Op date gaan doe ik zelden. Waarom? Wel, het is niet zo evident om op slag verliefd te worden aan een klein tafeltje na 2 cappuccino's en een korte babbel. Dat kost een man toch wat meer tijd. Het is leuker om nieuwe vrienden te maken, samen activiteiten te doen, en wie weet, groeit er een keer iets moois?
Maar deze keer was ik toch wat geprikkeld door het profiel van een dame op de dating site. Heidi was haar naam. Ze was knap, blond, intelligent, goeie job, sportief, ... het profiel las als een stationsromannetje. Ik denk dat ik vooral geïntrigeerd was door een waas van geheimzinnigheid die rond haar hing. Ze gaf weinig prijs over zichzelf, bleef steeds aan de oppervlakte, en omzeilde alle vragen op chat met een snelle kwinkslag.
Dus daar zat ik dan op een kille herfstavond op een ijskoud bankje vóór de brasserie in Mol stipt om 20h00 vertwijfeld te wachten of er iemand zou komen opdagen. Reikhalzend in alle richtingen zoekend naar een bekend gezicht. Doch helaas, ik zag haar nergens... Tot iemand plots naar me toe stapte en mijn naam uitsprak gevolgd door een vraagteken. Ze vertelde me dat ze een date met me had, maar dat gezicht kwam me toch absoluut niet bekend voor. Ze was helemaal niet de Heidi Klum van de dating site. Maar goed, ze was óók blond, niet onknap, en mijn mannelijke nieuwsgierigheid was nu wel enigszins gekriebeld ;-).
Aan het tafeltje deed ik alsof er geen vuiltje aan de lucht was en kletste gewoon zoals singles dat doen op een date: honderduit vragen stellen en vragen beantwoorden. Na een tijdje begon ze toch duidelijk te wiebelen op haar stoel en wat zenuwachtig te worden: "Is het je niet opgevallen dat ik niet op de foto lijk van de dating site?" vroeg ze plots snel. Ze wachtte niet op een antwoord maar vervolgde dan: "Ik wil een man die me niet kiest voor mijn uiterlijk, maar voor wie ik ben". Dus was die foto maar gewoon ergens van het web geplukt. "Dat kan je toch niet maken, je echte foto plaatsen?" merkte ze verder fijntjes op. "Mijn collega's zouden me herkennen, en dat vind ik eng". Ook haar leeftijd bleek een leugentje om bestwil. "Want leeftijd mag toch helemaal geen rol spelen?". Verder bleek haar woonplaats ook niet te kloppen. Naar Mol rijden was gewoon een afleidingsmaneuver. Kortom, zelfs de fabels van Jean De La Fontaine verbleekten bij het profieltje van Heidi. Het stationsromannetje begon nu toch eerder op een horrorverhaal te lijken ;-).
Wat later vroeg ik of haar naam dan ook niet echt was? En inderdaad, ik had haar de hele avond als "Heidi" aangesproken maar dat was eveneens een schuilnaam. Haar echte naam verklapte ze liever niet... Daarmee hield ik het toch stilletjes voor bekeken. Dat was me er eentje teveel. We namen vriendelijk afscheid en met een ongemakkelijk gevoel in de buik reed ik huiswaarts.
De dag nadien bleek ze plots heel wat meer interesse te hebben in me dan vóór onze date. Maar de veer was bij mij gebroken. "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard", zo gaat het spreekwoord. En weg was ik, in galop!
Enkele uren later kwam ik dan alsnog te weten wie ze echt was. Ze had me opgezocht op fb en stuurde een boos berichtje via Messenger. Ze heette "Sonja" en schreef me verbolgen dat ik "bedankt" was om haar account te laten schrappen van de site. Tja lieverd, je profiel was gewoon totaal fake. En ik ben overtuigd dat ik hiermee heel wat mannen een nodeloos ritje naar Mol heb kunnen besparen... op zoek naar Heidi Klum ;-) Eerlijk duurt het langst.
vrijdag 28 september 2018
zaterdag 22 september 2018
Loslaten
Er zijn zo van die dagen die je leven helemaal ondersteboven halen.
Waarna niet één dag nog dezelfde is als voorheen. De laatste dag voor de
kerstvakantie 2002 was zo'n dag. Na jaren van moeilijkheden was de
vreugde intens wanneer er uiteindelijk toch een baby op komst was. Die
nacht werd dochter geboren, onverwacht, te vroeg, en in
levensbedreigende omstandigheden. Maar alles kwam goed en voor ik het
besefte kreeg ik een frêle, broze, maar oh zo perfect mini-mensje in
mijn armen gedrukt. Hoewel armen, ze paste in de palm van mijn grote
hand. Maar het was een moment om in te kaderen, en het geluk was
onbeschrijflijk.
En sedert die dag was ik papa. Trotse papa, zorgzame papa, grappige papa, speelpapa, vertelpapa, stoeipapa, luisterpapa... Papa zijn werd een hoofdberoep. Ze bleef niet lang in mijn handpalm passen, groeide als kool. En kleine meisjes worden groot...
Vandaag werd het dan opnieuw zo'n ondersteboven-dag. Er werd aangebeld rond tienen in de ochtend. Toen ik de deur openzwaaide stond er plots een lange lome slungel in het deurgat. Nog een eind groter dan ikzelf - en ik ben zeker geen korte jongen -, mager, zwarte korte haarsnit. Met pukkels op het voorhoofd, en diep gebruinde huid, duidelijk van een recente zonnige vakantie. Er was iets met zijn bewegingen. Zijn ledematen leken wel elk over een eigen commandopost te beschikken, en de coördinatie van het geheel was nog wat zoek. Het deed me een beetje aan een overmaatse Pinokkio denken en ik had spontaan de neiging om via het deurgat omhoog te kijken naar de poppenspeler die het touwtjeswerk nog niet goed in de vingers had.
Hij stelde zich stamelend voor Als "Pelle", en was de vriend van mijn dochter. En dan moet je als papa toch even slikken. Zelfs nadat zijn bezoek was aangekondigd, en dochterlief al honderduit over haar vriendje had verteld. Het liefst van al had ik deur voor Pelles neus dichtgeslagen, na een vriendelijk verzoek om over enkele jaren nog eens terug te komen. Maar ja, "je moet leren loslaten", zeggen je vrienden dan... en dat besef ik maar al te goed... maar het blijft toch je kleine schattige oogappel, niet?
Pelle zou de hele dag bij ons blijven. Doch veel kreeg ik hem niet te zien, ze verdwenen al snel naar de kamer van oogappel. Een bord bijzetten bij het avondeten was óók weer even een emotioneel moment. Aan tafel had ik dan toch de kans om even met Pelle te praten. Hij was ook kind van gescheiden ouders. Had een toffe PLUS-mama, een stoere PLUS-broer een leuke PLUS-zus. Allemaal PLUS, en PLUS is goed. Zolang je maar niet gaat vermenigvuldigen, wou ik hem nog waarschuwen, maar dat durfde ik even niet.
Voor het donker werd, stond de auto van Pelles vader weer op mijn oprit. En nam dochter innig afscheid ...tot gauw weer... en even kreeg ik het schrikbeeld, dat ik nog heel wat Pelles, Seppes, Thomassen, Jeffen en Danen zal moeten uitwuiven vooraleer mijn dochter tot de jaren van verstand zal gekomen zijn. Oef, het was een emotioneel beladen dag: effe diep ademhalen, en weerom een belangrijke bladzijde omslaan... het leven gaat voort!
En sedert die dag was ik papa. Trotse papa, zorgzame papa, grappige papa, speelpapa, vertelpapa, stoeipapa, luisterpapa... Papa zijn werd een hoofdberoep. Ze bleef niet lang in mijn handpalm passen, groeide als kool. En kleine meisjes worden groot...
Vandaag werd het dan opnieuw zo'n ondersteboven-dag. Er werd aangebeld rond tienen in de ochtend. Toen ik de deur openzwaaide stond er plots een lange lome slungel in het deurgat. Nog een eind groter dan ikzelf - en ik ben zeker geen korte jongen -, mager, zwarte korte haarsnit. Met pukkels op het voorhoofd, en diep gebruinde huid, duidelijk van een recente zonnige vakantie. Er was iets met zijn bewegingen. Zijn ledematen leken wel elk over een eigen commandopost te beschikken, en de coördinatie van het geheel was nog wat zoek. Het deed me een beetje aan een overmaatse Pinokkio denken en ik had spontaan de neiging om via het deurgat omhoog te kijken naar de poppenspeler die het touwtjeswerk nog niet goed in de vingers had.
Hij stelde zich stamelend voor Als "Pelle", en was de vriend van mijn dochter. En dan moet je als papa toch even slikken. Zelfs nadat zijn bezoek was aangekondigd, en dochterlief al honderduit over haar vriendje had verteld. Het liefst van al had ik deur voor Pelles neus dichtgeslagen, na een vriendelijk verzoek om over enkele jaren nog eens terug te komen. Maar ja, "je moet leren loslaten", zeggen je vrienden dan... en dat besef ik maar al te goed... maar het blijft toch je kleine schattige oogappel, niet?
Pelle zou de hele dag bij ons blijven. Doch veel kreeg ik hem niet te zien, ze verdwenen al snel naar de kamer van oogappel. Een bord bijzetten bij het avondeten was óók weer even een emotioneel moment. Aan tafel had ik dan toch de kans om even met Pelle te praten. Hij was ook kind van gescheiden ouders. Had een toffe PLUS-mama, een stoere PLUS-broer een leuke PLUS-zus. Allemaal PLUS, en PLUS is goed. Zolang je maar niet gaat vermenigvuldigen, wou ik hem nog waarschuwen, maar dat durfde ik even niet.
Voor het donker werd, stond de auto van Pelles vader weer op mijn oprit. En nam dochter innig afscheid ...tot gauw weer... en even kreeg ik het schrikbeeld, dat ik nog heel wat Pelles, Seppes, Thomassen, Jeffen en Danen zal moeten uitwuiven vooraleer mijn dochter tot de jaren van verstand zal gekomen zijn. Oef, het was een emotioneel beladen dag: effe diep ademhalen, en weerom een belangrijke bladzijde omslaan... het leven gaat voort!
De snoepwinkel
Geef toe het was een heerlijke zomer. Er leek geen einde te komen aan
de lange zwoele weken. Vele optredens, festivalletjes en concerten, en
steevast waren we op stap met een bende toffe singles. Op zo'n
concertavond kwam ik Dirk tegen. Hij werd voorgesteld in de groep. Een
gezellige kerel, single, erudiet, zo ongeveer van mijn leeftijd, met een
klein filosofisch trekje en een bijzonder gevoel voor humor. Het klikte
eigenlijk snel tussen ons.
Dirk was ook 'op de dating site'. Al een hele tijd eigenlijk. "De leden op een dating site", zo filosofeerde hij bij een frisse pint, "zijn als kinderen in een snoepwinkel: Iedereen kijkt er de ogen uit naar al het lekkers, ze weten niet waar eerst te beginnen, en iedereen wil iets kleurrijks graaien uit de snoepbol van de plank waar ze net niet bij kunnen".
En Dirk bevond zich naar eigen zeggen helemaal op de foute plank. Hij was al meerdere jaren single, en telkens als men er naar vroeg, gaf hij een eerlijk antwoord. "En iemand die 5 jaar alleen is, is behoorlijk verdacht, daar moet een hoek af zijn, zo redeneren de meeste vrouwen". "Mijn vervaldatum was verstreken, te lang geen relatie gehad", dat was zijn analyse.
Na lang zoeken vond hij dan toch eindelijk een partner die het met hem aandurfde. Maar het liep jammer genoeg fout. Ze pasten helemaal niet bij elkaar. En het ging van kwaad naar erger. Na een jaartje trokken ze beiden de stekker eruit, met pijn in het hart. En zo sleepte Dirk zich na enkele maanden opnieuw op de dating site. Eerst heel stilletjes, maar daarna wat frequenter. Gelukkig was het gewoon als thuiskomen in de bollenwinkel, allemaal vertrouwde foto's, iedereen was er nog stééds ;-).
"Maar van die foute plank was je dan intussen toch wel afgehaald?" zo vroeg ik hem nieuwsgierig. "Ja" antwoordde hij, "van die plank wel, maar nu ben ik weerom het foute snoepje, want de ladies vinden dat ik nog niet lang genoeg single ben, en dat is opnieuw verdacht".
"En zo blijven we met z'n allen met grote ogen staren naar het onbereikbare lekkers ;-)". Doch dames, als je naar de echte naam vraagt van je volgend contact op de site, en hij heet Dirk, moet je beslist eens afspreken. Je zal verrast zijn ;-).
Dirk was ook 'op de dating site'. Al een hele tijd eigenlijk. "De leden op een dating site", zo filosofeerde hij bij een frisse pint, "zijn als kinderen in een snoepwinkel: Iedereen kijkt er de ogen uit naar al het lekkers, ze weten niet waar eerst te beginnen, en iedereen wil iets kleurrijks graaien uit de snoepbol van de plank waar ze net niet bij kunnen".
En Dirk bevond zich naar eigen zeggen helemaal op de foute plank. Hij was al meerdere jaren single, en telkens als men er naar vroeg, gaf hij een eerlijk antwoord. "En iemand die 5 jaar alleen is, is behoorlijk verdacht, daar moet een hoek af zijn, zo redeneren de meeste vrouwen". "Mijn vervaldatum was verstreken, te lang geen relatie gehad", dat was zijn analyse.
Na lang zoeken vond hij dan toch eindelijk een partner die het met hem aandurfde. Maar het liep jammer genoeg fout. Ze pasten helemaal niet bij elkaar. En het ging van kwaad naar erger. Na een jaartje trokken ze beiden de stekker eruit, met pijn in het hart. En zo sleepte Dirk zich na enkele maanden opnieuw op de dating site. Eerst heel stilletjes, maar daarna wat frequenter. Gelukkig was het gewoon als thuiskomen in de bollenwinkel, allemaal vertrouwde foto's, iedereen was er nog stééds ;-).
"Maar van die foute plank was je dan intussen toch wel afgehaald?" zo vroeg ik hem nieuwsgierig. "Ja" antwoordde hij, "van die plank wel, maar nu ben ik weerom het foute snoepje, want de ladies vinden dat ik nog niet lang genoeg single ben, en dat is opnieuw verdacht".
"En zo blijven we met z'n allen met grote ogen staren naar het onbereikbare lekkers ;-)". Doch dames, als je naar de echte naam vraagt van je volgend contact op de site, en hij heet Dirk, moet je beslist eens afspreken. Je zal verrast zijn ;-).
vrijdag 21 september 2018
Jump!
Als ik op een zonnige dag in de tuin in de luie zetel hang, dan vult
steevast wat verderop de hagelwitte zeppelin van het para training
centrum het blauwe canvas. Vanop 300m hoogte heerst hij in een perfecte
stilte boven het rustende dorp.
Een zachte flllllappp echoot elke 10 seconden ritmisch neerwaarts telkens de koepel zich ontvouwt boven het hoofd van een nieuwe rekruut. 'Je moet het toch maar doen!' denk ik dan, 'jezelf vanuit een stilhangend bakje stoutmoedig in de Grote Leegte storten op een eenvoudige 'JUMP!' van je instructeur'. Je hachje heel even aan een zijden draad ... respect! Ook na zoveel jaren tuingenieten blijft het een adembenemend schouwspel.
Meer dan eens dalen de gedachten dan neer naar het eigen kleine bestaan. Durven WIJ nog wel te springen? De meeste mensen hebben in hun samenleven wel eens een bijzonder onzachte crash landing gemaakt, die lang zindert tot in de diepste vezel van het zijn. 'Overeind krabbelen, tot jezelf komen, en er weer voor gaan' lees je dan in het ongeschreven boek des levens. Maar we zijn voorzichtig geworden, berekend en beredeneerd, we wikken en wegen, evalueren en estimeren... En zo glijden de beste dagen aan je voorbij, geruisloos als een zeppelin die met stille lier wordt ingehaald. Terwijl het leven zoveel mooier en rijker is als je bemind wordt en intens kan beminnen...
Van wie is ook weer het citaat 'It is better to have loved and lost than never to have loved at all'?
Ik heb me alvast voorgenomen om niet bij de pakken te blijven zitten. Knop omdraaien, stoute schoenen aan, eens heel diep ademhalen, ogen dichtgeknepen voor de Grote Leegte... ennnn ... JUMP! 'k Zie je op date :-) !
Een zachte flllllappp echoot elke 10 seconden ritmisch neerwaarts telkens de koepel zich ontvouwt boven het hoofd van een nieuwe rekruut. 'Je moet het toch maar doen!' denk ik dan, 'jezelf vanuit een stilhangend bakje stoutmoedig in de Grote Leegte storten op een eenvoudige 'JUMP!' van je instructeur'. Je hachje heel even aan een zijden draad ... respect! Ook na zoveel jaren tuingenieten blijft het een adembenemend schouwspel.
Meer dan eens dalen de gedachten dan neer naar het eigen kleine bestaan. Durven WIJ nog wel te springen? De meeste mensen hebben in hun samenleven wel eens een bijzonder onzachte crash landing gemaakt, die lang zindert tot in de diepste vezel van het zijn. 'Overeind krabbelen, tot jezelf komen, en er weer voor gaan' lees je dan in het ongeschreven boek des levens. Maar we zijn voorzichtig geworden, berekend en beredeneerd, we wikken en wegen, evalueren en estimeren... En zo glijden de beste dagen aan je voorbij, geruisloos als een zeppelin die met stille lier wordt ingehaald. Terwijl het leven zoveel mooier en rijker is als je bemind wordt en intens kan beminnen...
Van wie is ook weer het citaat 'It is better to have loved and lost than never to have loved at all'?
Ik heb me alvast voorgenomen om niet bij de pakken te blijven zitten. Knop omdraaien, stoute schoenen aan, eens heel diep ademhalen, ogen dichtgeknepen voor de Grote Leegte... ennnn ... JUMP! 'k Zie je op date :-) !
1 op 10
Neenee, gelukkig niet het rapport waarmee zoon- of dochterlief straks
in loden schoenen naar huis zal komen geslenterd na een een zware
examenperiode. Wel is het zowat de kans op een reactie die een man
krijgt als je wil kennismaken met een leuk contact op een datingsite.
Onthutsend als je 'nieuw' bent op dating, je geraakt er snel door ontmoedigd. Zeker als er niet zomaar onmiddellijk 10 leuke contacten voor jou op de site te bespeuren zouden zijn :-). Dan wordt het (ver)wachten, krabben en 'cross-your-fingers' voor een "Win For Wife" :-) (oeps, sorry voor de wat oneerbiedige uitdrukking).
Het heeft ook weinig zin om in competitie te gaan met het gebalts en de stroperige strijd van meer professionele datingbirds. Het zit immers niet zomaar in je genen om je volslagen onbekende begeerlijke godin vanaf de eerste pennentrek hartstochtelijk het hof te maken. Daar is de liefde je veel te kostbaar voor. Oefen geduld, de tijd is aan jouw kant.
En neen, wij jongens lijden niet aan het man-van-Melle syndroom. We klampen ons niet vast aan de laatste strohalm van de liefde om een ondraaglijke leegheid van het bestaan opnieuw zin te geven. Ook het scharrelen laten we al helemáál over aan de krielkippen achter het tuinhuis. Hoewel, toegegeven, datingsite crashers onvermijdelijk het enthousiasme en de spontaniteit op een liefdesforum soms danig weten te verzuren. Toch is de overgrote meerderheid van ons singles wel oprecht en eerlijk op zoek.
Een vriend van me grapte me eens toe dat voor singles die een nieuwe kans zoeken, valentijn een maand vroeger zou moeten gevierd worden: midden in de solden :-). Maar daar gaan we echt geen strobreed aan toegeven: het zal zijn met passie, overgave, geen waakvlam, maar vonken en vuur!! Of het zal niet zijn.
"Per angusta ad augusta", het verhevene kan je maar bereiken langs moeilijke wegen. Het prijkte op het wapenschild van mijn eenheid in vervlogen tijden toen de dienstplicht nog jonge snaken hardde tot echte kerels. Ik heb mijn insigne achteraf goed bewaard, het zou me nog meer dan eens van pas komen. Dus niet opgeven, daarboven zal het straks adembenemend zijn! :-)
Onthutsend als je 'nieuw' bent op dating, je geraakt er snel door ontmoedigd. Zeker als er niet zomaar onmiddellijk 10 leuke contacten voor jou op de site te bespeuren zouden zijn :-). Dan wordt het (ver)wachten, krabben en 'cross-your-fingers' voor een "Win For Wife" :-) (oeps, sorry voor de wat oneerbiedige uitdrukking).
Het heeft ook weinig zin om in competitie te gaan met het gebalts en de stroperige strijd van meer professionele datingbirds. Het zit immers niet zomaar in je genen om je volslagen onbekende begeerlijke godin vanaf de eerste pennentrek hartstochtelijk het hof te maken. Daar is de liefde je veel te kostbaar voor. Oefen geduld, de tijd is aan jouw kant.
En neen, wij jongens lijden niet aan het man-van-Melle syndroom. We klampen ons niet vast aan de laatste strohalm van de liefde om een ondraaglijke leegheid van het bestaan opnieuw zin te geven. Ook het scharrelen laten we al helemáál over aan de krielkippen achter het tuinhuis. Hoewel, toegegeven, datingsite crashers onvermijdelijk het enthousiasme en de spontaniteit op een liefdesforum soms danig weten te verzuren. Toch is de overgrote meerderheid van ons singles wel oprecht en eerlijk op zoek.
Een vriend van me grapte me eens toe dat voor singles die een nieuwe kans zoeken, valentijn een maand vroeger zou moeten gevierd worden: midden in de solden :-). Maar daar gaan we echt geen strobreed aan toegeven: het zal zijn met passie, overgave, geen waakvlam, maar vonken en vuur!! Of het zal niet zijn.
"Per angusta ad augusta", het verhevene kan je maar bereiken langs moeilijke wegen. Het prijkte op het wapenschild van mijn eenheid in vervlogen tijden toen de dienstplicht nog jonge snaken hardde tot echte kerels. Ik heb mijn insigne achteraf goed bewaard, het zou me nog meer dan eens van pas komen. Dus niet opgeven, daarboven zal het straks adembenemend zijn! :-)
übersingles!
Wist je dat je als single op dating tot een bijzondere mensensoort
behoort? Singles zijn gemiddeld immers enkele centimeters groter dan de
overige aardbewoners, enkele kilo's lichter, we zijn knapper,
sportiever, en tonen jonge looks voor onze leeftijd. Volgens profielfoto
dan toch ;-). We roken niet, zijn hoog opgeleid, professioneel zeer
succesvol. We zijn levensgenieters, staan positief in het leven, en we
zijn altijd op vakantie :-). Niet verwonderlijk dat we zo moeilijk een
zielsverwant kunnen vinden :-).
Stellen dat singles af en toe niet om een leugentje verlegen zitten op een dating site is een open deur intrappen. We tonen ons graag van onze beste kant, en liefst nog wat beter ;-). Noem je dat bedrog? Is dit niet eigen aan het liefdesspel? Je kan er heel gevoelig voor zijn, en je date onmiddellijk het genadeschot geven wanneer geconfronteerd met de realiteit. Of er wat soepel mee omgaan? Het hangt er wellicht van af hoe ver de leugendetector doorslaat. Op datingsite 'het lyceum' en op date 'het museum' kan hard aankomen :-). Menig enthousiaste single is hierdoor wel eens kop-in-kas huiswaarts gereden na een ontgoochelend afspraakje.
Moeten we dan een dating-handicap protocol afspreken bij een eerste ontmoeting? In de zin van: "Hoi ik ben Karel, mijn leeftijd+5, lengte-4, postuur: doe me maar een paar kilo meer, kinderen+4, en haarkleur: niet meer van toepassing" :-).
