Een kille donderdagmorgen, na een korte rit kom ik toe in mijn
zojuist ontwaakt geboortedorp in Limburg. De kou snijdt diagonaal door
de grijze kleren wanneer ik eerder traagjes richting kerk stap. Het
wordt de laatste reis van nonkel Louis vanmorgen. Lieve, stille nonkel
Louis, hij laat een kranige tante achter in de fleur van haar leven, en
drie zonen waar iedere vader apetrots moet op zijn.
Het doet deugd zoveel gezichten in de kerk te herkennen. Zoveel lieve, warme gezichten, mensen die samen met je het boek van je leven schrijven, woord voor woord, zin na zin. Sommige gezichten zijn wat grijs, gekerfd, gebeiteld als een sculptuur van een beeldhouwer met teveel oog voor detail. Maar ze zijn er, en die aanwezigheid doet zoveel deugd.
Verdriet samen beleven en delen, het raakt je telkens opnieuw diep in je binnenste... er komt geen eelt op ... Gelukkig kan ik mijn gevoelens wat achter m'n bril verbergen, en al gauw glij ik stilletjes weg in gedachten, weg naar hoe het geweest is: samen spelen in de tuin, logeren bij familie, de soms wat saaie muzieklessen, de superleuke bbq's bij bomma en bompa, zo gulzig we genoten van het leven... wat lag het geluk nog voor onze voeten, we moesten het gewoon maar oprapen, je struikelde er haast over...
Tot een welgemikte stemverheffing ter hoogte van de eerste lezing me terug tot de realiteit roept: "Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, ..." kraakt de luidspreker ietwat dreigend boven de hoofden. "Helemaal waar", mijmer ik, "iedereen heeft iemand om voor te leven, en samen mee te leven, kijk maar eens rondom je". Dan gaat er een koude rilling door me heen... behalve sommigen dan..., de stoelen links en rechts van me blijven leeg... Je leeft tegen zesentwintig uur per dag, en negen dagen per week, de carrière, de kids, familie, zoveel te doen... Je staat er zelden of niet bij stil, maar je mist toch die bijzondere iemand met wie je kan leven, voor wie je kan leven, om lief en leed te delen. Wat als de dag komt dat de wereld plots knerpend stopt met draaien, en het jouw beurt is om afscheid te nemen van wie je zo dierbaar is? Wie gaat er straks zachtjes in je hand knijpen als het je echt moeilijk wordt? Wie zal je stilletjes troostende woorden influisteren? Wie biedt je een schouder om je tranen in te verbergen, een alleszeggende blik als er geen woorden meer overblijven om uit te spreken?
Zoveel mensen rond je, zoveel warmte, en toch alleen, het zal je overkomen... Gelukkig hangt de geur van de lente al in de lucht wanneer ik door de middenbeuk stil de kerk uit slenter. Volgens de laatst gepubliceerde statistieken staan er nog zo'n 11.847 dagen van geluk op de teller. Tja, mannen leven ook langer dames :-). Laten we niet langer uitstellen en vandaag eraan beginnen...
Rust zacht lieve nonkel....
Het doet deugd zoveel gezichten in de kerk te herkennen. Zoveel lieve, warme gezichten, mensen die samen met je het boek van je leven schrijven, woord voor woord, zin na zin. Sommige gezichten zijn wat grijs, gekerfd, gebeiteld als een sculptuur van een beeldhouwer met teveel oog voor detail. Maar ze zijn er, en die aanwezigheid doet zoveel deugd.
Verdriet samen beleven en delen, het raakt je telkens opnieuw diep in je binnenste... er komt geen eelt op ... Gelukkig kan ik mijn gevoelens wat achter m'n bril verbergen, en al gauw glij ik stilletjes weg in gedachten, weg naar hoe het geweest is: samen spelen in de tuin, logeren bij familie, de soms wat saaie muzieklessen, de superleuke bbq's bij bomma en bompa, zo gulzig we genoten van het leven... wat lag het geluk nog voor onze voeten, we moesten het gewoon maar oprapen, je struikelde er haast over...
Tot een welgemikte stemverheffing ter hoogte van de eerste lezing me terug tot de realiteit roept: "Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, ..." kraakt de luidspreker ietwat dreigend boven de hoofden. "Helemaal waar", mijmer ik, "iedereen heeft iemand om voor te leven, en samen mee te leven, kijk maar eens rondom je". Dan gaat er een koude rilling door me heen... behalve sommigen dan..., de stoelen links en rechts van me blijven leeg... Je leeft tegen zesentwintig uur per dag, en negen dagen per week, de carrière, de kids, familie, zoveel te doen... Je staat er zelden of niet bij stil, maar je mist toch die bijzondere iemand met wie je kan leven, voor wie je kan leven, om lief en leed te delen. Wat als de dag komt dat de wereld plots knerpend stopt met draaien, en het jouw beurt is om afscheid te nemen van wie je zo dierbaar is? Wie gaat er straks zachtjes in je hand knijpen als het je echt moeilijk wordt? Wie zal je stilletjes troostende woorden influisteren? Wie biedt je een schouder om je tranen in te verbergen, een alleszeggende blik als er geen woorden meer overblijven om uit te spreken?
Zoveel mensen rond je, zoveel warmte, en toch alleen, het zal je overkomen... Gelukkig hangt de geur van de lente al in de lucht wanneer ik door de middenbeuk stil de kerk uit slenter. Volgens de laatst gepubliceerde statistieken staan er nog zo'n 11.847 dagen van geluk op de teller. Tja, mannen leven ook langer dames :-). Laten we niet langer uitstellen en vandaag eraan beginnen...
Rust zacht lieve nonkel....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.