Dit is ook weer eens een nieuwe ervaring. Bloggen vanop de luie
ligstoel op het strand, bij 28°C, op een eilandje aan de Middellandse
Zee ;-). Kids verkennen al snorkelend de diepblauwe wateren, en papa
houdt een oogje in het zeil vanachter zijn zonnebril. Af en toe een
goedkeurend knikje volstaat om de communicatielijn open te houden...,
een heerlijke tijd.
Maar aan de andere kant ook wel een emotioneel moeilijke tijd. Het hele jaar door heb je het veel te druk met te leven, geen tijd om stil te staan met je situatie. Maar tijdens vakanties word je toch onzacht met je neus op de feiten gedrukt.
Alleen reizen met je kinderen, zeker als papa, is niet zo vanzelfsprekend. Zeker als je met andere/zuiderse culturen in aanraking komt. Het lijkt wel alsof je met luid gezoem je vliegende schotel laat nederdalen in het mulle zand, en van een verre planeet de eilandbewoners komt begroeten: biep bliep biep! (vrij vertaald: 'we komen in vrede' ;-).
Zo zijn er steevast de oudere volslanke 'la mamma's' die je voortdurend argwanend in de gaten houden, klaar om bij de minste onverwachte beweging je kinderen uit je armen te rukken en de Polizia in te schakelen ;-).
En soortgenoten, eventueel van andere planeten, zijn op vakantie bijzonder schaars. Papa-mama-kindjes zijn de norm. Je ziet ook relaties om je heen in elke fase van de levenscyclus: verliefde koppeltjes die geen seconde van elkaar wijken, jonge ouders die duidelijk geen tijd en aandacht meer hebben voor elkaar... En dan zijn er de terminale paren, die heel de avond bij kaarslicht licht verveeld en monddood naast elkaar door staren, troost zoekend in veel te veel all-inclusive drankjes. Een fase waarvan je overtuigd bent dat je er nooit in zal glijden, omdat je nu wel zeker overtuigd bent dat liefde een werkwoord is...
Het is een emotioneel moeilijke tijd, als de kids naar bed zijn, en je vanop je terras wat eenzaam de nacht inkijkt, ... alleen vergezeld van wel duizend sterren aan de hemel, en luisterend naar het zachte ruisen van de zee. Volgend jaar wordt het anders... beslist!
Maar aan de andere kant ook wel een emotioneel moeilijke tijd. Het hele jaar door heb je het veel te druk met te leven, geen tijd om stil te staan met je situatie. Maar tijdens vakanties word je toch onzacht met je neus op de feiten gedrukt.
Alleen reizen met je kinderen, zeker als papa, is niet zo vanzelfsprekend. Zeker als je met andere/zuiderse culturen in aanraking komt. Het lijkt wel alsof je met luid gezoem je vliegende schotel laat nederdalen in het mulle zand, en van een verre planeet de eilandbewoners komt begroeten: biep bliep biep! (vrij vertaald: 'we komen in vrede' ;-).
Zo zijn er steevast de oudere volslanke 'la mamma's' die je voortdurend argwanend in de gaten houden, klaar om bij de minste onverwachte beweging je kinderen uit je armen te rukken en de Polizia in te schakelen ;-).
En soortgenoten, eventueel van andere planeten, zijn op vakantie bijzonder schaars. Papa-mama-kindjes zijn de norm. Je ziet ook relaties om je heen in elke fase van de levenscyclus: verliefde koppeltjes die geen seconde van elkaar wijken, jonge ouders die duidelijk geen tijd en aandacht meer hebben voor elkaar... En dan zijn er de terminale paren, die heel de avond bij kaarslicht licht verveeld en monddood naast elkaar door staren, troost zoekend in veel te veel all-inclusive drankjes. Een fase waarvan je overtuigd bent dat je er nooit in zal glijden, omdat je nu wel zeker overtuigd bent dat liefde een werkwoord is...
Het is een emotioneel moeilijke tijd, als de kids naar bed zijn, en je vanop je terras wat eenzaam de nacht inkijkt, ... alleen vergezeld van wel duizend sterren aan de hemel, en luisterend naar het zachte ruisen van de zee. Volgend jaar wordt het anders... beslist!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.