Nee, eerlijk duurt het langst natuurlijk. Niemand is perfect, laten we lief zijn voor elkaar. Math wiz Peter Backus berekende enkele jaren geleden dat er een kans bestaat van 1 op 285.000 om zijn perfecte liefde te vinden. De kans om buitenaards leven te ontmoeten zou 100 keer groter zijn. Dus open je hart, of koop een krachtige zaklamp om elke avond na zonsondergang vanop je terras je liefdesboodschap richting sterren te knipperen ;-).
Stellen dat singles af en toe niet om een leugentje verlegen zitten op een dating site is een open deur intrappen. We tonen ons graag van onze beste kant, en liefst nog wat beter ;-). Noem je dat bedrog? Is dit niet eigen aan het liefdesspel? Je kan er heel gevoelig voor zijn, en je date onmiddellijk het genadeschot geven wanneer geconfronteerd met de realiteit. Of er wat soepel mee omgaan? Het hangt er wellicht van af hoe ver de leugendetector doorslaat. Op datingsite 'het lyceum' en op date 'het museum' kan hard aankomen :-). Menig enthousiaste single is hierdoor wel eens kop-in-kas huiswaarts gereden na een ontgoochelend afspraakje.
Moeten we dan een dating-handicap protocol afspreken bij een eerste ontmoeting? In de zin van: "Hoi ik ben Karel, mijn leeftijd+5, lengte-4, postuur: doe me maar een paar kilo meer, kinderen+4, en haarkleur: niet meer van toepassing" :-).
Nee, eerlijk duurt het langst natuurlijk. Niemand is perfect, laten we lief zijn voor elkaar. Math wiz Peter Backus berekende enkele jaren geleden dat er een kans bestaat van 1 op 285.000 om zijn perfecte liefde te vinden. De kans om buitenaards leven te ontmoeten zou 100 keer groter zijn. Dus open je hart, of koop een krachtige zaklamp om elke avond na zonsondergang vanop je terras je liefdesboodschap richting sterren te knipperen ;-).
Time is on your side
Vind je ook niet dat het dating gebeuren wat te snel en oppervlakkig verloopt?
Zóveel singles op een site, zóveel profieltjes, teksten, foto's, ...
Hoe moet je er aan beginnen om contact te leggen met iemand? Hoe bepaal jij met wie je contact wil?
We reduceren de medemens al snel tot een wel heel eenvoudig lijstje met karakteristieken: lengte, figuur, opleiding, woonafstand, leeftijd, ... Alles moet perfect kloppen. De boeiende, grappige, aardige, intelligente, warme man/vrouw achter het profiel krijgen we niet te zien. En als we dan een keer afspreken, hebben we precies twee koffies tijd om verliefd te worden en de klik te ervaren. Voor veel singles werkt dat gewoon niet. En zo haken we al te snel af...
De tijd dat je na enkele pintjes licht beneveld bij de eerste slow in de discotheek op verovering ging, om de dag nadien bij daglicht de schade op te meten als je haar terugzag, ligt al ver achter ons :-). Zo eenvoudig gaat het nu niet meer. Er moet eerst grondig gewikt en gewogen worden...
Een bescheiden tip van deze jongen: 'slow down'! Klik eens een keer minder snel de "geen interesse" knop. Wees voor een keer wat minder hard met je criteria. En vooral: geef het eens een tweede kans: spreek opnieuw af, en ga eens een dagje uitwaaien aan zee, wandelen in de Ardennen, shoppen op de Meir, ... leer elkaar wat beter kennen, je zal zien dat er heel veel te ontdekken valt in je date ;-).
Of sluit je aan bij een clubje, leuke vrijgezellengroepen op fb, singles die elkaar opzoeken in een vriendenkring, geregeld activiteiten organiseren... of neem er zelf initiatief toe. Keuze genoeg als je wat rondkijken wil. De voorbije zomermaanden heb ik op die manier aardig wat nieuwe mensen ontmoet. Mensen die heel wat meer tijd nemen voor elkaar. Hartverwarmend... een aanrader. Time is on your side :-)
Zóveel singles op een site, zóveel profieltjes, teksten, foto's, ...
Hoe moet je er aan beginnen om contact te leggen met iemand? Hoe bepaal jij met wie je contact wil?
We reduceren de medemens al snel tot een wel heel eenvoudig lijstje met karakteristieken: lengte, figuur, opleiding, woonafstand, leeftijd, ... Alles moet perfect kloppen. De boeiende, grappige, aardige, intelligente, warme man/vrouw achter het profiel krijgen we niet te zien. En als we dan een keer afspreken, hebben we precies twee koffies tijd om verliefd te worden en de klik te ervaren. Voor veel singles werkt dat gewoon niet. En zo haken we al te snel af...
De tijd dat je na enkele pintjes licht beneveld bij de eerste slow in de discotheek op verovering ging, om de dag nadien bij daglicht de schade op te meten als je haar terugzag, ligt al ver achter ons :-). Zo eenvoudig gaat het nu niet meer. Er moet eerst grondig gewikt en gewogen worden...
Een bescheiden tip van deze jongen: 'slow down'! Klik eens een keer minder snel de "geen interesse" knop. Wees voor een keer wat minder hard met je criteria. En vooral: geef het eens een tweede kans: spreek opnieuw af, en ga eens een dagje uitwaaien aan zee, wandelen in de Ardennen, shoppen op de Meir, ... leer elkaar wat beter kennen, je zal zien dat er heel veel te ontdekken valt in je date ;-).
Of sluit je aan bij een clubje, leuke vrijgezellengroepen op fb, singles die elkaar opzoeken in een vriendenkring, geregeld activiteiten organiseren... of neem er zelf initiatief toe. Keuze genoeg als je wat rondkijken wil. De voorbije zomermaanden heb ik op die manier aardig wat nieuwe mensen ontmoet. Mensen die heel wat meer tijd nemen voor elkaar. Hartverwarmend... een aanrader. Time is on your side :-)
Death becomes her
Het was een heerlijk zonnige dag. In een opatempo reed ik met de raampjes naar beneden, genietend van de omgeving de stille kempen in. De jonge zomer geurde naar drogend hooi, en ik had er zin in. Het moest maanden geleden zijn dat ik nog een keer op date was gegaan. Eigenlijk is het allemaal niet zo aan mij besteed, dat dating gedoe. Wel heel leuk om mensen te ontmoeten, te luisteren naar sterke verhalen, en honderduit te praten... maar om nu onmiddellijk de klik te maken... dat overkomt een mens niet om de haverklap. Maar wie niet waagt?
Ik zette me op het terrasje van afspraak, te vroeg naar gewoonte. Het creëert best een aangename spanning, zo wachten op een onbekende dame :-). We hadden even gechat op M4M en beslist om elkaar snel te ontmoeten. Ze was een jaar of drie jonger dan ik, carrièrevrouw, we deelden interesses, en haar foto's waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend, dus... daar zat ik dan.
Ik herkende haar meteen. Ze stapte uit een poepsjieke rode sportwagen, in eindeloos hoge stiletto's, haar bijzonder wulpse vormen verhuld in kort cocktailjurkje in sportwagenkleur, een duizelingwekkende decolleté en gitzwart golvende haren in de wind.
En ze kwam gewoon aan míjn tafeltje zitten, aan mijn tafeltje. Ze was knap, met bijzonder jonge looks voor haar leeftijd. Ze keek ze me diep in de ogen, lachte haar parelwitte tanden bloot... en dan viel er een oorverdovende stilte. "Jaaa... mooi weer he ..." :-). Hemel en aarde trachtte ik te bewegen om een gesprek op gang te krijgen: kinderen, gezin, carrière, muziek, sport, kunst, vakanties, relaties, alle registers trok ik open.... doch ze zei telkens alleen maar ja en nee, en nipte dan even elegant aan haar drankje.
En lachte heel voorzichtig als ik trachtte grappig te zijn... maar... er was iets met die lach: het leek wel of het haar telkens pijn deed, want ze lachte met een grimas om de lippen. En er was iets met die lippen ook, want die bewogen als in een slecht gedubde film, nogal tegennatuurlijk. Vanaf dát moment was mijn interesse gewekt, en kon ik mijn ogen helemaal niet meer van haar af houden. Er was iets mis met de oogleden, die leken me toch wel bijzonder strak en hoog te zitten.
Eigenlijk leek haar hele hoofd wel enigszins een gespannen trommelvel, niet één rimpeltje kon ik waarnemen.
En ik dacht: als ik straks terugkeer van het herentoilet, ga ik toch eens heel even stiekem piepen of alles niet aan de achterkant met enkele elastiekjes bij elkaar gehouden wordt :-). Maar nee hoor, niks te zien. Nu, ik ben helemaal niet thuis in de wereld van botox, siliconen en plastische chirurgie, maar ik begon me toch snel te realiseren dat er een peperduur verbouwde dame voor me had plaatsgenomen.
Maar niet alles klopte. Mijn blik daalde voortdurend af naar de handen, die herkende ik ergens van... Mijn lieve moeder heeft er ook zo: heel charmant en lieflijk, maar getekend door de jaren en door het leven... en toen sloeg de twijfel in me toe: ik kon absoluut geen leeftijd op haar plakken, en dat brengt een mens in verwarring.
Sorry, maar ik moest spontaan terugdenken aan "Death becomes her", een film uit '92 waarin een aftakelende Meryl Streep na het innemen van een "evil potion" de eeuwige jeugd terugkreeg, maar daarna langzaam begon te desintegreren. Ik dacht plots: "dat er straks ook maar geen oor afvalt, of neus, of erger" :-).
Nu, alle gekheid op een stokje: ik heb respect voor ieders levenswijze hoor. We willen er allemaal jong en mooi blijven uitzien, en wat dat betekent is voor de ene mens al iets heel anders dan voor de andere. Zolang je je maar goed voelt in je vel is het ok. Die enkele rimpeltjes doen absoluut niets af van je schoonheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen al eens de vlucht nemen naar een veel jongere deerne, maar die relaties kunnen toch ook niet blijven duren? Neen, de schoonheid zien in elke leeftijd, dát is de kunst ;-).
En mijn date? Die vond het een leuke avond en een heel fijn gesprek (??!). Doch ondanks haar perfecte maten was het toch niet mijn cup... of tea ;-).
Ik zette me op het terrasje van afspraak, te vroeg naar gewoonte. Het creëert best een aangename spanning, zo wachten op een onbekende dame :-). We hadden even gechat op M4M en beslist om elkaar snel te ontmoeten. Ze was een jaar of drie jonger dan ik, carrièrevrouw, we deelden interesses, en haar foto's waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend, dus... daar zat ik dan.
Ik herkende haar meteen. Ze stapte uit een poepsjieke rode sportwagen, in eindeloos hoge stiletto's, haar bijzonder wulpse vormen verhuld in kort cocktailjurkje in sportwagenkleur, een duizelingwekkende decolleté en gitzwart golvende haren in de wind.
En ze kwam gewoon aan míjn tafeltje zitten, aan mijn tafeltje. Ze was knap, met bijzonder jonge looks voor haar leeftijd. Ze keek ze me diep in de ogen, lachte haar parelwitte tanden bloot... en dan viel er een oorverdovende stilte. "Jaaa... mooi weer he ..." :-). Hemel en aarde trachtte ik te bewegen om een gesprek op gang te krijgen: kinderen, gezin, carrière, muziek, sport, kunst, vakanties, relaties, alle registers trok ik open.... doch ze zei telkens alleen maar ja en nee, en nipte dan even elegant aan haar drankje.
En lachte heel voorzichtig als ik trachtte grappig te zijn... maar... er was iets met die lach: het leek wel of het haar telkens pijn deed, want ze lachte met een grimas om de lippen. En er was iets met die lippen ook, want die bewogen als in een slecht gedubde film, nogal tegennatuurlijk. Vanaf dát moment was mijn interesse gewekt, en kon ik mijn ogen helemaal niet meer van haar af houden. Er was iets mis met de oogleden, die leken me toch wel bijzonder strak en hoog te zitten.
Eigenlijk leek haar hele hoofd wel enigszins een gespannen trommelvel, niet één rimpeltje kon ik waarnemen.
En ik dacht: als ik straks terugkeer van het herentoilet, ga ik toch eens heel even stiekem piepen of alles niet aan de achterkant met enkele elastiekjes bij elkaar gehouden wordt :-). Maar nee hoor, niks te zien. Nu, ik ben helemaal niet thuis in de wereld van botox, siliconen en plastische chirurgie, maar ik begon me toch snel te realiseren dat er een peperduur verbouwde dame voor me had plaatsgenomen.
Maar niet alles klopte. Mijn blik daalde voortdurend af naar de handen, die herkende ik ergens van... Mijn lieve moeder heeft er ook zo: heel charmant en lieflijk, maar getekend door de jaren en door het leven... en toen sloeg de twijfel in me toe: ik kon absoluut geen leeftijd op haar plakken, en dat brengt een mens in verwarring.
Sorry, maar ik moest spontaan terugdenken aan "Death becomes her", een film uit '92 waarin een aftakelende Meryl Streep na het innemen van een "evil potion" de eeuwige jeugd terugkreeg, maar daarna langzaam begon te desintegreren. Ik dacht plots: "dat er straks ook maar geen oor afvalt, of neus, of erger" :-).
Nu, alle gekheid op een stokje: ik heb respect voor ieders levenswijze hoor. We willen er allemaal jong en mooi blijven uitzien, en wat dat betekent is voor de ene mens al iets heel anders dan voor de andere. Zolang je je maar goed voelt in je vel is het ok. Die enkele rimpeltjes doen absoluut niets af van je schoonheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen al eens de vlucht nemen naar een veel jongere deerne, maar die relaties kunnen toch ook niet blijven duren? Neen, de schoonheid zien in elke leeftijd, dát is de kunst ;-).
En mijn date? Die vond het een leuke avond en een heel fijn gesprek (??!). Doch ondanks haar perfecte maten was het toch niet mijn cup... of tea ;-).
Van een oude houten slee, een hondje, een witte Kerst, en de eeuwige liefde.
Kerstnacht 1986. In een tijd toen de middernachtmis in mijn kleine
Limburgse dorp nog helemaal gevuld was met bekende gezichten. Brave
mensen die elkaar een warm hart toedroegen, en sámen het kerstgevoel
wilden beleven. Wanneer we elkaar de hand schudden en een warme
kerstknuffel gaven bij het buitengaan van de kerk, was het dorpsplein al
helemaal bedekt met een feeëriek wit tapijt. Een kerstgeschenk! Dikke
zachte wollige sneeuwvlokken dwarrelden aarzelend naar beneden in een
perfect stille nacht. Het was pure magie!
Dit moment was té mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Ik wou het delen met mijn geliefde en bedacht een romantisch plannetje. Ik haalde mijn oude houten slee van de zolder, nam enkele warme dekens, vulde een mandje met glühwein, vanillewafels, kaarsjes, en vroeg of ze kon komen. Ze was erg verrast, zo midden in de nacht, maar even later trok ik de slee geruisloos de donkere kerstnacht in. Vooraan mijn kleine hond gewikkeld in een dekentje, daarachter mijn grote liefde knus in een groot warm deken, en helemaal achteraan het mandje.
We gleden onder gele lantaarns, door kleine gezellige straatjes, over onverharde wegen, voorbij tavernes en cafeetjes, we groetten de licht beschonken feestvierders op hun terugweg naar huis. En steeds nog dwarrelden zachtjes sneeuwvlokken als een perfect decor voor een onvergetelijke nacht.
Het was al diep in de nacht toen we halt hielden bij de schaars verlichte kerststal. Het hele dorp sliep een zalige slaap. Het plein was verlaten, alsof iedereen plaats had willen ruimen voor ons romantische tafereeltje. De kaarsjes werden aangestoken, glazen gevuld met dampende wijn. We waren nog zo jong, doch al enkele jaren een koppel, als 'absolute beginners': eerst veel 'knoeien' met elkaar, stuntelen, fouten maken, leren liefhebben, elkaar vinden... Maar de band tussen ons was sterk geworden. We hielden zielsveel van elkaar. Die perfecte kerstnacht, met Jezeke, Maria, Jozef, een os en een ezel als zwijgzame getuigen, keken we elkaar diep in de ogen, en beloofden we elkaar de eeuwige liefde. Dat vuur in onze harten zou voor altijd branden.
Maar wellicht was het sprookje té mooi om te blijven duren... Enkele kerstmissen later ruilde ze mij en mijn oude houten slee voor een moderner exemplaar, een sportiever model van Duitse makelij met vier wielen en heel veel PK's. Een donderslag bij heldere hemel was het... Doch dat liedje bleek voor haar gauw ook te mooi om waar te zijn... Maar het kwaad was geschied, het hart gebroken,... En het heeft heel wat middernachtmissen geduurd tot dat hart terug sterk genoeg was om het weer weg te geven. Weet je: mensen zijn sterk, en tijd heelt wonden... Het hondje is al lang niet meer... de oude houten slee heb ik nog wel, die wacht op zolder, op een witte Kerst, en op die bijzondere iemand, die de tocht met me wil maken....
Zalige Kerst!
Dit moment was té mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Ik wou het delen met mijn geliefde en bedacht een romantisch plannetje. Ik haalde mijn oude houten slee van de zolder, nam enkele warme dekens, vulde een mandje met glühwein, vanillewafels, kaarsjes, en vroeg of ze kon komen. Ze was erg verrast, zo midden in de nacht, maar even later trok ik de slee geruisloos de donkere kerstnacht in. Vooraan mijn kleine hond gewikkeld in een dekentje, daarachter mijn grote liefde knus in een groot warm deken, en helemaal achteraan het mandje.
We gleden onder gele lantaarns, door kleine gezellige straatjes, over onverharde wegen, voorbij tavernes en cafeetjes, we groetten de licht beschonken feestvierders op hun terugweg naar huis. En steeds nog dwarrelden zachtjes sneeuwvlokken als een perfect decor voor een onvergetelijke nacht.
Het was al diep in de nacht toen we halt hielden bij de schaars verlichte kerststal. Het hele dorp sliep een zalige slaap. Het plein was verlaten, alsof iedereen plaats had willen ruimen voor ons romantische tafereeltje. De kaarsjes werden aangestoken, glazen gevuld met dampende wijn. We waren nog zo jong, doch al enkele jaren een koppel, als 'absolute beginners': eerst veel 'knoeien' met elkaar, stuntelen, fouten maken, leren liefhebben, elkaar vinden... Maar de band tussen ons was sterk geworden. We hielden zielsveel van elkaar. Die perfecte kerstnacht, met Jezeke, Maria, Jozef, een os en een ezel als zwijgzame getuigen, keken we elkaar diep in de ogen, en beloofden we elkaar de eeuwige liefde. Dat vuur in onze harten zou voor altijd branden.
Maar wellicht was het sprookje té mooi om te blijven duren... Enkele kerstmissen later ruilde ze mij en mijn oude houten slee voor een moderner exemplaar, een sportiever model van Duitse makelij met vier wielen en heel veel PK's. Een donderslag bij heldere hemel was het... Doch dat liedje bleek voor haar gauw ook te mooi om waar te zijn... Maar het kwaad was geschied, het hart gebroken,... En het heeft heel wat middernachtmissen geduurd tot dat hart terug sterk genoeg was om het weer weg te geven. Weet je: mensen zijn sterk, en tijd heelt wonden... Het hondje is al lang niet meer... de oude houten slee heb ik nog wel, die wacht op zolder, op een witte Kerst, en op die bijzondere iemand, die de tocht met me wil maken....
Zalige Kerst!
Het notitieboekje.
Het was in de zomertijd, enkele jaren geleden. We hadden kennis
gemaakt op M4M. Gewoon, enkele voorzichtige berichtjes gewisseld. En al
snel voorgesteld om elkaar eens te ontmoeten. In een écht gesprek leer
je elkaar immers veel makkelijker kennen.
Ik was hoopvol. Haar profiel las als een roman, (studio)foto's toonden een knappe dame, ongeveer mijn leeftijd, met lange blonde haren en blauwe ogen. Ze woonde ook op minder dan 20 km van mijn deur, wat zeker een plus is als je zoals ik nog jonge kids in co-ouderschap hebt. De verwachtingen waren derhalve hooggespannen ;-).
Het was een gezellige drukte in de hippe brasserie in het Limburgse. Ik had een tafeltje kunnen bemachtigen op een strategische plek, schuin tegenover de ingang. Even later stapte ze met een grote zwaai de zaak binnen, keek als een ietwat strenge schooljuf in mijn richting, en schoof dan snel bij aan het tafeltje.
Een glimlach had ik duidelijk nog niet verdiend, ze bleef me streng aankijken en sprak in korte zinnen. Ze vertelde me haar verhaal stoïcijns en bondig, alsof ze het uit het hoofd had moeten leren. Het was geen fraai verhaal, het ging over kansarmoede, werkloosheid, drankmisbruik, geweld, een leven in woonwagens, vechtscheiding,... Maar... ze wou nu een nieuw, beter leven. Ze had haar man en met hem alle problemen achter zich gelaten, en een job gevonden als poetshulp. En nu was ze op zoek naar een intelligente, welstellende nieuwe man met wie ze een mooie toekomst tegemoet zou kunnen zien. Ze had zich eerder al ingeschreven op andere datingsites, maar de heren waren er volgens haar van wel zeer bedenkelijk allooi: ze kreeg zowat uitsluitend oneerbare voorstellen in de mailbox, waar ze begrijpelijk liever niet wou over praten...
Neen, dan was M4M een veel betere stek om een gepast heerschap van niveau te ontmoeten. De mannen waren er tenminste hooggeschoold, hadden een goedbetaalde job, status en aanzien, een beter leven en een leukere vriendenkring. En ze stuurden in de eerste plaats al geen vieze mailtjes ;-). Nu, ik heb respect voor ieders leven -en het leven kan hard zijn- maar ik deed toch een heel voorzichtige poging om haar uit te leggen dat de site bedoeld is om twee hooggeschoolde mensen bij elkaar te brengen. Doch dat werd snel weggewuifd als een detail dat helemaal niet ter zake doet. Met haar wulpse vormen, lang steil blond haar, en felblauwe ogen zou ze makkelijk de concurrentie kunnen aangaan met elk diploma, was haar antwoord.
En dan plots, "I kid you not!" diepte ze een notitieboekje op uit haar handtas. Ze had netjes een hele vragenlijst voorbereid van die dingen die ze graag wou weten: woonplaats, aantal kinderen, leeftijden van de kinderen, automerk, werkgever, inkomen, huisvesting, .... een waar kruisverhoor van behoorlijk gevoelige vragen. Waarbij ik herhaaldelijk mijn joker heb moeten inzetten ;-). Nu, het waarom van dat boekje werd nadien duidelijk toen de rekening betaald werd en het tijd was om huiswaarts te keren. Ze vertelde me dat het voor haar een aangename avond geweest was. Maar ook dat ik geduld moest hebben. Ik zou niet onmiddellijk opnieuw van haar horen. In haar notitieboekje stonden er immers bij de vragen 10 kolommetjes voor 10 mannen, en ik was nog maar kolom nummer 2. Pas nadat het hele tabelletje gevuld zou zijn, zou ze haar keuze bekend maken en de "winnaar" contacteren. Ze is nog een tijdje op M4M gebleven, maar ze heeft nooit opnieuw met mij contact opgenomen. Tja, het geluk zal niet aan mijn kant geweest zijn :-). Misschien zijn er hier nog lezers-mannen die in een ander kolommetje terecht gekomen zijn van haar boekje en die weten hoe het verhaal geëindigd is? Dan wil ik het graag van je horen :-).
