijd. Wat overblijft zijn veel foto's, hilarische filmpjes op de latten, een paar blauwe plekken, stralendwitte herinneringen, en een glinstering in de ogen van 2 kinderen die dolgraag terug naar de bergen willen... bij voorkeur aan een grote tafel met een eigen nieuw, warm gezinnetje... een innige wens die in 2017 realiteit mag worden.... Beste wensen voor het nieuwe jaar!