Ik was hoopvol. Haar profiel las als een roman, (studio)foto's toonden een knappe dame, ongeveer mijn leeftijd, met lange blonde haren en blauwe ogen. Ze woonde ook op minder dan 20 km van mijn deur, wat zeker een plus is als je zoals ik nog jonge kids in co-ouderschap hebt. De verwachtingen waren derhalve hooggespannen ;-).
Het was een gezellige drukte in de hippe brasserie in het Limburgse. Ik had een tafeltje kunnen bemachtigen op een strategische plek, schuin tegenover de ingang. Even later stapte ze met een grote zwaai de zaak binnen, keek als een ietwat strenge schooljuf in mijn richting, en schoof dan snel bij aan het tafeltje.
Een glimlach had ik duidelijk nog niet verdiend, ze bleef me streng aankijken en sprak in korte zinnen. Ze vertelde me haar verhaal stoïcijns en bondig, alsof ze het uit het hoofd had moeten leren. Het was geen fraai verhaal, het ging over kansarmoede, werkloosheid, drankmisbruik, geweld, een leven in woonwagens, vechtscheiding,... Maar... ze wou nu een nieuw, beter leven. Ze had haar man en met hem alle problemen achter zich gelaten, en een job gevonden als poetshulp. En nu was ze op zoek naar een intelligente, welstellende nieuwe man met wie ze een mooie toekomst tegemoet zou kunnen zien. Ze had zich eerder al ingeschreven op andere datingsites, maar de heren waren er volgens haar van wel zeer bedenkelijk allooi: ze kreeg zowat uitsluitend oneerbare voorstellen in de mailbox, waar ze begrijpelijk liever niet wou over praten...
Neen, dan was M4M een veel betere stek om een gepast heerschap van niveau te ontmoeten. De mannen waren er tenminste hooggeschoold, hadden een goedbetaalde job, status en aanzien, een beter leven en een leukere vriendenkring. En ze stuurden in de eerste plaats al geen vieze mailtjes ;-). Nu, ik heb respect voor ieders leven -en het leven kan hard zijn- maar ik deed toch een heel voorzichtige poging om haar uit te leggen dat de site bedoeld is om twee hooggeschoolde mensen bij elkaar te brengen. Doch dat werd snel weggewuifd als een detail dat helemaal niet ter zake doet. Met haar wulpse vormen, lang steil blond haar, en felblauwe ogen zou ze makkelijk de concurrentie kunnen aangaan met elk diploma, was haar antwoord.
En dan plots, "I kid you not!" diepte ze een notitieboekje op uit haar handtas. Ze had netjes een hele vragenlijst voorbereid van die dingen die ze graag wou weten: woonplaats, aantal kinderen, leeftijden van de kinderen, automerk, werkgever, inkomen, huisvesting, .... een waar kruisverhoor van behoorlijk gevoelige vragen. Waarbij ik herhaaldelijk mijn joker heb moeten inzetten ;-). Nu, het waarom van dat boekje werd nadien duidelijk toen de rekening betaald werd en het tijd was om huiswaarts te keren. Ze vertelde me dat het voor haar een aangename avond geweest was. Maar ook dat ik geduld moest hebben. Ik zou niet onmiddellijk opnieuw van haar horen. In haar notitieboekje stonden er immers bij de vragen 10 kolommetjes voor 10 mannen, en ik was nog maar kolom nummer 2. Pas nadat het hele tabelletje gevuld zou zijn, zou ze haar keuze bekend maken en de "winnaar" contacteren. Ze is nog een tijdje op M4M gebleven, maar ze heeft nooit opnieuw met mij contact opgenomen. Tja, het geluk zal niet aan mijn kant geweest zijn :-). Misschien zijn er hier nog lezers-mannen die in een ander kolommetje terecht gekomen zijn van haar boekje en die weten hoe het verhaal geëindigd is? Dan wil ik het graag van je horen :-).
donderdag 20 september 2018
Ik wil gevonden worden
"Ik zoek niet, ik wil gevonden worden", las ik diagonaal door haar
zuinige beeldloze profieltje. Het bracht me abrupt wat in verwarring.
Want ik hád haar zopas gevonden! Ze stond gewoon tussen de
zoekresultaten toen ik "regio: Vlaams-Brabant" aangevinkt had. Zo
eenvoudig was het om haar te vinden. :-).Nu, ik zag er ineens ook wel
wat gedegen ouderwetse romantiek in. Jij, in een met baleinen corset
veel te strak ingesnoerde wespentaille, hoepelrok en grote papillotten
in de weelderige gitzwarte haren. Ik in grijze pitteleer met cravate
blanche, lichtjes steunend op mijn zwarte wandelstok met zilveren knop,
een brede buiging makend, de asgrijze wolvilten hoge hoed met één grote
elegante beweging door de lucht zwaaiend: "Soeckt niet o scone
jonckvrouwe, uw eedele ootmoedige dienaar verzoeckt needrig om uwen
fluweelen hand" :-).
Nu dames, wij heren hebben van nature een romantische inborst, we zijn attent, tactvol, galant... en we houden uiteraard aan tradities :-). Doch als van ons verwacht wordt dat we een fotoloos en nauwelijks bewoord profieltje innig de liefde gaan verklaren, krijgen we het toch even moeilijk. Hoe weeg je nu tussen duizend profielen, met wie je graag zou willen afspreken? Dan is een eerlijke en originele kennismaking met jouw pen (en je selfie) alvast een goede aanknoping. Een gezellig terrasje doet de rest wel :-). Enne... we zijn intussen al een flink eind opgeschoten in de 21ste eeuw... de tijd dat de datiquette voorschreef om de vrouw zachtjes neer te knuppelen en met de lange wilde haren het donkere hol in te slepen ligt al even achter ons... de interesse mag gerust wat van beide kanten komen ;-).
Nu dames, wij heren hebben van nature een romantische inborst, we zijn attent, tactvol, galant... en we houden uiteraard aan tradities :-). Doch als van ons verwacht wordt dat we een fotoloos en nauwelijks bewoord profieltje innig de liefde gaan verklaren, krijgen we het toch even moeilijk. Hoe weeg je nu tussen duizend profielen, met wie je graag zou willen afspreken? Dan is een eerlijke en originele kennismaking met jouw pen (en je selfie) alvast een goede aanknoping. Een gezellig terrasje doet de rest wel :-). Enne... we zijn intussen al een flink eind opgeschoten in de 21ste eeuw... de tijd dat de datiquette voorschreef om de vrouw zachtjes neer te knuppelen en met de lange wilde haren het donkere hol in te slepen ligt al even achter ons... de interesse mag gerust wat van beide kanten komen ;-).
Cijfers
Wie wil ik vinden? Schreef ze.
Een man
#aantal zoekresultaten: 1.735
hij moet groot zijn, en sportief
#aantal zoekresultaten: 1.233
én het juiste gevoel voor humor hebben, hij doet me lachen
#aantal zoekresultaten: nog 723
én een intelligente, verstandige man
#aantal zoekresultaten: 298 ;-)
vooral niet kaal
#aantal zoekresultaten: 213
én leeftijd tussen 43 en 46 jaar!
#aantal zoekresultaten: 73
én met het hart op de juiste plaats
#aantal zoekresultaten: steeds 73 (altijd links)
én iemand die ambitieus is en succes nastreeft
#aantal zoekresultaten: 18
én die trouw blijft
#aantal zoekresultaten: xx (niet voor publicatie)
én zeker niet-roker!
#aantal zoekresultaten: de laatste 3
én ik wil ook iemand uit eigen streek
#aantal zoekresultaten: 0
zonder kinderen, of met volwassen kinderen
#aantal zoekresultaten: 0, maar misschien schrijft hij zich volgende week in
ook houdt hij van strandvakanties
#aantal zoekresultaten: over 10 maanden?
én eentje die kan koken en graag in de keuken staat
#aantal zoekresultaten: over 5 jaar?
én die nog kinderen wil
#aantal zoekresultaten: is het klooster geen optie? ;-)
...
en dan denk ik soms:
zou het niet goed zijn
om eens stoutmoedig
je lijstje
tot een grote ronde
prop papier te frommelen
en die
met een welgemikte zwaai
in de prullenmand
te basketten
zodat je kan beginnen
luisteren
naar je hart?
Een man
#aantal zoekresultaten: 1.735
hij moet groot zijn, en sportief
#aantal zoekresultaten: 1.233
én het juiste gevoel voor humor hebben, hij doet me lachen
#aantal zoekresultaten: nog 723
én een intelligente, verstandige man
#aantal zoekresultaten: 298 ;-)
vooral niet kaal
#aantal zoekresultaten: 213
én leeftijd tussen 43 en 46 jaar!
#aantal zoekresultaten: 73
én met het hart op de juiste plaats
#aantal zoekresultaten: steeds 73 (altijd links)
én iemand die ambitieus is en succes nastreeft
#aantal zoekresultaten: 18
én die trouw blijft
#aantal zoekresultaten: xx (niet voor publicatie)
én zeker niet-roker!
#aantal zoekresultaten: de laatste 3
én ik wil ook iemand uit eigen streek
#aantal zoekresultaten: 0
zonder kinderen, of met volwassen kinderen
#aantal zoekresultaten: 0, maar misschien schrijft hij zich volgende week in
ook houdt hij van strandvakanties
#aantal zoekresultaten: over 10 maanden?
én eentje die kan koken en graag in de keuken staat
#aantal zoekresultaten: over 5 jaar?
én die nog kinderen wil
#aantal zoekresultaten: is het klooster geen optie? ;-)
...
en dan denk ik soms:
zou het niet goed zijn
om eens stoutmoedig
je lijstje
tot een grote ronde
prop papier te frommelen
en die
met een welgemikte zwaai
in de prullenmand
te basketten
zodat je kan beginnen
luisteren
naar je hart?
La solitudine!
Een waar gebeurd verhaal (namen zijn fictief gemaakt).
Ik leerde haar kennen op M4M. Jonge veertigster, blond, intelligent, knap, leuke job, open karakter... maar, ze woonde in Veurne, samen met haar tienerdochter. Helemaal niet evident voor een jongen als ik die op de dorpel van het Limburgse zijn vaste stek gevonden heeft. Dus citeerde ik haar maar een regel uit het bekende lied van haar stadsgenoot en bekende vlaamse zanger: '‘k Weet dat de liefde geen grenzen kent - Maar te ver is te ver' :-). En dat begreep ze. We zwoeren dan maar een dure eed om elkaar nooit te ontmoeten :-).
Maar verder 'klikte' het wel wat tussen ons. We schakelden over van M4M op fb, chatten en belden elkaar geregeld. We filosofeerden over het leven, de liefde, relaties, de kinderen, ... en eigenlijk vond ik het wel leuk, een verre pennenvriendin in cyberspace :-).
Ze vertrouwde me toe dat haar grootste angst was, om eenzaam te worden, om alleen te zijn in het leven. En die angst werd stilaan een obsessie. Nu, ik deed mijn best om het te begrijpen, maar dat beeld paste toch niet helemaal in mijn wereldje.
Eén van de eerste dingen die je als single moet leren, is dat 'alleen zijn' niet zomaar synoniem is voor 'eenzaam zijn'. Je leert genieten van de stilte. De stilte die er valt als na een gelukzalige 'shift' kids-time, de kinderen naar je ex gaan. De heerlijke stilte van de me-time, als je vóór dag en dauw met een dampende koffie op het terras luistert naar de merels die kwetterend de nacht uit je tuin verdrijven. De kirrende houtduiven in een verder perfecte stilte van het bos... Het ratelen van de rolluiken die de stilte doorbreken als je 's avonds voor het slapengaan een kleine wandeling maakt door je vredig rustende dorp... Veel leuker nog met z'n twee, hoor ik je denken... maar dat is een evidentie die je op een bepaald moment in het leven abrupt in een onbereikbare luxe kan zien omslaan..
Maar niet zo voor Sarah. Als haar dochter niet bij haar was, voelde ze zich erg eenzaam, altijd. 24h per dag, ondanks een fijne vriendenkring en hechte familie....
Een jaar of wat vóór onze kennismaking had ze Johan leren kennen op de dating site. Brave huisvader, met 2 kinderen. Niet direct helemaal haar type, maar hij was een aangenaam gezelschap, en vulde de leegte in haar leven. Alleen viel het haar na een tijd op dat de verbouwingen aan zijn huis (daarom kwamen ze er nooit) toch wel erg traag vorderden. Ook beetje raar dat hij alleen overdag gesprekken en sms'jes beantwoordde, 's avonds nooit... En zo kwam Sarah tot de gruwelijke ontdekking dat de brave huisvader ook nog het leven deelde met een nietsvermoedende echtgenote. En Johan was echt niet van plan om zijn huwelijk op te offeren.
Een opdoffer van formaat! Maar Sarah liet de moed niet zakken. Ze heropende haar lidmaatschap op de dating site, en kwam al redelijk snel in contact met Sam. Haar pennenvriend op fb verdween stilletjes naar de achtergrond, en ik was uiteraard opgetogen met de nieuwe start in haar leven ;-).
Tot ik enkele weken later Sarah in paniek aan de telefoon kreeg. Ze was deze keer heel wat voorzichtiger geworden, en had de whereabouts van Sam gegoogeld. Zo had ze ontdekt dat hij samen met een dame enkele maanden voordien een vennootschap had opgericht. Op een gezamenlijk werk/domicilie-adres. Dus weerom meer dan sterke vermoedens! Ze was helemaal uit het lood geslagen. Ik raadde haar aan om het hoofd toch koel te houden, en hem bij de eerstvolgende ontmoeting gewoon met de feiten te confronteren. Zo deed ze. En hij gaf onmiddellijk toe dat ook hij niet single was... Hoeveel pech een mens kan hebben toch?
Het werd stil rond Sarah... Maar een tijd later zag ik dat zij zich toch weer had ingeschreven op de site. Ik was eigenlijk blij voor haar dat ze ondanks zoveel tegenslagen de moed weer bij elkaar gesprokkeld had. Dus zocht ik benieuwd even contact via fb om eens te luisteren hoe het met haar ging...
En ja hoor, ze had haar krachten herwonnen! De man van haar leven zou ze deze keer beslist vinden. Ze had er weer zin in. En die eenzaamheid? Die deed haar zóveel pijn dat ze Johan al die tijd was blijven ontmoeten. Elke vrijdag kwam hij in het grootste geheim bij haar logeren. Met Sam was het iets moeilijker, die had geen smoes veil om nachten thuis weg te blijven, maar daar bestaan 'hotels' voor, liet ze me fijntjes weten. En die 'backups' zou ze nu toch willen behouden tot de ware zich wat 'bewezen' zou hebben... Geen risico's meer nemen! Op dat punt heb ik helaas moeten afhaken. We hebben kort daarna virtueel afscheid van elkaar genomen. Ik was plots opgelucht dat er 'unfriend' knop op fb zit :-). Sommige mensen máken toch een zootje van het leven, niet? Enfin, ik hoop voor haar dat ze het geluk en de ware liefde eindelijk gevonden heeft, en zich nooit meer eenzaam moet voelen... op M4M heb ik haar alleszins niet meer teruggezien :-).
Ik leerde haar kennen op M4M. Jonge veertigster, blond, intelligent, knap, leuke job, open karakter... maar, ze woonde in Veurne, samen met haar tienerdochter. Helemaal niet evident voor een jongen als ik die op de dorpel van het Limburgse zijn vaste stek gevonden heeft. Dus citeerde ik haar maar een regel uit het bekende lied van haar stadsgenoot en bekende vlaamse zanger: '‘k Weet dat de liefde geen grenzen kent - Maar te ver is te ver' :-). En dat begreep ze. We zwoeren dan maar een dure eed om elkaar nooit te ontmoeten :-).
Maar verder 'klikte' het wel wat tussen ons. We schakelden over van M4M op fb, chatten en belden elkaar geregeld. We filosofeerden over het leven, de liefde, relaties, de kinderen, ... en eigenlijk vond ik het wel leuk, een verre pennenvriendin in cyberspace :-).
Ze vertrouwde me toe dat haar grootste angst was, om eenzaam te worden, om alleen te zijn in het leven. En die angst werd stilaan een obsessie. Nu, ik deed mijn best om het te begrijpen, maar dat beeld paste toch niet helemaal in mijn wereldje.
Eén van de eerste dingen die je als single moet leren, is dat 'alleen zijn' niet zomaar synoniem is voor 'eenzaam zijn'. Je leert genieten van de stilte. De stilte die er valt als na een gelukzalige 'shift' kids-time, de kinderen naar je ex gaan. De heerlijke stilte van de me-time, als je vóór dag en dauw met een dampende koffie op het terras luistert naar de merels die kwetterend de nacht uit je tuin verdrijven. De kirrende houtduiven in een verder perfecte stilte van het bos... Het ratelen van de rolluiken die de stilte doorbreken als je 's avonds voor het slapengaan een kleine wandeling maakt door je vredig rustende dorp... Veel leuker nog met z'n twee, hoor ik je denken... maar dat is een evidentie die je op een bepaald moment in het leven abrupt in een onbereikbare luxe kan zien omslaan..
Maar niet zo voor Sarah. Als haar dochter niet bij haar was, voelde ze zich erg eenzaam, altijd. 24h per dag, ondanks een fijne vriendenkring en hechte familie....
Een jaar of wat vóór onze kennismaking had ze Johan leren kennen op de dating site. Brave huisvader, met 2 kinderen. Niet direct helemaal haar type, maar hij was een aangenaam gezelschap, en vulde de leegte in haar leven. Alleen viel het haar na een tijd op dat de verbouwingen aan zijn huis (daarom kwamen ze er nooit) toch wel erg traag vorderden. Ook beetje raar dat hij alleen overdag gesprekken en sms'jes beantwoordde, 's avonds nooit... En zo kwam Sarah tot de gruwelijke ontdekking dat de brave huisvader ook nog het leven deelde met een nietsvermoedende echtgenote. En Johan was echt niet van plan om zijn huwelijk op te offeren.
Een opdoffer van formaat! Maar Sarah liet de moed niet zakken. Ze heropende haar lidmaatschap op de dating site, en kwam al redelijk snel in contact met Sam. Haar pennenvriend op fb verdween stilletjes naar de achtergrond, en ik was uiteraard opgetogen met de nieuwe start in haar leven ;-).
Tot ik enkele weken later Sarah in paniek aan de telefoon kreeg. Ze was deze keer heel wat voorzichtiger geworden, en had de whereabouts van Sam gegoogeld. Zo had ze ontdekt dat hij samen met een dame enkele maanden voordien een vennootschap had opgericht. Op een gezamenlijk werk/domicilie-adres. Dus weerom meer dan sterke vermoedens! Ze was helemaal uit het lood geslagen. Ik raadde haar aan om het hoofd toch koel te houden, en hem bij de eerstvolgende ontmoeting gewoon met de feiten te confronteren. Zo deed ze. En hij gaf onmiddellijk toe dat ook hij niet single was... Hoeveel pech een mens kan hebben toch?
Het werd stil rond Sarah... Maar een tijd later zag ik dat zij zich toch weer had ingeschreven op de site. Ik was eigenlijk blij voor haar dat ze ondanks zoveel tegenslagen de moed weer bij elkaar gesprokkeld had. Dus zocht ik benieuwd even contact via fb om eens te luisteren hoe het met haar ging...
En ja hoor, ze had haar krachten herwonnen! De man van haar leven zou ze deze keer beslist vinden. Ze had er weer zin in. En die eenzaamheid? Die deed haar zóveel pijn dat ze Johan al die tijd was blijven ontmoeten. Elke vrijdag kwam hij in het grootste geheim bij haar logeren. Met Sam was het iets moeilijker, die had geen smoes veil om nachten thuis weg te blijven, maar daar bestaan 'hotels' voor, liet ze me fijntjes weten. En die 'backups' zou ze nu toch willen behouden tot de ware zich wat 'bewezen' zou hebben... Geen risico's meer nemen! Op dat punt heb ik helaas moeten afhaken. We hebben kort daarna virtueel afscheid van elkaar genomen. Ik was plots opgelucht dat er 'unfriend' knop op fb zit :-). Sommige mensen máken toch een zootje van het leven, niet? Enfin, ik hoop voor haar dat ze het geluk en de ware liefde eindelijk gevonden heeft, en zich nooit meer eenzaam moet voelen... op M4M heb ik haar alleszins niet meer teruggezien :-).
Kerel, kies zorgvuldig je ex-man :-)
Eerst dacht ik dat het makkelijk zou worden. Het plan was ingenieus
eenvoudig: 1. Vind snel de liefde van je leven. 2. Verlaat samen
dankbaar en dolverliefd met stille trom de dating site en word
ongelooflijk gelukkig. En 3. Keer er nooit meer terug :-).
Maar zo makkelijk bleek het plannetje niet uitvoerbaar. En een belangrijke valkuil hierin: kinderen. Nu, ik ben dol op kinderen, sta er helemaal voor open, kan er eindeloos veel geduld voor opbrengen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde ... máár ... er is één belangrijke mogelijke spelbreker: ze hebben een vader :-). Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heel belangrijk dat beide ouders dicht bij de kinderen blijven, hun rol en verantwoordelijkheid kunnen opnemen als ouder: ze samen opvoeden, er altijd zijn voor de kids. Als nieuwkomer en buitenstaander moet je alles doen om het positieve beeld van beide ouders overeind te houden, en vooral niet proberen jezelf er zomaar ergens tussen te wriemelen :-). Wat afstand nemen, geduldig zijn, tijd nemen, en die band met je stiefkinderen zal er vanzelf wel komen.
Maar dames... kunnen jullie je ex - die de vader van je kinderen is - niet wat zorgvuldiger selecteren :-)? In het ene geval is hij intussen met de noorderzon verdwenen, arm in arm met een veel jonger Oost-Europees geblondeerd exemplaar met stevige uitgroei, in luipaardvel. In een ander minder fraai scenario kan hij maar niet loslaten en tracht hij je via de kids het leven nog behoorlijk te verzuren. Dikwijls met succes ook. Er is een reden waarom jullie niet meer samen zijn natuurlijk, dat begrijp ik wel. En niet zelden zijn je verhalen doorspekt met woorden als afgunst, stalken, wraakzucht, verbale of fysieke agressie, tot zelfs borderline en narcisme toe. We noemen het een 'rugzakje' dat je meedraagt, maar 'molensteen' is soms een beter passend woord. De "kans op slagen" bij een nieuwe relatie kan plots een heel foute betekenis dreigen te krijgen. Echtscheidingen waarbij ex-partners de kracht, moed en wijsheid vinden om dat hoofdstuk van hun leven in vriendschap en waardigheid af te sluiten, met respect voor elkaar, en met focus op de opvoeding, de toekomst en het geluk van hun kinderen lijken me eerder een zeldzaamheid.
Nu, hoe je het draait of keert: de vader van je stiefkinderen blijft tot een bepaalde hoogte nog betrokken in jouw leven als 'nieuwe-man-van' ook. Net als de nieuwe stiefpapa van je eigen kinderen. Je hoopt toch stilletjes op de geboorte van 2 nieuwe, grotere, gelukkige gezinnetjes, in welke vorm ook, waarin iedereen zichzelf kan zijn, en in harmonie samenleven kan... Maar hoe vind je zo'n harmonieus-gescheiden-vrouw? Met de foute ex-man heb ik intussen helaas wel al een keer kennis gemaakt. Kans op een nieuw begin was <= 0. Vandaar een constructief doch ludiek voorstel voor een nieuwe aanpak: breng gerust je ex mee als we samen een keer op date gaan. Zo weten we beiden snel of er muziek in kan zitten.... en ... ik trakteer :-).
Maar zo makkelijk bleek het plannetje niet uitvoerbaar. En een belangrijke valkuil hierin: kinderen. Nu, ik ben dol op kinderen, sta er helemaal voor open, kan er eindeloos veel geduld voor opbrengen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde ... máár ... er is één belangrijke mogelijke spelbreker: ze hebben een vader :-). Begrijp me niet verkeerd: ik vind het heel belangrijk dat beide ouders dicht bij de kinderen blijven, hun rol en verantwoordelijkheid kunnen opnemen als ouder: ze samen opvoeden, er altijd zijn voor de kids. Als nieuwkomer en buitenstaander moet je alles doen om het positieve beeld van beide ouders overeind te houden, en vooral niet proberen jezelf er zomaar ergens tussen te wriemelen :-). Wat afstand nemen, geduldig zijn, tijd nemen, en die band met je stiefkinderen zal er vanzelf wel komen.
Maar dames... kunnen jullie je ex - die de vader van je kinderen is - niet wat zorgvuldiger selecteren :-)? In het ene geval is hij intussen met de noorderzon verdwenen, arm in arm met een veel jonger Oost-Europees geblondeerd exemplaar met stevige uitgroei, in luipaardvel. In een ander minder fraai scenario kan hij maar niet loslaten en tracht hij je via de kids het leven nog behoorlijk te verzuren. Dikwijls met succes ook. Er is een reden waarom jullie niet meer samen zijn natuurlijk, dat begrijp ik wel. En niet zelden zijn je verhalen doorspekt met woorden als afgunst, stalken, wraakzucht, verbale of fysieke agressie, tot zelfs borderline en narcisme toe. We noemen het een 'rugzakje' dat je meedraagt, maar 'molensteen' is soms een beter passend woord. De "kans op slagen" bij een nieuwe relatie kan plots een heel foute betekenis dreigen te krijgen. Echtscheidingen waarbij ex-partners de kracht, moed en wijsheid vinden om dat hoofdstuk van hun leven in vriendschap en waardigheid af te sluiten, met respect voor elkaar, en met focus op de opvoeding, de toekomst en het geluk van hun kinderen lijken me eerder een zeldzaamheid.
Nu, hoe je het draait of keert: de vader van je stiefkinderen blijft tot een bepaalde hoogte nog betrokken in jouw leven als 'nieuwe-man-van' ook. Net als de nieuwe stiefpapa van je eigen kinderen. Je hoopt toch stilletjes op de geboorte van 2 nieuwe, grotere, gelukkige gezinnetjes, in welke vorm ook, waarin iedereen zichzelf kan zijn, en in harmonie samenleven kan... Maar hoe vind je zo'n harmonieus-gescheiden-vrouw? Met de foute ex-man heb ik intussen helaas wel al een keer kennis gemaakt. Kans op een nieuw begin was <= 0. Vandaar een constructief doch ludiek voorstel voor een nieuwe aanpak: breng gerust je ex mee als we samen een keer op date gaan. Zo weten we beiden snel of er muziek in kan zitten.... en ... ik trakteer :-).
Vonken en vuur
Als je op een dating site staat moet je altijd wel wat op je hoede
zijn. Het internet is immers vol gevaren, en niets is wat het lijkt. Het
eerste wat je vinden wil in je date is een strohalmpje vertrouwen.
Vertrouwen dat de persoon is wie hij/zij beweert te zijn: oprecht,
eerlijk, een goed karakter, ... zodat je je veilig en wat comfortabel
kan voelen bij een eerste afspraakje. Een foto is voor heel wat singles
hierbij een eerste positieve "identity check". Iemand die zijn/haar foto
publiceert, durft zichzelf alvast te tonen, te laten identificeren.
Anderen zijn eerder terughoudend, en tonen zichzelf niet, of pas veel
later in de contactfase. Wie zijn de 'usual suspects', profielen zonder
foto ? ;-). Een line-up, vanuit mijn ervaringswereld dan:
1. "De binnengluurder". Niet op zoek, maar gewoon anoniem eens op bezoek om te kijken hoe het er aan toe gaat. Pure nieuwsgierigheid :-). Dikwijls herkenbaar aan een schraal profieltekstje. Naar mijn mening vormen ze de meerderheid van de grijze profieltjes. Foto krijg je niet.
2. "De schaatser". Is wel in een relatie, maar hoopt via een dating site eens op een extraatje: zich uitgeven voor "single" en een keer een stevige scheve schaats rijden... er zijn er hier al menige van het ijs gehaald, vooral mannen dan :-). Foto alleen als de kust, sorry, ijsbaan, veilig is.
3. "De prospectus". Niet single, maar zijn/haar relatie met de huidige partner loopt helemaal niet goed. Dus maar tijdig en anoniem op prospectie gaan. Eens peilen wat we waard zijn op de tweedehandsmarkt :-). Foto voorzichtig op verzoek.
4. "De kennis". Een pijnlijk profieltje. Zonder je het weet, ben je erin getrapt: je bent in in contact gekomen met je ex, je veel te nieuwsgierige buurman, je ex-schoonmoeder, je collega (brrr), je vorige foute date, of gewoon enkele pubers die es lol willen trappen,... niet denkbeeldig hoor. It happens. Hij/zij neemt zelf met je contact op, maar foto krijg je niet.
5. "De dubbelrol". Deze staat al mét foto op de site, maar wil zijn/haar contact/date nog een keer anoniem 'testen' via een tweede profiel... handig als je wil weten of je date ook nog tegelijk met anderen contact wil onderhouden. Maar niet bepaald eerlijk.
6. "De recidivist". Een terugkomertje. Je hebt met hem/haar al een keer gedate, maar die persoon is na een tijd terug op de site met nieuwe nickname maar zonder foto. Je beseft niet dat je opnieuw met dezelfde persoon in contact komt :-(. Er is niets fout mee, maar wel behoorlijk gênant...
7. "De BV". Ja ze zijn onder ons hoor: de politicus, de burgemeester, de bedrijfsleider, de tv-ster, het fotomodel uit de boekskes, ... Wellicht dé doelgroep die nog meest gerechtvaardigd anoniem op een dating site zou staan? Heb je er ook al een keer mee kennis gemaakt? Je zou veronderstellen dat er een Match4BV voor bestaat :-). Te vermijden als je jezelf straks niet in de 'Dag Allemaal' wil zien staan ;-)
8. "De dief". Deze is helemaal niet fotoloos. Maar het profiel is wel gestolen en vals. Makkelijk te doen: Download de foto's van een bestaand profiel, kopieer profielteksten, en met dit materiaal maak je gewoon een nieuw gekloond profieltje aan. Ver gezocht? Misschien wel, maar het is wel al een keer gebeurd hier. Herinner jij het je nog?
9. "De believer". Een aantal mensen zijn overtuigd dat het zonder foto ook lukt. Oprecht. Een moedige keuze, die moet gerespecteerd worden. Ik ga er af en toe wel eens mee in discussie. Om te luisteren hoe men een partner wil vinden... "Echte schoonheid zit van binnen", hoor je dan wel es. En daar kan je niets tegenin brengen natuurlijk ;-). Profielen mét foto hebben volgens de statistieken wel 9x meer kans op een reactie.
10. De "single vampire". Dit zijn de enige usual suspects die 100% met reden anoniem blijven. Vampieren "pakken" immers niet op een foto ;-)
Dus: vergeef me mijn lichte vertwijfeling en terughoudendheid als ik niet makkelijk reageer op je anoniem profieltje. We hebben de kansen gewoon tegen, ik voel me er niet zo veilig mee, zeker niet bij volle maan ;-) ... enne, ik denk dat het voor ons mannen niet geheel ongezond is om te kunnen wegsmelten bij het zien van je foto's en te verdrinken in die grote mooie kijkers van jou ;-). Vonken en vuur!
1. "De binnengluurder". Niet op zoek, maar gewoon anoniem eens op bezoek om te kijken hoe het er aan toe gaat. Pure nieuwsgierigheid :-). Dikwijls herkenbaar aan een schraal profieltekstje. Naar mijn mening vormen ze de meerderheid van de grijze profieltjes. Foto krijg je niet.
2. "De schaatser". Is wel in een relatie, maar hoopt via een dating site eens op een extraatje: zich uitgeven voor "single" en een keer een stevige scheve schaats rijden... er zijn er hier al menige van het ijs gehaald, vooral mannen dan :-). Foto alleen als de kust, sorry, ijsbaan, veilig is.
3. "De prospectus". Niet single, maar zijn/haar relatie met de huidige partner loopt helemaal niet goed. Dus maar tijdig en anoniem op prospectie gaan. Eens peilen wat we waard zijn op de tweedehandsmarkt :-). Foto voorzichtig op verzoek.
4. "De kennis". Een pijnlijk profieltje. Zonder je het weet, ben je erin getrapt: je bent in in contact gekomen met je ex, je veel te nieuwsgierige buurman, je ex-schoonmoeder, je collega (brrr), je vorige foute date, of gewoon enkele pubers die es lol willen trappen,... niet denkbeeldig hoor. It happens. Hij/zij neemt zelf met je contact op, maar foto krijg je niet.
5. "De dubbelrol". Deze staat al mét foto op de site, maar wil zijn/haar contact/date nog een keer anoniem 'testen' via een tweede profiel... handig als je wil weten of je date ook nog tegelijk met anderen contact wil onderhouden. Maar niet bepaald eerlijk.
6. "De recidivist". Een terugkomertje. Je hebt met hem/haar al een keer gedate, maar die persoon is na een tijd terug op de site met nieuwe nickname maar zonder foto. Je beseft niet dat je opnieuw met dezelfde persoon in contact komt :-(. Er is niets fout mee, maar wel behoorlijk gênant...
7. "De BV". Ja ze zijn onder ons hoor: de politicus, de burgemeester, de bedrijfsleider, de tv-ster, het fotomodel uit de boekskes, ... Wellicht dé doelgroep die nog meest gerechtvaardigd anoniem op een dating site zou staan? Heb je er ook al een keer mee kennis gemaakt? Je zou veronderstellen dat er een Match4BV voor bestaat :-). Te vermijden als je jezelf straks niet in de 'Dag Allemaal' wil zien staan ;-)
8. "De dief". Deze is helemaal niet fotoloos. Maar het profiel is wel gestolen en vals. Makkelijk te doen: Download de foto's van een bestaand profiel, kopieer profielteksten, en met dit materiaal maak je gewoon een nieuw gekloond profieltje aan. Ver gezocht? Misschien wel, maar het is wel al een keer gebeurd hier. Herinner jij het je nog?
9. "De believer". Een aantal mensen zijn overtuigd dat het zonder foto ook lukt. Oprecht. Een moedige keuze, die moet gerespecteerd worden. Ik ga er af en toe wel eens mee in discussie. Om te luisteren hoe men een partner wil vinden... "Echte schoonheid zit van binnen", hoor je dan wel es. En daar kan je niets tegenin brengen natuurlijk ;-). Profielen mét foto hebben volgens de statistieken wel 9x meer kans op een reactie.
10. De "single vampire". Dit zijn de enige usual suspects die 100% met reden anoniem blijven. Vampieren "pakken" immers niet op een foto ;-)
Dus: vergeef me mijn lichte vertwijfeling en terughoudendheid als ik niet makkelijk reageer op je anoniem profieltje. We hebben de kansen gewoon tegen, ik voel me er niet zo veilig mee, zeker niet bij volle maan ;-) ... enne, ik denk dat het voor ons mannen niet geheel ongezond is om te kunnen wegsmelten bij het zien van je foto's en te verdrinken in die grote mooie kijkers van jou ;-). Vonken en vuur!
De 'Wicker Man'
Als je straks de laatste regel van deze blog gelezen zal hebben, zal
je ongetwijfeld even je wenkbrauwen fronsen en denken: die kerel heeft
toch wel écht een tikkeltje teveel fantasie. En misschien heb je gelijk
ook ;-). Maar toch is dit verhaal waard gebeurd, én hier gebeurd.
Ze nam zelf contact met me op. Haar profiel las alsof het uit LinkedIn geknipt was: midden 40, carrièredame in de financiële wereld, nooit getrouwd, geen kinderen, brede interesses, globetrotter ook. Haar foto zat in een strak pak, witte blouse, zwarte blazer en dito kokerrok, lange gitzwarte golvende haren met donkerblauwe glans, strenge blik! Zó streng dat ik spontaan de neiging kreeg me achter de barkruk bij de keukentafel weg te stoppen om daarna voorzichtig mijn arm te strekken en haar berichtje te openen met een tikje op het touchpad van de laptop.
Doch haar mailtje had niets van dat strenge. We geraakten aan de babbel. Ze toonde veel interesse en stelde honderduit vragen: over het werk, de hobby's, de studietijd, sport en vrije tijd, ... het liep allemaal losjes.
Totdat, na een dag of twee ze klaarblijkelijk voldoende vertrouwen gewonnen had om met haar échte plan boven water te komen. "Kijk", zei ze, "ik ga met de deur in huis vallen. Ik ben helemaal niet op zoek naar een relatie. Ik wil een kind, maar heb geen zin om er een man bij te nemen. Veel te veel gedoe. Dus kom ik het hier zoeken".
Heel even ging er mij een elektrische schok door het lijf, een golf van adrenaline en opwinding. Het mannelijke oerinstinct dat sterker is dan onszelf, dat ervoor zorgt dat wij jonge wolven ons impulsief een weg bevechten naar de top van de roedel om daarna zoveel als mogelijk onze superieure genen trots over te dragen in een prachtig en uitgebreid nageslacht. Maar die flits was snel voorbij. Waarna 3.000 jaren van domesticatie van de mannelijke soort feilloos hun werk deden, en me terugbrachten tot de 'homo pantoffelheldiens' die we beschavingsgewijs verworden zijn :-).
De brave huisvader in me schopte me een geweten, maar toch werd de mannelijke nieuwsgierigheid wat sterker dan mezelf... en ik begon vragen te stellen. Waarom hier? Waarom ik? Hoe zie je dat 'praktisch'? ;-).
Tja, een echt anonieme donor vertrouwde ze niet, ze wou weten wie de vader van haar kind is. Verder geen band gewenst tussen vader en kind... De man moest wel over bepaalde 'kenmerken' beschikken: groot, slank, blauwe ogen, intelligent, hoog opgeleid, ... (mijn ego begon spontaan te pieken) en waar ga je dan op zoek? ... juist! Op een datingsite voor hoger opgeleide singles ;-). Ik reageerde nogal smalend met "Dan kijk je naar M4M als één grote baby-catalogus eigenlijk :-)". Maar daar kon ze hoegenaamd niet om lachen. Een tikkende biologische klok kan snel een gevaarlijke tijdbom worden, en een vrouw met kinderwens is tot veel in staat! Daar moet je als man voorzichtig mee omgaan.
Ze gaf me 3 dagen bedenktijd om een beslissing te nemen. Er was duidelijk haast bij. Er waren ook nog enkele bijkomende zaken te regelen, vooral medische en juridische dan, maar daarna zou het stomen worden ;-).
Nu, ik moest plots spontaan terugdenken aan een bioscoopfilm die ik es gezien heb: "The Wicker Man" (2006) met Nicolas Cage. Die gaat over een eiland, dat helemaal door vrouwen gedomineerd wordt, en waar mannen geen plaats hebben, tenzij eunuchen. Teneinde de populatie in stand te houden reizen de jongedames dan eenmalig naar het vasteland om een jonge kerel te versieren. Ze keren onverwijld alleen terug naar het eiland zodra ze een baby verwachten. Jaren later, als het kind een bepaalde leeftijd bereikt heeft, wordt de vader met een smoesje naar het eiland gelokt. Om daarna tijdens een bijzonder gruwelijk ritueel binnenin een grote wilgen pop (wicker man) opgesloten te worden en verbrand te worden. Netjes alle sporen opgeruimd...
En daarna kreeg ik het plots zelf óók toch wat te warm ;-). Dus bedankte ik maar vriendelijk voor het aanbod. Geen probleem voor haar, ze zou verder blijven zoeken... Doch dames: als je hier een nieuwe partner vindt die vroeg of laat alleen op vakantie wil naar een afgelegen eiland, dan weet je hoe laat het is :-)
Ze nam zelf contact met me op. Haar profiel las alsof het uit LinkedIn geknipt was: midden 40, carrièredame in de financiële wereld, nooit getrouwd, geen kinderen, brede interesses, globetrotter ook. Haar foto zat in een strak pak, witte blouse, zwarte blazer en dito kokerrok, lange gitzwarte golvende haren met donkerblauwe glans, strenge blik! Zó streng dat ik spontaan de neiging kreeg me achter de barkruk bij de keukentafel weg te stoppen om daarna voorzichtig mijn arm te strekken en haar berichtje te openen met een tikje op het touchpad van de laptop.
Doch haar mailtje had niets van dat strenge. We geraakten aan de babbel. Ze toonde veel interesse en stelde honderduit vragen: over het werk, de hobby's, de studietijd, sport en vrije tijd, ... het liep allemaal losjes.
Totdat, na een dag of twee ze klaarblijkelijk voldoende vertrouwen gewonnen had om met haar échte plan boven water te komen. "Kijk", zei ze, "ik ga met de deur in huis vallen. Ik ben helemaal niet op zoek naar een relatie. Ik wil een kind, maar heb geen zin om er een man bij te nemen. Veel te veel gedoe. Dus kom ik het hier zoeken".
Heel even ging er mij een elektrische schok door het lijf, een golf van adrenaline en opwinding. Het mannelijke oerinstinct dat sterker is dan onszelf, dat ervoor zorgt dat wij jonge wolven ons impulsief een weg bevechten naar de top van de roedel om daarna zoveel als mogelijk onze superieure genen trots over te dragen in een prachtig en uitgebreid nageslacht. Maar die flits was snel voorbij. Waarna 3.000 jaren van domesticatie van de mannelijke soort feilloos hun werk deden, en me terugbrachten tot de 'homo pantoffelheldiens' die we beschavingsgewijs verworden zijn :-).
De brave huisvader in me schopte me een geweten, maar toch werd de mannelijke nieuwsgierigheid wat sterker dan mezelf... en ik begon vragen te stellen. Waarom hier? Waarom ik? Hoe zie je dat 'praktisch'? ;-).
Tja, een echt anonieme donor vertrouwde ze niet, ze wou weten wie de vader van haar kind is. Verder geen band gewenst tussen vader en kind... De man moest wel over bepaalde 'kenmerken' beschikken: groot, slank, blauwe ogen, intelligent, hoog opgeleid, ... (mijn ego begon spontaan te pieken) en waar ga je dan op zoek? ... juist! Op een datingsite voor hoger opgeleide singles ;-). Ik reageerde nogal smalend met "Dan kijk je naar M4M als één grote baby-catalogus eigenlijk :-)". Maar daar kon ze hoegenaamd niet om lachen. Een tikkende biologische klok kan snel een gevaarlijke tijdbom worden, en een vrouw met kinderwens is tot veel in staat! Daar moet je als man voorzichtig mee omgaan.
Ze gaf me 3 dagen bedenktijd om een beslissing te nemen. Er was duidelijk haast bij. Er waren ook nog enkele bijkomende zaken te regelen, vooral medische en juridische dan, maar daarna zou het stomen worden ;-).
Nu, ik moest plots spontaan terugdenken aan een bioscoopfilm die ik es gezien heb: "The Wicker Man" (2006) met Nicolas Cage. Die gaat over een eiland, dat helemaal door vrouwen gedomineerd wordt, en waar mannen geen plaats hebben, tenzij eunuchen. Teneinde de populatie in stand te houden reizen de jongedames dan eenmalig naar het vasteland om een jonge kerel te versieren. Ze keren onverwijld alleen terug naar het eiland zodra ze een baby verwachten. Jaren later, als het kind een bepaalde leeftijd bereikt heeft, wordt de vader met een smoesje naar het eiland gelokt. Om daarna tijdens een bijzonder gruwelijk ritueel binnenin een grote wilgen pop (wicker man) opgesloten te worden en verbrand te worden. Netjes alle sporen opgeruimd...
En daarna kreeg ik het plots zelf óók toch wat te warm ;-). Dus bedankte ik maar vriendelijk voor het aanbod. Geen probleem voor haar, ze zou verder blijven zoeken... Doch dames: als je hier een nieuwe partner vindt die vroeg of laat alleen op vakantie wil naar een afgelegen eiland, dan weet je hoe laat het is :-)
De ondraaglijke lichtheid van het singles bestaan
V: "Goh", zei ze, "je hebt zovéél foto's op je profiel. En ze zijn allemaal zo verschillend"
M: (Geamuseerd) "Het zijn nochtans allemaal foto's van dezelfde persoon hoor :-)"
V: "Opmerkelijk, welke foto is dan recent?"
M: (Verbaasd) "Seg, ze zijn allemaal recent"
V: "Jamaar, op welke foto lijk jij het meest?"
M: (Verbaasder) "Tja, wat moet ik daar op antwoorden, op elke foto natuurlijk..."
V: "Laat me het anders zeggen: ik vind je op foto nummer 3 wel okee, ben je zó?"
M: (Plagend) "Even nadenken, ... ik vrees dat ik toch iétsje meer op foto 2 lijk eigenlijk..."
V: "Oh wat jammer, met de man van foto 3 zou ik anders wel eens willen afspreken"
M: (Schijnbaar ontgoocheld) "Ooh dat meen je niet, ben je niet wat te streng?"
V: "Neenee, ik weet goed wat ik wil"
M: (Beetje stout) "Ik wil anders wel eens proberen een tijdje te oefenen voor de spiegel, dan kan ik op date misschien nog precies dezelfde trekken tevoorschijn toveren als op foto 3 :-)"
V: "Oh nee, dat mag je niet doen, ik vind het belangrijk dat mijn partner zichzelf kan blijven in een relatie"
M: :-))
En wég was ze, onvermoeibaar op zoek naar de juiste foto...
M: (Geamuseerd) "Het zijn nochtans allemaal foto's van dezelfde persoon hoor :-)"
V: "Opmerkelijk, welke foto is dan recent?"
M: (Verbaasd) "Seg, ze zijn allemaal recent"
V: "Jamaar, op welke foto lijk jij het meest?"
M: (Verbaasder) "Tja, wat moet ik daar op antwoorden, op elke foto natuurlijk..."
V: "Laat me het anders zeggen: ik vind je op foto nummer 3 wel okee, ben je zó?"
M: (Plagend) "Even nadenken, ... ik vrees dat ik toch iétsje meer op foto 2 lijk eigenlijk..."
V: "Oh wat jammer, met de man van foto 3 zou ik anders wel eens willen afspreken"
M: (Schijnbaar ontgoocheld) "Ooh dat meen je niet, ben je niet wat te streng?"
V: "Neenee, ik weet goed wat ik wil"
M: (Beetje stout) "Ik wil anders wel eens proberen een tijdje te oefenen voor de spiegel, dan kan ik op date misschien nog precies dezelfde trekken tevoorschijn toveren als op foto 3 :-)"
V: "Oh nee, dat mag je niet doen, ik vind het belangrijk dat mijn partner zichzelf kan blijven in een relatie"
M: :-))
En wég was ze, onvermoeibaar op zoek naar de juiste foto...
Zoeners
Geef toe, het was een prachtige zomer dit jaar. Het gebeurde op zo'n
zalige zwoele zomeravond in het stadspark. We waren op stap met een
groepje doorwinterde hangsingles en wiegden zachtjes voor het podium op
een cover van Roy Orbison's "In dreams"... tot iemand de koppen bij
elkaar wenkte en wat geheimzinnig zei: "niet omkijken, maar achter ons
staat er een koppel al de hele tijd ongelooflijk te zoenen. Je moet het
maar durven".
En hoe doe je dat dan, niet omkijken... :-). Dus gleden de blikken af en toe heel discreet weg van het podium het publiek in :-). Ik schatte hen midden veertigers. Zij: de lange kastanje haren opgeknoopt, gelukzalige blik in de ogen, in vrolijk gebloemd halterjurkje. Hij: wat struise kerel, in driekwartsbroek, met een DiCaprio baardje. Ze stonden helemaal in elkaar verstrengeld, en zoenden, zoenden, alsof het salonorkest "Nearer, My God, to Thee" al had ingezet en een zinkende Titanic hun prille geluk ijskoud dreigde te verslinden in de nachtelijke waters van de Noordelijke Atlantische Oceaan. En dat kussen ging maar door, doorheen het hele optreden, onverstoord... behalve dan af en toe wanneer enkele nog jonge kinderen langskwamen om wat drankbonnetjes. En gezien die kinderen van zowat dezelfde leeftijden maar bléven komen werd het wel duidelijk dat het hier om een nieuw samengesteld gezinnetje ging...
Sommigen in ons groepje vonden het tafereeltje enigszins gênant. Voor hun leeftijd dan. Ik vond het ronduit even prachtig als ontroerend: wat is er mooier dan de liefde tussen twee mensen die elkaar vinden, een tweede kans krijgen, en die kans met twee, nee, vier handen grijpen ook? Ongeacht hun leeftijd? Stapelverliefd worden, en zichtbaar zó gelukkig zijn met elkaar? Dwars door alle eisenpakketjes, rugzakjes en onvolkomenheden heen?
De heerlijke zomeravonden leken onuitputtelijk, en nu we erop letten, zagen we het aanstekelijk gelukkige koppeltje overal opduiken bij optredens en concertjes. De ene keer mét, de andere keer weer zonder kinderen. Maar altijd met een gelukzalige blik in de ogen, altijd stevig in elkaars armen, en ... eindeloos zoenend voor het podium! :-). Alsof ze ons - enigszins hardnekkige vrijgezellen - wilden blijven tonen hoe het wel moet :-).
De lange zomer ging toch voorbij, het rustige lome vakantieritme maakte plaats voor een strak schoolschema. Ik plande een leuke 'teenage movie' septemberavond met mijn twee nakomelingen in de C-Mine bioscoop in Het Genkse. Het beloofde een rustige avond te worden, we waren vroeg, en nog alleen in de zaal... tot er een luidruchtige bende kinderen binnenstormde, zowat de hele laatste rij opeisten, gevolgd door... jazeker, het lieflijke koppeltje :-). De man torste een enorm pakket aan popcornzakjes, en de kids hadden duidelijk een reuze pret met elkaar. Tot de lichten langzaam dimden, het stil werd in de zaal, en alle blikken zich naar het witte doek richtten. Enfin, alle blikken ... ik heb niet meer omgekeken, maar kon me wel inbeelden wat er die avond verder op de laatste rij gebeurd is :-). Leve de liefde!
En hoe doe je dat dan, niet omkijken... :-). Dus gleden de blikken af en toe heel discreet weg van het podium het publiek in :-). Ik schatte hen midden veertigers. Zij: de lange kastanje haren opgeknoopt, gelukzalige blik in de ogen, in vrolijk gebloemd halterjurkje. Hij: wat struise kerel, in driekwartsbroek, met een DiCaprio baardje. Ze stonden helemaal in elkaar verstrengeld, en zoenden, zoenden, alsof het salonorkest "Nearer, My God, to Thee" al had ingezet en een zinkende Titanic hun prille geluk ijskoud dreigde te verslinden in de nachtelijke waters van de Noordelijke Atlantische Oceaan. En dat kussen ging maar door, doorheen het hele optreden, onverstoord... behalve dan af en toe wanneer enkele nog jonge kinderen langskwamen om wat drankbonnetjes. En gezien die kinderen van zowat dezelfde leeftijden maar bléven komen werd het wel duidelijk dat het hier om een nieuw samengesteld gezinnetje ging...
Sommigen in ons groepje vonden het tafereeltje enigszins gênant. Voor hun leeftijd dan. Ik vond het ronduit even prachtig als ontroerend: wat is er mooier dan de liefde tussen twee mensen die elkaar vinden, een tweede kans krijgen, en die kans met twee, nee, vier handen grijpen ook? Ongeacht hun leeftijd? Stapelverliefd worden, en zichtbaar zó gelukkig zijn met elkaar? Dwars door alle eisenpakketjes, rugzakjes en onvolkomenheden heen?
De heerlijke zomeravonden leken onuitputtelijk, en nu we erop letten, zagen we het aanstekelijk gelukkige koppeltje overal opduiken bij optredens en concertjes. De ene keer mét, de andere keer weer zonder kinderen. Maar altijd met een gelukzalige blik in de ogen, altijd stevig in elkaars armen, en ... eindeloos zoenend voor het podium! :-). Alsof ze ons - enigszins hardnekkige vrijgezellen - wilden blijven tonen hoe het wel moet :-).
De lange zomer ging toch voorbij, het rustige lome vakantieritme maakte plaats voor een strak schoolschema. Ik plande een leuke 'teenage movie' septemberavond met mijn twee nakomelingen in de C-Mine bioscoop in Het Genkse. Het beloofde een rustige avond te worden, we waren vroeg, en nog alleen in de zaal... tot er een luidruchtige bende kinderen binnenstormde, zowat de hele laatste rij opeisten, gevolgd door... jazeker, het lieflijke koppeltje :-). De man torste een enorm pakket aan popcornzakjes, en de kids hadden duidelijk een reuze pret met elkaar. Tot de lichten langzaam dimden, het stil werd in de zaal, en alle blikken zich naar het witte doek richtten. Enfin, alle blikken ... ik heb niet meer omgekeken, maar kon me wel inbeelden wat er die avond verder op de laatste rij gebeurd is :-). Leve de liefde!
Virtueel is irreëel
Ze was mijn eerste contact op M4M. Het allereerste. En dat is al
enkele jaren geleden. Haar naam was Elsie. Ze werkte als diensthoofd in
een Leuvens ziekenhuis. De foto's op haar profiel vond ik bijzonder
aantrekkelijk. Blond, kort kopje. Brede glimlach. Ze schreef in haar
profiel dat ze een moeilijke periode, scheiding achter de rug had. Maar
dat ze er klaar voor was om een nieuwe toekomst met een man tegemoet te
zien. Ze had onmiddellijk iets ontwapenend over zich, al bij de eerste
woorden die we wisselden. Heel spontaan, open, eerlijk.
Ze wou eerst kennis maken via chat... en dat was ok voor mij. We schakelden over op facebook, want dat gaat toch wat vlotter. Elke avond na kids-bedtijd floepte er een groen lichtje aan achter haar naam, en maakte mijn hart een sprongetje. Het was zalig om kennis te maken. Iemand die naar je luistert, die je begrijpen kan. De koetjes en kalfjes maakten al gauw plaats voor diepzinnige gesprekken, filosofisch, intiem, vertrouwelijk, we konden over echt álles praten, enfin, chatten... het voelde allemaal perfect aan, het was heerlijk.
Uren werden dagen, en dagen werden weken. De M4M account hadden we beiden al gesloten. Dat was haar idee. De gesprekken werden intenser, maar ook donkerder, en moeilijker. Achter haar brede glimlach verborg ze heel wat verdriet en angst. Haar ex-man had de scheiding duidelijk nog niet verwerkt. Hij dronk veel, werd dan agressief, stalkte haar en de kinderen voortdurend. Hij bedreigde haar, en stond soms nachten aan haar deur amok te maken. Soms met live verslaggeving via fb. Bangelijk! Geweld, politie-interventies, rechtbank, ... ik denk dat ik er geen tekening moet bij maken...
Ze had angst om met me af te spreken. Ze vroeg me geduld te hebben. "Laat mij me even eerst door deze periode heen werken", zei ze dan. En dat geduld had ik: engelengeduld, brede schouders, een luisterend oor, en troostende woorden. Via facebook. Elke dag opnieuw. Ze had het echt nodig. En ik voelde dat het langzaam, stapje voor stapje, beter en beter werd. Ze werd sterker, assertiever, meer opgewekt. Maar telkens als ik vroeg om eens af te spreken, vond ze het wat te snel en nog te moeilijk...
Tot, na een 3-tal maanden de hemel leek opgeklaard, de donkere wolken verdreven, problemen overwonnen. Op een dag chatte ze mij opgewekt dat ze er nu helemaal klaar voor was. Ze voelde dat er weer plaats was in haar hart. Ze wou snel afspreken om samen iets te beginnen. Niet met mij, maar met Bart. Want ze had in heel die tijd dat we op fb waren, al contact met een andere man (ook van M4M). De man waar ze écht wou voor gaan. Met wie ze in de voorbije periode wél geregeld op date ging. Ze had echter schrik dat Bart zou afhaken als hij geconfronteerd werd met zoveel miserie, verdriet en problemen. Ze wilde hem dit alles besparen. Dus zocht ze elders een sterke schouder om uit te huilen. Van vrouwelijke efficiëntie gesproken ;-).
De fb chats droogden plots op. Het was een eerste M4M ervaring die ik echt wel kon missen. Een mokerslag, een emotionele opdoffer. Boos ben ik er niet om geworden, dat helpt toch niet. Maar teleurgesteld des te meer. Het heeft nog lang geduurd vooraleer ik opnieuw contact wou en kon zoeken met iemand op de site. En ik ben er heel wat voorzichtiger door geworden, afstandelijker. Nooit meer je hart blootleggen in een chatvenster, maar zo snel mogelijk afspreken in real life. Virtueel is irreëel! En als het dan een troost mag wezen, Elsie en Bart zijn vandaag nog steeds samen, dus op één manier is het dan toch allemaal niet voor niets geweest....
Ze wou eerst kennis maken via chat... en dat was ok voor mij. We schakelden over op facebook, want dat gaat toch wat vlotter. Elke avond na kids-bedtijd floepte er een groen lichtje aan achter haar naam, en maakte mijn hart een sprongetje. Het was zalig om kennis te maken. Iemand die naar je luistert, die je begrijpen kan. De koetjes en kalfjes maakten al gauw plaats voor diepzinnige gesprekken, filosofisch, intiem, vertrouwelijk, we konden over echt álles praten, enfin, chatten... het voelde allemaal perfect aan, het was heerlijk.
Uren werden dagen, en dagen werden weken. De M4M account hadden we beiden al gesloten. Dat was haar idee. De gesprekken werden intenser, maar ook donkerder, en moeilijker. Achter haar brede glimlach verborg ze heel wat verdriet en angst. Haar ex-man had de scheiding duidelijk nog niet verwerkt. Hij dronk veel, werd dan agressief, stalkte haar en de kinderen voortdurend. Hij bedreigde haar, en stond soms nachten aan haar deur amok te maken. Soms met live verslaggeving via fb. Bangelijk! Geweld, politie-interventies, rechtbank, ... ik denk dat ik er geen tekening moet bij maken...
Ze had angst om met me af te spreken. Ze vroeg me geduld te hebben. "Laat mij me even eerst door deze periode heen werken", zei ze dan. En dat geduld had ik: engelengeduld, brede schouders, een luisterend oor, en troostende woorden. Via facebook. Elke dag opnieuw. Ze had het echt nodig. En ik voelde dat het langzaam, stapje voor stapje, beter en beter werd. Ze werd sterker, assertiever, meer opgewekt. Maar telkens als ik vroeg om eens af te spreken, vond ze het wat te snel en nog te moeilijk...
Tot, na een 3-tal maanden de hemel leek opgeklaard, de donkere wolken verdreven, problemen overwonnen. Op een dag chatte ze mij opgewekt dat ze er nu helemaal klaar voor was. Ze voelde dat er weer plaats was in haar hart. Ze wou snel afspreken om samen iets te beginnen. Niet met mij, maar met Bart. Want ze had in heel die tijd dat we op fb waren, al contact met een andere man (ook van M4M). De man waar ze écht wou voor gaan. Met wie ze in de voorbije periode wél geregeld op date ging. Ze had echter schrik dat Bart zou afhaken als hij geconfronteerd werd met zoveel miserie, verdriet en problemen. Ze wilde hem dit alles besparen. Dus zocht ze elders een sterke schouder om uit te huilen. Van vrouwelijke efficiëntie gesproken ;-).
De fb chats droogden plots op. Het was een eerste M4M ervaring die ik echt wel kon missen. Een mokerslag, een emotionele opdoffer. Boos ben ik er niet om geworden, dat helpt toch niet. Maar teleurgesteld des te meer. Het heeft nog lang geduurd vooraleer ik opnieuw contact wou en kon zoeken met iemand op de site. En ik ben er heel wat voorzichtiger door geworden, afstandelijker. Nooit meer je hart blootleggen in een chatvenster, maar zo snel mogelijk afspreken in real life. Virtueel is irreëel! En als het dan een troost mag wezen, Elsie en Bart zijn vandaag nog steeds samen, dus op één manier is het dan toch allemaal niet voor niets geweest....
Van een bedeesde jongen en de perfecte match
Van nature ben ik een bedeesde, eerder timide jongen. Zo het type dat
zichzelf een duwtje moet geven om anderen aan te spreken. Als
kind/puber waren de spreekbeurten voor de klas de allergrootste
nachtmerrie. Dágen ervoor niet kunnen slapen, oefenen en oefenen om het
maar goed te krijgen. Om dan met rood aangelopen kop en klamme handen
stamelend, stotterend en haspelend de helft van de tekst vergeten te
brengen :-).
Je genen kan je niet verloochenen, je bent nu eenmaal wie je bent. Maar met genoeg zelfkennis en introspectie kan je er wel aan werken. En zo dwong ik mezelf als jonge IT-er bewust in een bijverdienste als lesgever in het volwassenenonderwijs. Eerst zeer moeizaam, beschamend eigenlijk. Maar daarna ging het alsmaar beter en vlotter. Na een jaar of twee werd elke lesavond zelfs een heuse one-man-show, een stand-up comedy, al zeg ik het zelf: snel, rad van tong, royaal doorspekt met (flauwe) grapjes, kwinkslagen, en gekke anekdotes :-). Ik deed het met hart en ziel ... Werken met mensen werd mijn tweede natuur.
Die lesjaren horen intussen ook al tot een ver verleden. De klamme handen zullen wellicht nooit helemaal verdwijnen. Dat kleine duwtje moet ik mezelf nog steeds geven. 'Optreden' doe ik nog wel regelmatig, als 'part of the job'. Je mag me probleemloos voor een nokvol auditorium neerploffen, ik zal mezelf steevast vol begeestering 'smijten' voor het voetlicht :-).
Maar één dame aanschrijven op een dating site, dat is nog van een heel andere orde. Dat vereist een kleine kerncentrale aan energie om de stap te zetten. Niet dat ik op date nu makkelijk met de mond vol tanden zou staan, zeker niet. Maar het is die eerste stap nemen, dat eerste contact leggen...
Vandaar ga ik zelden op date. En zal ik zelden een berichtje sturen naar iemand. Ik vind altijd wel een piepkleine no-match in iemands profiel om mezelf te overtuigen niet naar de pen te grijpen... een fout smoesje uiteraard, ik besef het wel...
Maar een tijdje geleden verscheen er een dame op de site die mijn hart toch pardoes deed sneller slaan. Knappe foto's, zeer spontaan, origineel, ontwapenende glimlach. Ik kreeg er onmiddellijk een heel rustig, vertrouwd gevoel bij. Als thuiskomen... We hebben bijna dezelfde leeftijd, delen dezelfde interesses. Haar "Dit ben ik" straalde een zekere maturiteit uit, een vorm van levenswijsheid, iemand die echt op zoek is naar de ware liefde. Ze woont zelfs in mijn eigen buurt, en ik kon mezelf helemaal herkennen in haar "Ik zoek" rubriekje. Perfect gewoon! Alles klopte.
Bovendien had ze al enkele keren mijn profieltje bezocht. Zo een keer of drie in enkele dagen tijd. En dat gaf mijn zelfvertrouwen een boost! Ik zou met haar contact opnemen! De muisaanwijzer bleef uiteindelijk toch nog een tijdje aarzelend zweven boven de knop "Persoonlijk bericht sturen". Maar uiteindelijk vond ik de klik, gaf mezelf een flinke duw in de rug, ademde eens heel diep, en schreef in één pennentrek hoe graag ik met haar in contact wou komen. Nog een laatste kleine vertwijfeling voor de "Verzend" knop, maar dan was het berichtje onomkeerbaar de elektronische snelweg op gestuurd.
De daarop volgende minuten en uren leken wel weken. Er kon een aanhoudend lichtjes gestegen hartklopping waargenomen worden ter hoogte van de hals, en ik betrapte mezelf erop voortdurend naar de laptop te lopen om de mailbox te controleren. Gelukkig kwam haar antwoord nog diezelfde dag. Dit is wat ze me schreef:
"Beste xxx
Ik heb je bericht via Match4me ontvangen en wil je laten weten dat ik geen verdere interesse heb.
Veel succes en plezier bij Match4me.
Groeten,
xxxxxxx"
En zo kwam onze perfecte match abrupt tot een staalhard einde, zelfs geen waterkansje om te vertellen wie ik ben, wat ik voel, wat ik haar te bieden heb.... En ja ik weet het, dat gebeurt hier uiteraard wel meer, maar het is toch telkens even slikken. Ik heb haar nog een berichtje teruggestuurd, om haar alle succes te wensen op Match4me. Oprecht.
Doch oef! De pen gaat nu een tijdje terug in de pennenzak. Het hoofd moet even weer leeg, de batterijen opnieuw geladen, en dat kan even duren vooraleer het kerncentrale-level opnieuw bereikt is :-). Maar er kómt een dag dat iemand antwoordt, en niet NEE zal zeggen, beslist! Gewoon blijven erin geloven!
Je genen kan je niet verloochenen, je bent nu eenmaal wie je bent. Maar met genoeg zelfkennis en introspectie kan je er wel aan werken. En zo dwong ik mezelf als jonge IT-er bewust in een bijverdienste als lesgever in het volwassenenonderwijs. Eerst zeer moeizaam, beschamend eigenlijk. Maar daarna ging het alsmaar beter en vlotter. Na een jaar of twee werd elke lesavond zelfs een heuse one-man-show, een stand-up comedy, al zeg ik het zelf: snel, rad van tong, royaal doorspekt met (flauwe) grapjes, kwinkslagen, en gekke anekdotes :-). Ik deed het met hart en ziel ... Werken met mensen werd mijn tweede natuur.
Die lesjaren horen intussen ook al tot een ver verleden. De klamme handen zullen wellicht nooit helemaal verdwijnen. Dat kleine duwtje moet ik mezelf nog steeds geven. 'Optreden' doe ik nog wel regelmatig, als 'part of the job'. Je mag me probleemloos voor een nokvol auditorium neerploffen, ik zal mezelf steevast vol begeestering 'smijten' voor het voetlicht :-).
Maar één dame aanschrijven op een dating site, dat is nog van een heel andere orde. Dat vereist een kleine kerncentrale aan energie om de stap te zetten. Niet dat ik op date nu makkelijk met de mond vol tanden zou staan, zeker niet. Maar het is die eerste stap nemen, dat eerste contact leggen...
Vandaar ga ik zelden op date. En zal ik zelden een berichtje sturen naar iemand. Ik vind altijd wel een piepkleine no-match in iemands profiel om mezelf te overtuigen niet naar de pen te grijpen... een fout smoesje uiteraard, ik besef het wel...
Maar een tijdje geleden verscheen er een dame op de site die mijn hart toch pardoes deed sneller slaan. Knappe foto's, zeer spontaan, origineel, ontwapenende glimlach. Ik kreeg er onmiddellijk een heel rustig, vertrouwd gevoel bij. Als thuiskomen... We hebben bijna dezelfde leeftijd, delen dezelfde interesses. Haar "Dit ben ik" straalde een zekere maturiteit uit, een vorm van levenswijsheid, iemand die echt op zoek is naar de ware liefde. Ze woont zelfs in mijn eigen buurt, en ik kon mezelf helemaal herkennen in haar "Ik zoek" rubriekje. Perfect gewoon! Alles klopte.
Bovendien had ze al enkele keren mijn profieltje bezocht. Zo een keer of drie in enkele dagen tijd. En dat gaf mijn zelfvertrouwen een boost! Ik zou met haar contact opnemen! De muisaanwijzer bleef uiteindelijk toch nog een tijdje aarzelend zweven boven de knop "Persoonlijk bericht sturen". Maar uiteindelijk vond ik de klik, gaf mezelf een flinke duw in de rug, ademde eens heel diep, en schreef in één pennentrek hoe graag ik met haar in contact wou komen. Nog een laatste kleine vertwijfeling voor de "Verzend" knop, maar dan was het berichtje onomkeerbaar de elektronische snelweg op gestuurd.
De daarop volgende minuten en uren leken wel weken. Er kon een aanhoudend lichtjes gestegen hartklopping waargenomen worden ter hoogte van de hals, en ik betrapte mezelf erop voortdurend naar de laptop te lopen om de mailbox te controleren. Gelukkig kwam haar antwoord nog diezelfde dag. Dit is wat ze me schreef:
"Beste xxx
Ik heb je bericht via Match4me ontvangen en wil je laten weten dat ik geen verdere interesse heb.
Veel succes en plezier bij Match4me.
Groeten,
xxxxxxx"
En zo kwam onze perfecte match abrupt tot een staalhard einde, zelfs geen waterkansje om te vertellen wie ik ben, wat ik voel, wat ik haar te bieden heb.... En ja ik weet het, dat gebeurt hier uiteraard wel meer, maar het is toch telkens even slikken. Ik heb haar nog een berichtje teruggestuurd, om haar alle succes te wensen op Match4me. Oprecht.
Doch oef! De pen gaat nu een tijdje terug in de pennenzak. Het hoofd moet even weer leeg, de batterijen opnieuw geladen, en dat kan even duren vooraleer het kerncentrale-level opnieuw bereikt is :-). Maar er kómt een dag dat iemand antwoordt, en niet NEE zal zeggen, beslist! Gewoon blijven erin geloven!
Daten is vergeten
Ping! Een berichtje op M4M chat:
Zij: Hallooo!
Hij: Goedenavond Chantal, hoe gaat het met je?
Zij: Hééé? Hoe weet jij dat ik Chantal heet?
Hij: We hebben al eens uitgebreid kennis gemaakt toch, zo'n 7 weken geleden.
Zij: Hééé? ik ken je helemaal niet hoor. Ik heb nog geen contact met je gehad.
Even later...
Zij: Nu zie ik het, ik heb je een mail gestuurd en mijn echte naam staat erin ;-).
Hij: Ja, en we hebben elkaar ook via de telefoon gesproken.
Zij: Héééé? Ik heb je helemaal niet gesproken.
Hij: Jij vroeg om me te bellen, en ik gaf je mijn nummer via chat.
Zij: Dat kan niet hoor. Wat is je nummer dan?
Hij: 0496 .. .. ..
Zij: Onmogelijk...
Even later...
Zij: Riiing Riiing (mijn smartphone gaat over).
Hij: Hallo met W... (ik dus).
Zij: W...? Ik ken helemaal geen W... hoor, we hebben elkaar nog nooit gesproken.
Hij: Toch wel, ik herinner het me nog heel goed, het was een zaterdagmorgen eind oktober, nog vroeg op de dag. Het was een fijn gesprek. En we hebben een tijdje gechat ook.
Zij: Héééé een zaterdagmorgen? Dat kan niet.
Hij: Je bent de enige die ik via telefoon gesproken heb op M4M, hoe zou ik het kunnen vergeten?
Zij: Waar woon je dan?
Hij: Ik woon in D...
Zij: Hoe ver is dat van waar ik woon?
Hij: Zo'n 170 km.
Zij: Dat is toch heel ver, niet?
Hij: Zeker, en nu is het 2x te ver zelfs :-)
Zij: Toch hebben we elkaar nog niet gesproken.
Hij: Ik hoef geen gelijk te krijgen hoor :-). Indien ik je terugvind in de smartphone log stuur ik wel een berichtje met de details.
Zij: Ok daag.
Waar gaan we naartoe? "The unbearable lightness of dating"? Soms voel ik me hier niet meer dan een kerstartikel uit bol.com, ken je dat gevoel?
Misschien nog enkele tips voor veelplegers :-) : 1. vermijd chatten, want daar krijg je geen historiek van je contacten. Gebruik mail in de plaats. En 2. bel met een gsm, je kan nummers bewaren, en terugkijken wie je al een keer gecontacteerd hebt :-). Prettige feesten!
Zij: Hallooo!
Hij: Goedenavond Chantal, hoe gaat het met je?
Zij: Hééé? Hoe weet jij dat ik Chantal heet?
Hij: We hebben al eens uitgebreid kennis gemaakt toch, zo'n 7 weken geleden.
Zij: Hééé? ik ken je helemaal niet hoor. Ik heb nog geen contact met je gehad.
Even later...
Zij: Nu zie ik het, ik heb je een mail gestuurd en mijn echte naam staat erin ;-).
Hij: Ja, en we hebben elkaar ook via de telefoon gesproken.
Zij: Héééé? Ik heb je helemaal niet gesproken.
Hij: Jij vroeg om me te bellen, en ik gaf je mijn nummer via chat.
Zij: Dat kan niet hoor. Wat is je nummer dan?
Hij: 0496 .. .. ..
Zij: Onmogelijk...
Even later...
Zij: Riiing Riiing (mijn smartphone gaat over).
Hij: Hallo met W... (ik dus).
Zij: W...? Ik ken helemaal geen W... hoor, we hebben elkaar nog nooit gesproken.
Hij: Toch wel, ik herinner het me nog heel goed, het was een zaterdagmorgen eind oktober, nog vroeg op de dag. Het was een fijn gesprek. En we hebben een tijdje gechat ook.
Zij: Héééé een zaterdagmorgen? Dat kan niet.
Hij: Je bent de enige die ik via telefoon gesproken heb op M4M, hoe zou ik het kunnen vergeten?
Zij: Waar woon je dan?
Hij: Ik woon in D...
Zij: Hoe ver is dat van waar ik woon?
Hij: Zo'n 170 km.
Zij: Dat is toch heel ver, niet?
Hij: Zeker, en nu is het 2x te ver zelfs :-)
Zij: Toch hebben we elkaar nog niet gesproken.
Hij: Ik hoef geen gelijk te krijgen hoor :-). Indien ik je terugvind in de smartphone log stuur ik wel een berichtje met de details.
Zij: Ok daag.
Waar gaan we naartoe? "The unbearable lightness of dating"? Soms voel ik me hier niet meer dan een kerstartikel uit bol.com, ken je dat gevoel?
Misschien nog enkele tips voor veelplegers :-) : 1. vermijd chatten, want daar krijg je geen historiek van je contacten. Gebruik mail in de plaats. En 2. bel met een gsm, je kan nummers bewaren, en terugkijken wie je al een keer gecontacteerd hebt :-). Prettige feesten!
De mannentafel
Als doorwinterde single hebben we het alleenstaande leven best onder
controle: een goed gezinsleven, work-life balance in evenwicht, leuke
vriendenkring, een gevulde vrijetijdsagenda, ... Alleen ... de
kerstdagen, die zijn een verschrikking. Zo hartverwarmend en gezellig
het vroeger was in familiekring, zo eenzaam en donker kunnen de
eindejaarsdagen nu zijn. Dus in afwachting van een kerstfeest in een
nieuw, groot en warm gezin - ongetwijfeld een voornemen van velen onder
ons :-) - vluchtten vader en zijn tienerkids in een actieve
wintersportvakantie naar de Zwiterse Alpen.
De opeenvolgende treinen denderden steeds trager naar de eindbestemming - van hogesnelheid tot ratelend tandradtreintje de alp op - en het was al valavond wanneer we aan het hotel toekwamen. Nog even druk met het ophalen van het skimateriaal, maar dan wachtte er een kerstavond in de heerlijk gezellige sfeer van het het hotelrestaurant.
Na de scheiding intussen 5 jaar geleden is het de eerste keer dat we opnieuw op wintersport gaan. Kinderen gaan nu weer elke winter, met één van de ouders afwisselend, zo hebben we de draad weer opgepikt. Want ja, het bestaat hoor, scheidingen waar in harmonie en beste verstandhouding goede afspraken kunnen gemaakt worden tussen de ouders.
Ik had er eerst wel wat koudijsvrees voor - koudwatervrees in de winterperiode dus :-) - zo met een half gezinnetje op een typische familievakantie... maar ik liet me overtuigen door mijn vriendenkring dat singles op wintersport lang geen uitzondering meer zijn...
Maar dat was dan toch enigszins zonder de Christelijk geïnspireerde reisorganisatie gerekend ;-). Op kerstavond kregen we vaste plaatsen voor de hele periode toegewezen aan ronde tafels van 6 tot 8 personen, waarbij meestal 2 gezinnetjes de tafel delen. En zo kwamen de twee enige single mannen van het grote hotel niet toevallig samen aan tafel 3 terecht. Opgehokt, afgezonderd in quarantaine, en een veilige schutkring ingesteld. Ik zag ook een groot plakkaat hangen boven onze tafel met "Opgepast! Single mannen!" en een oranje zwaailicht dat werd aangezet tijdens de maaltijden, maar dat moet mijn verbeelding geweest zijn... Mijn volgende vrees was dat nu elk moment een steriele ober zou verschijnen, een groene schort voorgebonden, met mondmasker, latex handschoenen, en kniehoge laarzen die even in een desinfecterende bak vloeistof moesten staan alvorens onze tafel te bedienen, maar zo ver kwam het gelukkig niet :-).
De hele week werden voorzichtige excursies opgezet tijdens de buffetten om vanop veilige afstand tafel 3 te bezichtigen. Waarbij de vrouwen steevast hun man bij het oor richting onze tafel trokken en je hen waarschuwend kon horen fluisteren: 'pas maar op Karel, of volgend jaar zit je hier ook alleen met een vent aan tafel' :-). Nu, vanuit onze 'splendid isolation' was het wel leuk om de perfecte gezinnetjes te observeren ook: vakantiestress, jengelende kinderen, kibbelende ouders, een tafel waar man en vrouw de hele week elkaar de rug keerden... je kon eigenlijk met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen wie de volgende vakantie je nieuwe tafelgenoot zal worden :-).
We lieten het niet aan ons hart komen. Zo anders was het immers aan de mannentafel. Een oase van rust met 2 vaders en 4 flinke tienerkids. Bert was een crème van een kerel, de vriendelijkheid zelve, een hele zachte en lieve papa voor zijn kinderen, een boeiend verteller, aangenaam gezelschap om bij een glas rode wijn en dessert-kaasschotel de avonturen van de dag te delen.
En zo werd de skivakantie weerom een onvergetelijke tijd. Wat overblijft zijn veel foto's, hilarische filmpjes op de latten, een paar blauwe plekken, stralendwitte herinneringen, en een glinstering in de ogen van 2 kinderen die dolgraag terug naar de bergen willen... bij voorkeur aan een grote tafel met een eigen nieuw, warm gezinnetje... een innige wens die in 2017 realiteit mag worden.... Beste wensen voor het nieuwe jaar!
De opeenvolgende treinen denderden steeds trager naar de eindbestemming - van hogesnelheid tot ratelend tandradtreintje de alp op - en het was al valavond wanneer we aan het hotel toekwamen. Nog even druk met het ophalen van het skimateriaal, maar dan wachtte er een kerstavond in de heerlijk gezellige sfeer van het het hotelrestaurant.
Na de scheiding intussen 5 jaar geleden is het de eerste keer dat we opnieuw op wintersport gaan. Kinderen gaan nu weer elke winter, met één van de ouders afwisselend, zo hebben we de draad weer opgepikt. Want ja, het bestaat hoor, scheidingen waar in harmonie en beste verstandhouding goede afspraken kunnen gemaakt worden tussen de ouders.
Ik had er eerst wel wat koudijsvrees voor - koudwatervrees in de winterperiode dus :-) - zo met een half gezinnetje op een typische familievakantie... maar ik liet me overtuigen door mijn vriendenkring dat singles op wintersport lang geen uitzondering meer zijn...
Maar dat was dan toch enigszins zonder de Christelijk geïnspireerde reisorganisatie gerekend ;-). Op kerstavond kregen we vaste plaatsen voor de hele periode toegewezen aan ronde tafels van 6 tot 8 personen, waarbij meestal 2 gezinnetjes de tafel delen. En zo kwamen de twee enige single mannen van het grote hotel niet toevallig samen aan tafel 3 terecht. Opgehokt, afgezonderd in quarantaine, en een veilige schutkring ingesteld. Ik zag ook een groot plakkaat hangen boven onze tafel met "Opgepast! Single mannen!" en een oranje zwaailicht dat werd aangezet tijdens de maaltijden, maar dat moet mijn verbeelding geweest zijn... Mijn volgende vrees was dat nu elk moment een steriele ober zou verschijnen, een groene schort voorgebonden, met mondmasker, latex handschoenen, en kniehoge laarzen die even in een desinfecterende bak vloeistof moesten staan alvorens onze tafel te bedienen, maar zo ver kwam het gelukkig niet :-).
De hele week werden voorzichtige excursies opgezet tijdens de buffetten om vanop veilige afstand tafel 3 te bezichtigen. Waarbij de vrouwen steevast hun man bij het oor richting onze tafel trokken en je hen waarschuwend kon horen fluisteren: 'pas maar op Karel, of volgend jaar zit je hier ook alleen met een vent aan tafel' :-). Nu, vanuit onze 'splendid isolation' was het wel leuk om de perfecte gezinnetjes te observeren ook: vakantiestress, jengelende kinderen, kibbelende ouders, een tafel waar man en vrouw de hele week elkaar de rug keerden... je kon eigenlijk met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voorspellen wie de volgende vakantie je nieuwe tafelgenoot zal worden :-).
We lieten het niet aan ons hart komen. Zo anders was het immers aan de mannentafel. Een oase van rust met 2 vaders en 4 flinke tienerkids. Bert was een crème van een kerel, de vriendelijkheid zelve, een hele zachte en lieve papa voor zijn kinderen, een boeiend verteller, aangenaam gezelschap om bij een glas rode wijn en dessert-kaasschotel de avonturen van de dag te delen.
En zo werd de skivakantie weerom een onvergetelijke tijd. Wat overblijft zijn veel foto's, hilarische filmpjes op de latten, een paar blauwe plekken, stralendwitte herinneringen, en een glinstering in de ogen van 2 kinderen die dolgraag terug naar de bergen willen... bij voorkeur aan een grote tafel met een eigen nieuw, warm gezinnetje... een innige wens die in 2017 realiteit mag worden.... Beste wensen voor het nieuwe jaar!
Age is just a number
Het was een warme zomeravond op het einde van augustus. De
terrasjesmensen verlieten hun koele schuilplaats en zochten de
gezelligheid van de stad op. Een blakende zon had de oude straatstenen
van het marktplein de hele dag verwend met een zinderende gloed. Je kon
het voelen vanonder je stoel. Ik was goed op tijd op de afspraak. Ik
vind het een hoffelijkheidsregel om op date als man wat vroeger aanwezig
te zijn. Het beste plekje te zoeken, en daarna de dame een berichtje te
sturen wáár precies ze me makkelijk kan vinden op het terrasje van
afspraak. "Ik zit bij het tafeltje aan de muur onmiddellijk links van de
deur". Tenzij de dame liever niet alleen wil aankomen op het terras
natuurlijk, dan zijn de trappen van het stadhuis een valabel alternatief
:-).
Hoewel, ik ben zo'n keer naar mijn date toegestapt richting trappen van het stadhuis in Leuven. Ik zag haar al van ver charmant staan zichzelf te zijn, en lachte haar vriendelijk toe. Maar net toen ik de laatste 30 meter nog moest afleggen, kwam er een andere man de hoek van het stadhuis om, gaf haar een innige zoen, en ze verdwenen samen het nachtleven in :-). Daar was ik even aan een pijnlijke ervaring ontsnapt! Misschien zijn de trappen van het stadhuis dan toch niet zo'n origineel idee :-).
Ze was tijdig op de afspraak. Mijn sms-aanwijzingen loodsten haar feilloos naar het kleine tafeltje naast de deur. Ik vond haar echt wel een aantrekkelijke verschijning: slank, blonde krullende haardos, lachrimpeltjes om de mond, vinnig, flamboyant, in een strak kort zwart jurkje... Ik kreeg er onmiddellijk een warm gevoel bij :-). Ze slingerde zichzelf op de lege plaats naast me en stelde zich voor. "Hey ik ben Katrijn, en ga maar onmiddellijk met de deur in huis vallen vooraleer we verder kennis maken: ik ben wel 5 jaar ouder dan mijn leeftijd op M4M. Dus ook wat ouder dan jij. Vind je dat een probleem?". Slik! Ik zit zelden om een antwoord verlegen, maar nu werd ik wel aan mijn stoel genageld. Die kwam vanuit een onverwachte hoek! De tandwieltjes in de bovenkamer knarsten en piepten, doch er kwam even geen zinnig antwoord.
Dan wou ik dat ik kon zeggen: "geen probleem Katrijn, ik ben 7 jaar ouder dan mijn M4M-profiel aangeeft :-)", maar daar is mijn profieltje te eerlijk voor. "Eeuuh, ik zou het je echt niet geven hoor", stamelde ik na een tijdje, "de natuur is wel erg lief voor jou :-)".
Nu, op liefde staat helemaal geen leeftijd. Als twee mensen zich aangetrokken voelen tot elkaar, verliefd worden, de vonk overslaat en het klikt... is het helemaal ok. Dus nee, natuurlijk is dat geen probleem. Leeftijd is maar een getal, meer niet. Mijn intense verlangen is wel, om sámen oud te kunnen worden. En dan zijn er toch grenzen aan leeftijdsverschillen. Niet té jong, maar ook niet té oud... Nog zo'n opvatting is dat je mentaal en wat levenservaring betreft zo ongeveer even ver moet staan op je levensweg. Ik heb zelf jonge kinderen, ik zie me bijvoorbeeld niet zo gemakkelijk een partner met kleinkinderen vinden, dan moet een mens mentaal de fast-forward >> knop toch wel een heel eind ingedrukt houden...
Desalniettemin heb ik de indruk dat de meeste singles - mannen maar ook vrouwen - op zoek zijn naar jonger. De meeste berichtjes die ik krijg zijn van dames die een eindje boven mijn eigen leeftijd zweven. "Ik voel me 10 jaar jonger hoor dan ik ben, dus pas ik echt wel bij jou", schreef iemand me. "Toch niet zo evident", antwoordde ik dan, "want ik voel me óók wel 10 jaar jonger" :-)).
En hoe het met Katrijn verder gelopen is, hoor ik je je afvragen? Wel, ik wist me toch enigszins in het gevoelige plekje gegrepen. Het werd die avond nog een boeiend doch hypothetisch gespreksonderwerp: of we elkaar nu wel of niet zouden ontmoet hebben moest ze haar echte leeftijd vermeld hebben op de site. Kan je samen iets starten gebaseerd op een leugen(tje)? Leeftijd is niet het belangrijkste, doch eerlijkheid en oprechtheid des te meer. Want geef toe, is dát niet wat we allemaal in de eerste plaats zoeken in een nieuwe kans?
Hoewel, ik ben zo'n keer naar mijn date toegestapt richting trappen van het stadhuis in Leuven. Ik zag haar al van ver charmant staan zichzelf te zijn, en lachte haar vriendelijk toe. Maar net toen ik de laatste 30 meter nog moest afleggen, kwam er een andere man de hoek van het stadhuis om, gaf haar een innige zoen, en ze verdwenen samen het nachtleven in :-). Daar was ik even aan een pijnlijke ervaring ontsnapt! Misschien zijn de trappen van het stadhuis dan toch niet zo'n origineel idee :-).
Ze was tijdig op de afspraak. Mijn sms-aanwijzingen loodsten haar feilloos naar het kleine tafeltje naast de deur. Ik vond haar echt wel een aantrekkelijke verschijning: slank, blonde krullende haardos, lachrimpeltjes om de mond, vinnig, flamboyant, in een strak kort zwart jurkje... Ik kreeg er onmiddellijk een warm gevoel bij :-). Ze slingerde zichzelf op de lege plaats naast me en stelde zich voor. "Hey ik ben Katrijn, en ga maar onmiddellijk met de deur in huis vallen vooraleer we verder kennis maken: ik ben wel 5 jaar ouder dan mijn leeftijd op M4M. Dus ook wat ouder dan jij. Vind je dat een probleem?". Slik! Ik zit zelden om een antwoord verlegen, maar nu werd ik wel aan mijn stoel genageld. Die kwam vanuit een onverwachte hoek! De tandwieltjes in de bovenkamer knarsten en piepten, doch er kwam even geen zinnig antwoord.
Dan wou ik dat ik kon zeggen: "geen probleem Katrijn, ik ben 7 jaar ouder dan mijn M4M-profiel aangeeft :-)", maar daar is mijn profieltje te eerlijk voor. "Eeuuh, ik zou het je echt niet geven hoor", stamelde ik na een tijdje, "de natuur is wel erg lief voor jou :-)".
Nu, op liefde staat helemaal geen leeftijd. Als twee mensen zich aangetrokken voelen tot elkaar, verliefd worden, de vonk overslaat en het klikt... is het helemaal ok. Dus nee, natuurlijk is dat geen probleem. Leeftijd is maar een getal, meer niet. Mijn intense verlangen is wel, om sámen oud te kunnen worden. En dan zijn er toch grenzen aan leeftijdsverschillen. Niet té jong, maar ook niet té oud... Nog zo'n opvatting is dat je mentaal en wat levenservaring betreft zo ongeveer even ver moet staan op je levensweg. Ik heb zelf jonge kinderen, ik zie me bijvoorbeeld niet zo gemakkelijk een partner met kleinkinderen vinden, dan moet een mens mentaal de fast-forward >> knop toch wel een heel eind ingedrukt houden...
Desalniettemin heb ik de indruk dat de meeste singles - mannen maar ook vrouwen - op zoek zijn naar jonger. De meeste berichtjes die ik krijg zijn van dames die een eindje boven mijn eigen leeftijd zweven. "Ik voel me 10 jaar jonger hoor dan ik ben, dus pas ik echt wel bij jou", schreef iemand me. "Toch niet zo evident", antwoordde ik dan, "want ik voel me óók wel 10 jaar jonger" :-)).
En hoe het met Katrijn verder gelopen is, hoor ik je je afvragen? Wel, ik wist me toch enigszins in het gevoelige plekje gegrepen. Het werd die avond nog een boeiend doch hypothetisch gespreksonderwerp: of we elkaar nu wel of niet zouden ontmoet hebben moest ze haar echte leeftijd vermeld hebben op de site. Kan je samen iets starten gebaseerd op een leugen(tje)? Leeftijd is niet het belangrijkste, doch eerlijkheid en oprechtheid des te meer. Want geef toe, is dát niet wat we allemaal in de eerste plaats zoeken in een nieuwe kans?
Beautiful singles
edert een tijdje ben ik actief lid van een besloten singles fb groep
in het Limburgse. We tellen zo'n 150 leden, en organiseren regelmatig
leuke activiteiten samen. Achterliggende gedachte is dat voor heel wat
mensen kennismaken in een vriendenkring toch wat spontaner is dan 1-1 op
dating te gaan. Je kan meer tijd nemen, rustig een vriendschap
opbouwen, veel toffe dingen samen doen, en wie weet... slaat de vonk een
keer over?
Iedereen kan zelf initiatief nemen: een wandeling, etentje, kookavond, degustatie, fietstocht, concerten, avondje opera, ... mogelijkheden genoeg. En zo las ik enkele weken geleden een uitnodiging om samen naar een Valentijn-event te gaan van het Gallo-Romeins museum in Tongeren. De "Beautiful Singles Night IV". Het event was opgebouwd rond de tijdelijke tentoonstelling "Timeless Beauty". Ik had absoluut geen idee wat ik dáár mocht van verwachten, dus schreef ik me maar in.
Ik mijn hoofd prentte ik me eigenlijk het beeld van een muf stofferig museum, met een grijze sloffende gids in geelgeruit pak, een klein rond brilletje op de neus, die een handvol cultuurzoekende singles die avond zou rondleiden doorheen veel akelig donkere grote zalen...
Maar vergeef het me, dat was natuurlijk zonder de inventiviteit, creativiteit en warme gastvrijheid gerekend van de Limburgse lokale bevolking.
De inkomhal van het hippe, moderne, stijlvolle museum was wat verduisterd, en theelichtjes overal zorgden onmiddellijk voor een hele lieflijke gezellige sfeer. En er kwamen heel wat singles toe. Ik heb ze niet geteld, maar iemand fluisterde me later die avond in dat we met zo'n 200 zouden zijn.
Een vriendelijke jongedame klikte me even later een magneetbadge op met mijn naam en een foto uit de museumcollectie die mijn leeftijdscategorie moest verraden. De avond startte voorzichtig met een welkomstdrankje in de trendy bar. Het was er onmiddellijk een gezellige drukte. Veel volk, van alle leeftijden en pluimages, sjiek uitgedost, iedereen had er duidelijk zin in. Ik herkende de foto van mijn badge op een hoge tafel waarrond al enkele dames stijlvol doch nog wat onwennig aan hun glaasje bubbels stonden te nippen. Ik stapte dan maar naar de dame toe die net een beetje wiebelend haar cocktailjurkje in de juiste plooi aan het trekken was ;-). En zo kwamen snel de tongen los, de tafeltjes liepen vol, en de glazen leeg...
Even later viel de aanvoer van drankjes echter plots helemaal stil! De stem in de luidspreker vertelde ons droogjes dat je de hele avond helaas geen drank kon kopen aan de bar. Terwijl wij mannen natuurlijk maar al te graag aan elke jongedame een drankje zouden willen aanbieden ;-). Nope, als je met iemand een glas wou drinken, moest je eerst met haar even naar beneden stappen, en aan een tafeltje vol steekkaarten samen een opdracht uitpikken. Van een fotoshoot in Romeinse klederdracht, over latijnse rebussen tot best moeilijke fotozoektochten, en nog veel meer :-). Om daarna een tijdje te verdwijnen in de tentoonstellingsruimte om in perfecte samenwerking je van je opdracht te kwijten. En dán pas had je van de jury een drankbonnetje verdiend en kon je met je tweetjes terugkeren naar de bar.
Dus zag je onmiddellijk alle mannen zich reppen om de knapste, euh nee, de meest intelligente dame te strikken. En gezien één drankje er ook maar eentje is, moest je geregeld terug helemaal vooraf aan beginnen. En zo verdwenen de hele avond koppeltjes samen even naar de klassieke oudheid om telkens nieuwe opdrachten uit te voeren... En als je de spelletjes wat moe was, kon je je nog altijd inschrijven voor de speeddating sessies die doorlopend plaatsvonden in een feërieke auditorium-by-candlelight.
Het was een fantastisch leuke avond! Veel nieuwe toffe mensen ontmoet, en heel veel plezier gemaakt. Je zag singles met fonkelende oogjes, een geheimzinnige smile op het gezicht, en een briefje met telefoonnummer in de achterzak in de late uurtjes weer huiswaarts keren. En alles perfect georganiseerd door het museumpersoneel en heel wat vrijwillige inzet. Een absolute aanrader!! Enfin, aanrader, ... ik hoop natuurlijk dat je tegen volgende Valentijn al lang de man/vrouw van je leven gevonden zal hebben... maar áls je volgend jaar zo rond februari nog single zou zijn, is dit iets wat je alvast niet mag missen! Audaces fortuna iuvat!
Iedereen kan zelf initiatief nemen: een wandeling, etentje, kookavond, degustatie, fietstocht, concerten, avondje opera, ... mogelijkheden genoeg. En zo las ik enkele weken geleden een uitnodiging om samen naar een Valentijn-event te gaan van het Gallo-Romeins museum in Tongeren. De "Beautiful Singles Night IV". Het event was opgebouwd rond de tijdelijke tentoonstelling "Timeless Beauty". Ik had absoluut geen idee wat ik dáár mocht van verwachten, dus schreef ik me maar in.
Ik mijn hoofd prentte ik me eigenlijk het beeld van een muf stofferig museum, met een grijze sloffende gids in geelgeruit pak, een klein rond brilletje op de neus, die een handvol cultuurzoekende singles die avond zou rondleiden doorheen veel akelig donkere grote zalen...
Maar vergeef het me, dat was natuurlijk zonder de inventiviteit, creativiteit en warme gastvrijheid gerekend van de Limburgse lokale bevolking.
De inkomhal van het hippe, moderne, stijlvolle museum was wat verduisterd, en theelichtjes overal zorgden onmiddellijk voor een hele lieflijke gezellige sfeer. En er kwamen heel wat singles toe. Ik heb ze niet geteld, maar iemand fluisterde me later die avond in dat we met zo'n 200 zouden zijn.
Een vriendelijke jongedame klikte me even later een magneetbadge op met mijn naam en een foto uit de museumcollectie die mijn leeftijdscategorie moest verraden. De avond startte voorzichtig met een welkomstdrankje in de trendy bar. Het was er onmiddellijk een gezellige drukte. Veel volk, van alle leeftijden en pluimages, sjiek uitgedost, iedereen had er duidelijk zin in. Ik herkende de foto van mijn badge op een hoge tafel waarrond al enkele dames stijlvol doch nog wat onwennig aan hun glaasje bubbels stonden te nippen. Ik stapte dan maar naar de dame toe die net een beetje wiebelend haar cocktailjurkje in de juiste plooi aan het trekken was ;-). En zo kwamen snel de tongen los, de tafeltjes liepen vol, en de glazen leeg...
Even later viel de aanvoer van drankjes echter plots helemaal stil! De stem in de luidspreker vertelde ons droogjes dat je de hele avond helaas geen drank kon kopen aan de bar. Terwijl wij mannen natuurlijk maar al te graag aan elke jongedame een drankje zouden willen aanbieden ;-). Nope, als je met iemand een glas wou drinken, moest je eerst met haar even naar beneden stappen, en aan een tafeltje vol steekkaarten samen een opdracht uitpikken. Van een fotoshoot in Romeinse klederdracht, over latijnse rebussen tot best moeilijke fotozoektochten, en nog veel meer :-). Om daarna een tijdje te verdwijnen in de tentoonstellingsruimte om in perfecte samenwerking je van je opdracht te kwijten. En dán pas had je van de jury een drankbonnetje verdiend en kon je met je tweetjes terugkeren naar de bar.
Dus zag je onmiddellijk alle mannen zich reppen om de knapste, euh nee, de meest intelligente dame te strikken. En gezien één drankje er ook maar eentje is, moest je geregeld terug helemaal vooraf aan beginnen. En zo verdwenen de hele avond koppeltjes samen even naar de klassieke oudheid om telkens nieuwe opdrachten uit te voeren... En als je de spelletjes wat moe was, kon je je nog altijd inschrijven voor de speeddating sessies die doorlopend plaatsvonden in een feërieke auditorium-by-candlelight.
Het was een fantastisch leuke avond! Veel nieuwe toffe mensen ontmoet, en heel veel plezier gemaakt. Je zag singles met fonkelende oogjes, een geheimzinnige smile op het gezicht, en een briefje met telefoonnummer in de achterzak in de late uurtjes weer huiswaarts keren. En alles perfect georganiseerd door het museumpersoneel en heel wat vrijwillige inzet. Een absolute aanrader!! Enfin, aanrader, ... ik hoop natuurlijk dat je tegen volgende Valentijn al lang de man/vrouw van je leven gevonden zal hebben... maar áls je volgend jaar zo rond februari nog single zou zijn, is dit iets wat je alvast niet mag missen! Audaces fortuna iuvat!
Paul
Het bier had rijkelijk gevloeid op de maandelijkse kroegentochten.
Chillen ook bij de "men's-only nights": luisteren naar goeie muziek en
stevig filosoferen over de dingen des levens bij een sterke fles
Pálinka, zoals mannen dat doen. De zomerse barbecues waren héérlijk en
eindigden steevast in de vroege uurtjes onder een warm fleece dekentje
met een spelletje Trivial. Vrienden voor het leven waren we, en dat
leven wás goed.
Tot alles in geen tijd veranderde. Paul stond als eerste terug alleen in het leven. De breuk was hard en moeilijk. Niet veel later verhuisde ook ik naar een appartementje in de stad. En plots was niets meer hetzelfde. Ieder verwerkte de scheiding op zijn eigen tempo, en we verloren het contact met elkaar een beetje. Paul was verbitterd. Hij geloofde niet meer zo in de liefde. En vooral niet dat hij iemand zou ontmoeten via een dating site. Daar bleef hij ver van vandaan. Hij stortte zich helemaal in zijn carrière en zijn hobby's. Ik daarentegen was overtuigd dat het nog mogelijk was. Ik wou haar vinden, opnieuw verliefd worden, de passie voelen, om er dan samen voor 200% voor te gaan! Dus schreef ik me in.
Maar de onbezonnen geestdrift maakte plaats voor realisme. Makkelijk zou het niet worden, zo bleek na een tijd. We zijn geen 18 meer. De verwachtingen zijn hoog, en iedereen loopt met een verlanglijstje op zak waar de Thora rollen bij verbleken :-). Een praktijk waarvan ik mezelf ook niet helemaal vrij kon pleiten. Maar 'de aanhouder wint', zo gaat het spreekwoord... hoewel, bij nader inzien, deze uitdrukking misschien nogal ongelukkig gekozen is op een dating site ;-). Ik zette door.
De vierde zomer na het jaar Nul nodigde ik Paul een keer uit voor een leuk concertje met picnic op een zalige zwoele avond. Tijdens de rit naar Geel moest er heel wat bijgepraat worden. En dan is de liefde nooit ver weg. Zijn verbittering was echter nog steeds even groot: hij had het gehad! Nooit geen vrouw meer in zijn leven! Er komt alleen maar miserie van! In die 20 minuten rijden werden zoveel dure eden gezworen dat de ruiten ervan besloegen :-).
Verder was het een heel leuk concert in een gezellige losse atmosfeer. We stonden tijdens de pauze voor de dranktent druk te praten toen ik plots van achter mijn rug iemand mijn naam hoorde roepen. Wie, denk je? Een dame die me herkende van M4M ;-). Ik had voordien op de dating site wel een oproep geplaatst voor jullie, singles, en daar was ze dan :-). Ze was niet alleen, maar had ook nog enkele vriendinnen meegebracht. Paul stond er plots wat bij te bokken, dit was duidelijk niet zijn idee van een leuk concertavondje.
Maar de duisternis viel langzaam in, de grote rode avondzon maakte plaats voor een schitterende sterrenhemel tussen de bomen van het park. De muziek verzachtte de zeden, de witte wijn smaakte naar méér, de tongen kwamen los, en de barometer stond op 'stijgen'. Ook Paul kwam langzaam weer tot leven... Hij begon voorzichtig gesprekken aan te knopen en was na een tijdje weer helemaal de gedreven enthousiaste filosoof als vanouds. Het viel me wel op dat zijn aandacht meer en meer uitging naar één van de vriendinnen. Toen het concert al lang gedaan was, de dranktent gesloten, het publiek huiswaarts gekeerd, stonden we nog steeds bij het tafeltje te praten. Enfin, Paul en de vriendin dan, de anderen deden hun best om hen te overtuigen dat de avond intussen al even ten einde was ;-).
Het verschil kon niet groter zijn tijdens de rit terug naar huis. Hij was plots een heel andere persoon geworden (zijn tegenPaul :-) ). Verliefd tot over de oren, vertelde hij me honderduit alles wat hij over haar was te weten gekomen ... en toen hij bijna thuis was, diepte hij een klein briefje uit zijn broekzak en zwaaide er vervaarlijk mee door de wagen: "ennn, ik heb háár nummer, ik heb háár nummer!". Ze hadden afgesproken elkaar na 2 weken terug te zien, maar zo lang zouden zij absoluut niet wachten.... En zo zie je maar: nooit opgeven, het lot kan wel es heel snel keren!
Tot alles in geen tijd veranderde. Paul stond als eerste terug alleen in het leven. De breuk was hard en moeilijk. Niet veel later verhuisde ook ik naar een appartementje in de stad. En plots was niets meer hetzelfde. Ieder verwerkte de scheiding op zijn eigen tempo, en we verloren het contact met elkaar een beetje. Paul was verbitterd. Hij geloofde niet meer zo in de liefde. En vooral niet dat hij iemand zou ontmoeten via een dating site. Daar bleef hij ver van vandaan. Hij stortte zich helemaal in zijn carrière en zijn hobby's. Ik daarentegen was overtuigd dat het nog mogelijk was. Ik wou haar vinden, opnieuw verliefd worden, de passie voelen, om er dan samen voor 200% voor te gaan! Dus schreef ik me in.
Maar de onbezonnen geestdrift maakte plaats voor realisme. Makkelijk zou het niet worden, zo bleek na een tijd. We zijn geen 18 meer. De verwachtingen zijn hoog, en iedereen loopt met een verlanglijstje op zak waar de Thora rollen bij verbleken :-). Een praktijk waarvan ik mezelf ook niet helemaal vrij kon pleiten. Maar 'de aanhouder wint', zo gaat het spreekwoord... hoewel, bij nader inzien, deze uitdrukking misschien nogal ongelukkig gekozen is op een dating site ;-). Ik zette door.
De vierde zomer na het jaar Nul nodigde ik Paul een keer uit voor een leuk concertje met picnic op een zalige zwoele avond. Tijdens de rit naar Geel moest er heel wat bijgepraat worden. En dan is de liefde nooit ver weg. Zijn verbittering was echter nog steeds even groot: hij had het gehad! Nooit geen vrouw meer in zijn leven! Er komt alleen maar miserie van! In die 20 minuten rijden werden zoveel dure eden gezworen dat de ruiten ervan besloegen :-).
Verder was het een heel leuk concert in een gezellige losse atmosfeer. We stonden tijdens de pauze voor de dranktent druk te praten toen ik plots van achter mijn rug iemand mijn naam hoorde roepen. Wie, denk je? Een dame die me herkende van M4M ;-). Ik had voordien op de dating site wel een oproep geplaatst voor jullie, singles, en daar was ze dan :-). Ze was niet alleen, maar had ook nog enkele vriendinnen meegebracht. Paul stond er plots wat bij te bokken, dit was duidelijk niet zijn idee van een leuk concertavondje.
Maar de duisternis viel langzaam in, de grote rode avondzon maakte plaats voor een schitterende sterrenhemel tussen de bomen van het park. De muziek verzachtte de zeden, de witte wijn smaakte naar méér, de tongen kwamen los, en de barometer stond op 'stijgen'. Ook Paul kwam langzaam weer tot leven... Hij begon voorzichtig gesprekken aan te knopen en was na een tijdje weer helemaal de gedreven enthousiaste filosoof als vanouds. Het viel me wel op dat zijn aandacht meer en meer uitging naar één van de vriendinnen. Toen het concert al lang gedaan was, de dranktent gesloten, het publiek huiswaarts gekeerd, stonden we nog steeds bij het tafeltje te praten. Enfin, Paul en de vriendin dan, de anderen deden hun best om hen te overtuigen dat de avond intussen al even ten einde was ;-).
Het verschil kon niet groter zijn tijdens de rit terug naar huis. Hij was plots een heel andere persoon geworden (zijn tegenPaul :-) ). Verliefd tot over de oren, vertelde hij me honderduit alles wat hij over haar was te weten gekomen ... en toen hij bijna thuis was, diepte hij een klein briefje uit zijn broekzak en zwaaide er vervaarlijk mee door de wagen: "ennn, ik heb háár nummer, ik heb háár nummer!". Ze hadden afgesproken elkaar na 2 weken terug te zien, maar zo lang zouden zij absoluut niet wachten.... En zo zie je maar: nooit opgeven, het lot kan wel es heel snel keren!
50 is het nieuwe 30
50 is het nieuwe 30. Wie zei dat onlangs op z'n oranje verjaardag?
Als je op een dating staat, en je 4 vooraan plots verandert in een 5,
dan is niets nog hetzelfde. Weg de interesse, weg de plagende reacties
op je mail, weg de leuke bezoekjes en de kennismaking, en wat er volgt
is.... de leegte, de stilte. Dat is wel even wennen. En als de dame dan
toch nog reageren wil op je berichtje, is het om beleefd te schrijven
dat ze toch iemand zoekt die jonger is. Want jong zijn is belangrijk. We
zien er allemaal jonger uit dan we zijn. We voelen ons jonger, en
stiekempjes kijken we uit naar iemand die toch wat jaartjes jonger is
dan onze eigen leeftijd.
En dan wil ik een lans breken voor mijn mannelijke leeftijdsgenoten. Wij mannen vijftigers zijn immers in de fleur van het leven. We zijn op het toppunt van onze carrière, financieel sterk en onafhankelijk, professioneel gerespecteerd en gewaardeerd. We hebben levenservaring. We stralen rust uit, zelfverzekerdheid. We weten wat we willen. De midlifecrisis hebben we intussen overleefd. We hoeven de wereld niet meer te veroveren.
We blijven sportief, we verzorgen ons goed, en we voelen ons goed in het vel. Zelfs wat trots op de lachrimpels en de grijzende haren. Plus, we zijn actief: leuke vriendenkring, we houden van feestjes, concerten, cultuur, citytrips, vakanties, de agenda is altijd gevuld. We maken steeds nieuwe plannen.
En toch kunnen we tijd maken en vinden voor een nieuwe partner. De hectische jonge-kids-gezinsjaren liggen intussen achter ons. Het leven is tot rust gekomen. We zijn niet op zoek naar avontuurtjes of one-night-stands. Geen jong, blond en gewillig.... Dat is voor de jongens ;-). Maar wel een dame met pit, die een vijftiger aan kan. Een verbondenheid: intellectueel, emotioneel, intiem, spiritueel, en sexueel. Samen oud worden.
Want mannen van vijftig+ weten goed wat een vrouw nodig heeft: we zijn romantisch, we kunnen je begrijpen, we weten perfect hoe met jouw emoties en gevoelens om te gaan. We weten je te prikkelen. We hebben aandacht voor je. We hébben ervaring tussen de lakens, en hebben intussen geleerd dat in het geven veel meer voldoening ligt dan in het nemen ;-).
Doch het móet allemaal niet meer zo nodig. Het leven is al perfect zoals het is. Ook een vijftiger mag best nog een beetje kieskeurig zijn. Maar geef toe: alles kan toch mooier zijn met twee, niet? Hoewel, dat lukt alleen als je voor één keertje niet onmiddellijk naar de "geen interesse" knopt grijpt als je een berichtje in de mailbox krijgt. Geef het eens een kans!
En dan wil ik een lans breken voor mijn mannelijke leeftijdsgenoten. Wij mannen vijftigers zijn immers in de fleur van het leven. We zijn op het toppunt van onze carrière, financieel sterk en onafhankelijk, professioneel gerespecteerd en gewaardeerd. We hebben levenservaring. We stralen rust uit, zelfverzekerdheid. We weten wat we willen. De midlifecrisis hebben we intussen overleefd. We hoeven de wereld niet meer te veroveren.
We blijven sportief, we verzorgen ons goed, en we voelen ons goed in het vel. Zelfs wat trots op de lachrimpels en de grijzende haren. Plus, we zijn actief: leuke vriendenkring, we houden van feestjes, concerten, cultuur, citytrips, vakanties, de agenda is altijd gevuld. We maken steeds nieuwe plannen.
En toch kunnen we tijd maken en vinden voor een nieuwe partner. De hectische jonge-kids-gezinsjaren liggen intussen achter ons. Het leven is tot rust gekomen. We zijn niet op zoek naar avontuurtjes of one-night-stands. Geen jong, blond en gewillig.... Dat is voor de jongens ;-). Maar wel een dame met pit, die een vijftiger aan kan. Een verbondenheid: intellectueel, emotioneel, intiem, spiritueel, en sexueel. Samen oud worden.
Want mannen van vijftig+ weten goed wat een vrouw nodig heeft: we zijn romantisch, we kunnen je begrijpen, we weten perfect hoe met jouw emoties en gevoelens om te gaan. We weten je te prikkelen. We hebben aandacht voor je. We hébben ervaring tussen de lakens, en hebben intussen geleerd dat in het geven veel meer voldoening ligt dan in het nemen ;-).
Doch het móet allemaal niet meer zo nodig. Het leven is al perfect zoals het is. Ook een vijftiger mag best nog een beetje kieskeurig zijn. Maar geef toe: alles kan toch mooier zijn met twee, niet? Hoewel, dat lukt alleen als je voor één keertje niet onmiddellijk naar de "geen interesse" knopt grijpt als je een berichtje in de mailbox krijgt. Geef het eens een kans!
Terrasjesweer
Gisteren was het een heerlijke terrasjesavond. Zo'n avond waarop de
zon de stad al enkele dagen verschroeiend opgewarmd heeft, en er een
zwoel onweer twijfelend in de lucht hangt. Een lekker fris briesje
zorgde voor wat verkoeling. Doch dikke donkere wolken zwollen al
vervaarlijk aan de einder, en het was een kwestie van een goeie timing
om de plensbui voor te blijven.
Ik had 's morgens de kinderen bij het ontbijt beloofd om niet zelf te koken na de school-/werkdag maar eens gezellig samen te gaan terrassen, en iets lekkers te gaan eten. En je weet hoe kinderen zijn: beloofd is beloofd, weer of geen weer. Dus we waagden het erop.
We hadden met ons drietjes nog maar net de bestelling doorgegeven aan de ober, toen een dure Duitse sportwagen nogal wild de parking van de brasserie op kwam gedraaid. Een lange, tengere dame op leeftijd kroop wat moeizaam uit haar bolide. Opgestoken geblondeerde haren, de rimpels professioneel weggeplamuurd, en een knalrode lippenstift die opzettelijk wat buiten de lijntjes gekleurd was. Ze trok haar strakke mouwloze ecru jurkje snel terug in de plooi, en legde als een volleerde koorddanseres feilloos het parcours af van parking tot terras, op naaldhakken overheen oude hobbelige kasseien. 'Dit moet jaren training gevergd hebben', dacht ik even een beetje stout :-).
Ze stapte naar een veel jongere kerel toe die haar stond op te wachten bij de ingang van de zaak. Ze gaven elkaar een zoen op de wang, en gingen op zoek naar een tafeltje.
Het tafereeltje was mijn kinderen ook niet ontgaan. Ze vroegen me stilletjes: 'papa, denk je dat die twee een date hebben?'. 'Tja kinderen', fluisterde ik terug, 'zo ziet het er wel naar uit he' ;-). Waar we al voor gevreesd hadden werd snel realiteit: het koppeltje nam toch wel plaats aan het tafeltje naast het onze. Vervolgens begon de dame veel te luid een eindeloze monoloog op te voeren: over hoe succesvol ze wel was als zakenvrouw, haar hele carrière en klantenlijst moest per sé de revu passeren.
Over haar fantastische kinderen, de schoolresultaten, haar gróóóte tuin en trendy huis, haar hele bibliotheek aan succesvol-zakendoen-boeken, de sm**rlap die haar ex wel was, en zo ging dat maar door. De arme man kon er geen speld tussen krijgen, en hij was ook niet zo direct het meest verbale type. Je zag hem in de wolken kijken en met de ogen smeken dat de plensbui er zou uit vallen. Het hele terras luisterde gedwongen mee en af en toe slaakten we met z'n allen een synchrone luide zucht, wanneer de dame even op het toilet haar neus opnieuw ging poederen. Pas na ons dessert, bij de koffie, zag de kerel kans om snel afscheid te nemen en te ontsnappen aan het gebeuren.
'Gaat dat met jou ook zo op date?' vroeg mijn dochter nieuwsgierig nadat de twee verdwenen waren. Ik voelde me even wat plagend in een slachtofferrol glijden en antwoordde: 'ja kinderen, dat is het lot dat een papa moet ondergaan wanneer hij op date gaat' :-). 'Dan kan ik best geloven dat je nog altijd niemand hebt gevonden', zei mijn zoon verrast op ernstige toon, 'ik vind het nog niet zo slecht om met ons drietjes alleen te blijven ...'. Hij zag al het doembeeld van de boze stiefmoeder uit de sprookjes voor ogen... 'Wel ja, je hebt gelijk jongen, maar maak je geen zorgen. Áls jullie ooit nog kennis zullen maken met een partner van papa, zal het vast en zeker een hele toffe zijn. En indien niet, blijven we toch gewoon samen met ons drietjes... Ze waren zichtbaar opgelucht... terwijl dikke druppels langzaam op de houten terrasvloer begonnen uiteen te spatten. Perfecte timing.
Ik had 's morgens de kinderen bij het ontbijt beloofd om niet zelf te koken na de school-/werkdag maar eens gezellig samen te gaan terrassen, en iets lekkers te gaan eten. En je weet hoe kinderen zijn: beloofd is beloofd, weer of geen weer. Dus we waagden het erop.
We hadden met ons drietjes nog maar net de bestelling doorgegeven aan de ober, toen een dure Duitse sportwagen nogal wild de parking van de brasserie op kwam gedraaid. Een lange, tengere dame op leeftijd kroop wat moeizaam uit haar bolide. Opgestoken geblondeerde haren, de rimpels professioneel weggeplamuurd, en een knalrode lippenstift die opzettelijk wat buiten de lijntjes gekleurd was. Ze trok haar strakke mouwloze ecru jurkje snel terug in de plooi, en legde als een volleerde koorddanseres feilloos het parcours af van parking tot terras, op naaldhakken overheen oude hobbelige kasseien. 'Dit moet jaren training gevergd hebben', dacht ik even een beetje stout :-).
Ze stapte naar een veel jongere kerel toe die haar stond op te wachten bij de ingang van de zaak. Ze gaven elkaar een zoen op de wang, en gingen op zoek naar een tafeltje.
Het tafereeltje was mijn kinderen ook niet ontgaan. Ze vroegen me stilletjes: 'papa, denk je dat die twee een date hebben?'. 'Tja kinderen', fluisterde ik terug, 'zo ziet het er wel naar uit he' ;-). Waar we al voor gevreesd hadden werd snel realiteit: het koppeltje nam toch wel plaats aan het tafeltje naast het onze. Vervolgens begon de dame veel te luid een eindeloze monoloog op te voeren: over hoe succesvol ze wel was als zakenvrouw, haar hele carrière en klantenlijst moest per sé de revu passeren.
Over haar fantastische kinderen, de schoolresultaten, haar gróóóte tuin en trendy huis, haar hele bibliotheek aan succesvol-zakendoen-boeken, de sm**rlap die haar ex wel was, en zo ging dat maar door. De arme man kon er geen speld tussen krijgen, en hij was ook niet zo direct het meest verbale type. Je zag hem in de wolken kijken en met de ogen smeken dat de plensbui er zou uit vallen. Het hele terras luisterde gedwongen mee en af en toe slaakten we met z'n allen een synchrone luide zucht, wanneer de dame even op het toilet haar neus opnieuw ging poederen. Pas na ons dessert, bij de koffie, zag de kerel kans om snel afscheid te nemen en te ontsnappen aan het gebeuren.
'Gaat dat met jou ook zo op date?' vroeg mijn dochter nieuwsgierig nadat de twee verdwenen waren. Ik voelde me even wat plagend in een slachtofferrol glijden en antwoordde: 'ja kinderen, dat is het lot dat een papa moet ondergaan wanneer hij op date gaat' :-). 'Dan kan ik best geloven dat je nog altijd niemand hebt gevonden', zei mijn zoon verrast op ernstige toon, 'ik vind het nog niet zo slecht om met ons drietjes alleen te blijven ...'. Hij zag al het doembeeld van de boze stiefmoeder uit de sprookjes voor ogen... 'Wel ja, je hebt gelijk jongen, maar maak je geen zorgen. Áls jullie ooit nog kennis zullen maken met een partner van papa, zal het vast en zeker een hele toffe zijn. En indien niet, blijven we toch gewoon samen met ons drietjes... Ze waren zichtbaar opgelucht... terwijl dikke druppels langzaam op de houten terrasvloer begonnen uiteen te spatten. Perfecte timing.
Toeval bestaat niet
Enkele dagen geleden kwam ik in contact met een dame via de dating site.
We chatten voorzichtig wat heen en terug: over de kinderen, over de
job, hobby's, ervaringen op de site, ... je weet wel, de dingen die je
graag snel wil weten van elkaar ;-).
Hoe de conversatie verder verliep wil ik hier even woordelijk neerslaan, want ik vond dit toch wel heel bijzonder:
Zij: Kunnen we niet een keer afspreken? Je lijkt me een leuke man.
Hij: Ja dat vind ik een goed idee. Je lijkt me ook een leuke dame. Het zijn de laatste werkdagen voor mij voor de zomervakantie, zo kunnen we misschien eens afspreken OP de vakantie.
Zij: je bedoelt wellicht: zo kunnen we eens afspreken TIJDENS de vakantie?
Hij: ja sorry, dat bedoel ik hoor. Maar het zal nog even moeten wachten, want volgende week vertrek ik naar het zuiden met de kids.
Zij: ah leuk! Dat is goed, want ik ga eerst ook nog op vakantie met mijn kinderen.
Hij: ook fijn voor jullie! Ik ga de Griekse zon opzoeken, naar Kreta: genieten van het mooie weer, de (antieke) cultuur, natuur, lekker eten, ...
Zij: ah tof, mijn bestemming is ook Kreta. Wij willen vooral gaan fietsen. Wanneer gaan jullie?
Hij: wel, ik vertrek volgende week dinsdag. Jij?
Zij: ah hoe toevallig: ik vertrek ook volgende week dinsdag!
Hij: oh wat een toeval, misschien zien we elkaar wel, op Zaventem, of wie weet, op de vlucht zelfs...
Zij: dat zou een verrassing zijn hoor. Via welk reisagentschap reis je?
Hij: via XYZ (we gaan hier geen sluikreclame maken ;-)
Zij: oh nog straffer, ik heb ook geboekt via XYZ, en ik verblijf in hotel ABC.
Hij: dit kan echt niet, ik heb hetzelfde hotel geboekt, zelfde bestemming, voor dezelfde periode, zelfde reisagentschap, ... hoe kan dit allemaal? Dit moet een ongelooflijk toeval zijn :-).
Zij: toeval bestaat toch niet?
Hij: je hebt gelijk, toeval bestaat niet.
Zij: en dan was het toch geen verspreking van je: we kunnen samen afspreken OP vakantie en niet gewoon TIJDENS de vakantie :-).
En zo hebben we een date gepland bij een glaasje Griekse wijn, op een zuiderse zomeravond, op een gezellig terrasje op een idyllisch eiland aan de Egeïsche zee, bij ondergaande zon en zacht ruisende golven ... Geloof jij in het lot?
Hoe de conversatie verder verliep wil ik hier even woordelijk neerslaan, want ik vond dit toch wel heel bijzonder:
Zij: Kunnen we niet een keer afspreken? Je lijkt me een leuke man.
Hij: Ja dat vind ik een goed idee. Je lijkt me ook een leuke dame. Het zijn de laatste werkdagen voor mij voor de zomervakantie, zo kunnen we misschien eens afspreken OP de vakantie.
Zij: je bedoelt wellicht: zo kunnen we eens afspreken TIJDENS de vakantie?
Hij: ja sorry, dat bedoel ik hoor. Maar het zal nog even moeten wachten, want volgende week vertrek ik naar het zuiden met de kids.
Zij: ah leuk! Dat is goed, want ik ga eerst ook nog op vakantie met mijn kinderen.
Hij: ook fijn voor jullie! Ik ga de Griekse zon opzoeken, naar Kreta: genieten van het mooie weer, de (antieke) cultuur, natuur, lekker eten, ...
Zij: ah tof, mijn bestemming is ook Kreta. Wij willen vooral gaan fietsen. Wanneer gaan jullie?
Hij: wel, ik vertrek volgende week dinsdag. Jij?
Zij: ah hoe toevallig: ik vertrek ook volgende week dinsdag!
Hij: oh wat een toeval, misschien zien we elkaar wel, op Zaventem, of wie weet, op de vlucht zelfs...
Zij: dat zou een verrassing zijn hoor. Via welk reisagentschap reis je?
Hij: via XYZ (we gaan hier geen sluikreclame maken ;-)
Zij: oh nog straffer, ik heb ook geboekt via XYZ, en ik verblijf in hotel ABC.
Hij: dit kan echt niet, ik heb hetzelfde hotel geboekt, zelfde bestemming, voor dezelfde periode, zelfde reisagentschap, ... hoe kan dit allemaal? Dit moet een ongelooflijk toeval zijn :-).
Zij: toeval bestaat toch niet?
Hij: je hebt gelijk, toeval bestaat niet.
Zij: en dan was het toch geen verspreking van je: we kunnen samen afspreken OP vakantie en niet gewoon TIJDENS de vakantie :-).
En zo hebben we een date gepland bij een glaasje Griekse wijn, op een zuiderse zomeravond, op een gezellig terrasje op een idyllisch eiland aan de Egeïsche zee, bij ondergaande zon en zacht ruisende golven ... Geloof jij in het lot?
De spreuken brainstorm
De eerste afspraak:
We hadden kort kennis gemaakt via deze dating site, intussen een hele tijd geleden. Ondanks haar drukke agenda lukte het toch om snel een keer af te spreken. En die eerst avond in een brasserie in de stad was best heel leuk: knappe dame in de 40, vlotte tong, over koetjes en kalfjes dan wel. Maar ze was wel erg voorzichtig, dat viel me al onmiddellijk op. Ik gaf haar een zedige zoen bij vertrek, en zo namen we afscheid van elkaar.
De tweede afspraak:
Het was haar voorstel om een keer opnieuw af te spreken... Dus ik stelde voor om samen een hapje te gaan eten in een trendy restaurant. Doch dineren na 19u was geen helaas geen optie, dat lag haar te zwaar op de maag. Dan maar het ideetje om samen naar de bioscoop te gaan... maar van bioscoop had ze echter een grondige afkeer. De huisregel was: maximum 1 x per jaar. Gewoon een thee gaan drinken hadden we al gedaan, dus dat was ook al van de lijst gevinkt. Dan stelde ze me voor - geloof me of niet - om een avondje gezellig samen te gaan Spreuken-Bedenken-Voor-de-Bond-Zonder-Naam. Jaja, BZN organiseert regelmatig brainstormsessies, en iedereen kan er deelnemen. Zelfs na 60 jaar intensief nadenken moet er elke maand nog steeds een verse spreuk-met-dubbele-bodem opgehoest worden om de mensheid tot betere inzichten te brengen. Ze had mijn blogs gelezen, en vond me wel een vlotte pen hebben. Daar zou zeker wel iets uit kunnen vloeien dat geschikt was voor publicatie :-). Nu, het vreemde idee was me niet helemaal ongenegen. Ik herinner me dat in mijn streng katholieke collegetijd waar de priester-leraars de plak zwaaiden, deze one-liners intensief gebruikt werden om de jonge dolende adolescenten weer op het juiste pad te krijgen. Maar ik zag het doembeeld al voor me: ik zou naar haar hand moeten dingen via een wedstrijdje brainstormen in competitie met een kamer vol overjarige alternativo's in open sandalen en geitenwollen sokken, met onverzorgde baarden, een keffiyeh om de hals (zo'n onvervalste Yasser Arafat sjaal), en een allesdoordringende patchouli geur die de kamer vult... Doch als ik hiermee mijn liefde voor haar kon bewijzen, wou ik zelfs die beproeving doorstaan. En ik accepteerde de uitnodiging. Een week voor het heuglijke event werd het afspraakje echter afgeblazen, zodat ook het patchouli-plan helaas in het water viel.
Tot mijn verwondering stelde ze voor om dan maar bij haar thuis een tas groene thee te komen drinken. Op een veilig tijdstip zo tussen 15h-17h-stipt op een zaterdagmiddag. En zo deden we. Er werd mij een plaats toegewezen op de sofa, de ronkende poes als hoofdkussen. Ze had denk ik, de salonzetels op voorhand flink uit elkaar gezet zodat we op veilige afstand het gesprek konden aangaan. Ieder in zijn zetel, gelukkig net nog zonder prikkeldraad ertussen. Ik dacht nog even onder haar zetel te moeten checken of er geen busje pepperspray of andere anti-mannen-middelen zouden verborgen zitten, maar dat durfde ik niet. Het werd een enigszins moeizame maar bijzonder veilige conversatie, en stipt om 17u nam ik beleefd afscheid.
Dan werd het een tijd stil tussen ons... ik had immers het gevoel dat het nog makkelijker is om de hele poolijskap te smelten, dan haar zedige hart. Maar ik bleef me toch op een vreemde manier aangetrokken voelen tot haar, en nam opnieuw contact op.
De derde afspraak:
Gezien BZN brainstorms gepasseerd waren, en andere opties al eerder uitgeput, stelde ik voor om gewoon bij mij thuis af te spreken. En ze stemde ermee in, beetje tot mijn verbazing. Nu, ik woon intussen al jaren alleen met halftijds de 2 kinderen, en bij ontstentenis van een 'female touch' verandert je woning dan toch heel langzaam in een man-cave. Dus begon ik op voorhand de woonkamer wat op te frissen, en het strakke design wat op te vrolijken met enkele vazen, bloemstukjes, fotokaders, en wat kleurrijke ornamenten, ... Ik kocht alle spulletjes om haar favoriete verse groene thee te kunnen maken, en had zelfs stiekem wat geoefend om het goed te doen ;-). Haar hypergezonde hapjes had ik bereid en in de koelkast gezet. En diep verborgen in de koelkast ook een flesje uitstekende champagne ... goed beseffend dat dit een handeling-des-duivels zou zijn in de ogen van een kuise dame... maar ik had tijd, geduld, en een goed gesprek bij een groene thee zou ook al ruimschoots volstaan ... een man moet er wat voor over hebben.
De ochtend van de afspraak maakte ik echter een kapitale fout! Ik stuurde haar een berichtje! Gewoon om haar welkom te heten bij me thuis die avond, en dat ik mijn best had gedaan om mijn man-cave wat op te vrolijken speciaal voor haar. Echter, dat bericht moet de stoppen bij haar volledig hebben laten doorslaan. Ze moet beginnen panikeren zijn dat ik 'foute' plannen met haar had. Ze stuurde me even later een berichtje waarbij ik "plechtig moest beloven dat er die avond niets zou gebeuren tussen ons, en dat we ook nooit meer dan gewoon vrienden zouden zijn". Nu, ik ben best een rustig, geduldig en begripvol man, maar elk emmertje geraakt wel eens vol ;-). Als ze twijfelde aan mijn nobele en oprechte bedoelingen en gastvrijheid, zouden we maar beter annuleren, stelde ik voor. Ze antwoordde dat ze dan liever thuis bleef met een goed boek op de sofa. En ze voegde de daad bij het woord. '50 Tinten Grijs' zal het beslist niet geweest zijn, misschien wel iets als 'How to lose a guy in 3 dates' ;-) ... En zo eindigt de zedige romance die er nooit een werd. Ik heb het opgegeven... alleen blijven is soms nog niet de slechtste keuze ;-).
We hadden kort kennis gemaakt via deze dating site, intussen een hele tijd geleden. Ondanks haar drukke agenda lukte het toch om snel een keer af te spreken. En die eerst avond in een brasserie in de stad was best heel leuk: knappe dame in de 40, vlotte tong, over koetjes en kalfjes dan wel. Maar ze was wel erg voorzichtig, dat viel me al onmiddellijk op. Ik gaf haar een zedige zoen bij vertrek, en zo namen we afscheid van elkaar.
De tweede afspraak:
Het was haar voorstel om een keer opnieuw af te spreken... Dus ik stelde voor om samen een hapje te gaan eten in een trendy restaurant. Doch dineren na 19u was geen helaas geen optie, dat lag haar te zwaar op de maag. Dan maar het ideetje om samen naar de bioscoop te gaan... maar van bioscoop had ze echter een grondige afkeer. De huisregel was: maximum 1 x per jaar. Gewoon een thee gaan drinken hadden we al gedaan, dus dat was ook al van de lijst gevinkt. Dan stelde ze me voor - geloof me of niet - om een avondje gezellig samen te gaan Spreuken-Bedenken-Voor-de-Bond-Zonder-Naam. Jaja, BZN organiseert regelmatig brainstormsessies, en iedereen kan er deelnemen. Zelfs na 60 jaar intensief nadenken moet er elke maand nog steeds een verse spreuk-met-dubbele-bodem opgehoest worden om de mensheid tot betere inzichten te brengen. Ze had mijn blogs gelezen, en vond me wel een vlotte pen hebben. Daar zou zeker wel iets uit kunnen vloeien dat geschikt was voor publicatie :-). Nu, het vreemde idee was me niet helemaal ongenegen. Ik herinner me dat in mijn streng katholieke collegetijd waar de priester-leraars de plak zwaaiden, deze one-liners intensief gebruikt werden om de jonge dolende adolescenten weer op het juiste pad te krijgen. Maar ik zag het doembeeld al voor me: ik zou naar haar hand moeten dingen via een wedstrijdje brainstormen in competitie met een kamer vol overjarige alternativo's in open sandalen en geitenwollen sokken, met onverzorgde baarden, een keffiyeh om de hals (zo'n onvervalste Yasser Arafat sjaal), en een allesdoordringende patchouli geur die de kamer vult... Doch als ik hiermee mijn liefde voor haar kon bewijzen, wou ik zelfs die beproeving doorstaan. En ik accepteerde de uitnodiging. Een week voor het heuglijke event werd het afspraakje echter afgeblazen, zodat ook het patchouli-plan helaas in het water viel.
Tot mijn verwondering stelde ze voor om dan maar bij haar thuis een tas groene thee te komen drinken. Op een veilig tijdstip zo tussen 15h-17h-stipt op een zaterdagmiddag. En zo deden we. Er werd mij een plaats toegewezen op de sofa, de ronkende poes als hoofdkussen. Ze had denk ik, de salonzetels op voorhand flink uit elkaar gezet zodat we op veilige afstand het gesprek konden aangaan. Ieder in zijn zetel, gelukkig net nog zonder prikkeldraad ertussen. Ik dacht nog even onder haar zetel te moeten checken of er geen busje pepperspray of andere anti-mannen-middelen zouden verborgen zitten, maar dat durfde ik niet. Het werd een enigszins moeizame maar bijzonder veilige conversatie, en stipt om 17u nam ik beleefd afscheid.
Dan werd het een tijd stil tussen ons... ik had immers het gevoel dat het nog makkelijker is om de hele poolijskap te smelten, dan haar zedige hart. Maar ik bleef me toch op een vreemde manier aangetrokken voelen tot haar, en nam opnieuw contact op.
De derde afspraak:
Gezien BZN brainstorms gepasseerd waren, en andere opties al eerder uitgeput, stelde ik voor om gewoon bij mij thuis af te spreken. En ze stemde ermee in, beetje tot mijn verbazing. Nu, ik woon intussen al jaren alleen met halftijds de 2 kinderen, en bij ontstentenis van een 'female touch' verandert je woning dan toch heel langzaam in een man-cave. Dus begon ik op voorhand de woonkamer wat op te frissen, en het strakke design wat op te vrolijken met enkele vazen, bloemstukjes, fotokaders, en wat kleurrijke ornamenten, ... Ik kocht alle spulletjes om haar favoriete verse groene thee te kunnen maken, en had zelfs stiekem wat geoefend om het goed te doen ;-). Haar hypergezonde hapjes had ik bereid en in de koelkast gezet. En diep verborgen in de koelkast ook een flesje uitstekende champagne ... goed beseffend dat dit een handeling-des-duivels zou zijn in de ogen van een kuise dame... maar ik had tijd, geduld, en een goed gesprek bij een groene thee zou ook al ruimschoots volstaan ... een man moet er wat voor over hebben.
De ochtend van de afspraak maakte ik echter een kapitale fout! Ik stuurde haar een berichtje! Gewoon om haar welkom te heten bij me thuis die avond, en dat ik mijn best had gedaan om mijn man-cave wat op te vrolijken speciaal voor haar. Echter, dat bericht moet de stoppen bij haar volledig hebben laten doorslaan. Ze moet beginnen panikeren zijn dat ik 'foute' plannen met haar had. Ze stuurde me even later een berichtje waarbij ik "plechtig moest beloven dat er die avond niets zou gebeuren tussen ons, en dat we ook nooit meer dan gewoon vrienden zouden zijn". Nu, ik ben best een rustig, geduldig en begripvol man, maar elk emmertje geraakt wel eens vol ;-). Als ze twijfelde aan mijn nobele en oprechte bedoelingen en gastvrijheid, zouden we maar beter annuleren, stelde ik voor. Ze antwoordde dat ze dan liever thuis bleef met een goed boek op de sofa. En ze voegde de daad bij het woord. '50 Tinten Grijs' zal het beslist niet geweest zijn, misschien wel iets als 'How to lose a guy in 3 dates' ;-) ... En zo eindigt de zedige romance die er nooit een werd. Ik heb het opgegeven... alleen blijven is soms nog niet de slechtste keuze ;-).
Snel gedicht
Hartstochtelijk was mijn opening
in een kort maar lief bericht
doch die had ze voor ik hopen ging
met "Geen interesse" weer snel gedicht.
in een kort maar lief bericht
doch die had ze voor ik hopen ging
met "Geen interesse" weer snel gedicht.
De parlofoon
Deze kleine herinnering gaat terug naar de eerste maanden van de
scheiding, intussen een ver verleden. Waar een mens tijd nodig had voor
zichzelf, om het hoofd leeg te maken en alles op een rijtje te zetten.
Ik was om die reden verhuisd naar een appartement in de stad. En ik
genoot van een heerlijke rust die was neergedaald over het leven.
De kinderen waren nog erg jong: zoon 4 en dochter 8. Ze leefden plots halftijds bij papa één hoog in de stad. En het appartement vonden ze beiden natuurlijk fantastisch leuk om wonen. Alles was nieuw, en zo anders! En het meest leuke van al: de parlofoon! Als je op het ene knopje drukte kon je mensen op straat gewoon horen praten, en met het andere iemand zomaar binnenlaten, zodat je met de lift rechtstreeks pal in het appartement werd afgeleverd. Keileuk!
Op een avond ging de zoemer. Buzzzz! Bezoek! Dus een spurtje om ter eerst bij de parlofoon. Welk werd gewonnen door zoonlief. Hij nam de hoorn van de haak en luisterde aandachtig. Maar dan werd hij plots zo wit als een A4-tje. Hij liet in paniek de hoorn uit de handen glippen, de tranen schoten in de ogen, en hij vluchtte als een hazewind achter de sofa.
"Wat is er jongen?" vroeg papa bezorgd.
"Papa papa, er k-k-komt een HEKS naar boven!" stamelde hij bang.
"Een heks? Maar dat kan toch niet lieverd, heksen bestaan helemaal niet".
"Toch wel papa, ze zei het zelf! En ik heb op het andere knopje gedrukt ook, ze is al binnen! Ik durfde niet anders..."
Dus stoere papa met pollepel en vleesvork in aanslag met bange zoon in zijn rug wachten op de komst van de gemene toverkol. Ik voelde het kleine kereltje rillen toen de liftdeur geruisloos open gleed en ... daar verscheen uit het niets .. zijn eigen mama. Ze wou nog even wat spulletjes brengen.
"Moet je nu dat manneke zo bang maken aan de parlofoon?" vroeg ik een beetje verbaasd.
Maar moeder was zich helemaal van geen kwaad bewust. Ze wou - gezien de moeilijke gezinssituatie - zelfs een beetje origineel en grappig uit de hoek komen bij haar bezoekje, en had in de parlofoon geroepen: "Koekoeeek, hier is de EX!" :-) :-) :-). We hebben er nog lang om gelachen ;-)
De kinderen waren nog erg jong: zoon 4 en dochter 8. Ze leefden plots halftijds bij papa één hoog in de stad. En het appartement vonden ze beiden natuurlijk fantastisch leuk om wonen. Alles was nieuw, en zo anders! En het meest leuke van al: de parlofoon! Als je op het ene knopje drukte kon je mensen op straat gewoon horen praten, en met het andere iemand zomaar binnenlaten, zodat je met de lift rechtstreeks pal in het appartement werd afgeleverd. Keileuk!
Op een avond ging de zoemer. Buzzzz! Bezoek! Dus een spurtje om ter eerst bij de parlofoon. Welk werd gewonnen door zoonlief. Hij nam de hoorn van de haak en luisterde aandachtig. Maar dan werd hij plots zo wit als een A4-tje. Hij liet in paniek de hoorn uit de handen glippen, de tranen schoten in de ogen, en hij vluchtte als een hazewind achter de sofa.
"Wat is er jongen?" vroeg papa bezorgd.
"Papa papa, er k-k-komt een HEKS naar boven!" stamelde hij bang.
"Een heks? Maar dat kan toch niet lieverd, heksen bestaan helemaal niet".
"Toch wel papa, ze zei het zelf! En ik heb op het andere knopje gedrukt ook, ze is al binnen! Ik durfde niet anders..."
Dus stoere papa met pollepel en vleesvork in aanslag met bange zoon in zijn rug wachten op de komst van de gemene toverkol. Ik voelde het kleine kereltje rillen toen de liftdeur geruisloos open gleed en ... daar verscheen uit het niets .. zijn eigen mama. Ze wou nog even wat spulletjes brengen.
"Moet je nu dat manneke zo bang maken aan de parlofoon?" vroeg ik een beetje verbaasd.
Maar moeder was zich helemaal van geen kwaad bewust. Ze wou - gezien de moeilijke gezinssituatie - zelfs een beetje origineel en grappig uit de hoek komen bij haar bezoekje, en had in de parlofoon geroepen: "Koekoeeek, hier is de EX!" :-) :-) :-). We hebben er nog lang om gelachen ;-)
Niemand leeft voor zichzelf
Een kille donderdagmorgen, na een korte rit kom ik toe in mijn
zojuist ontwaakt geboortedorp in Limburg. De kou snijdt diagonaal door
de grijze kleren wanneer ik eerder traagjes richting kerk stap. Het
wordt de laatste reis van nonkel Louis vanmorgen. Lieve, stille nonkel
Louis, hij laat een kranige tante achter in de fleur van haar leven, en
drie zonen waar iedere vader apetrots moet op zijn.
Het doet deugd zoveel gezichten in de kerk te herkennen. Zoveel lieve, warme gezichten, mensen die samen met je het boek van je leven schrijven, woord voor woord, zin na zin. Sommige gezichten zijn wat grijs, gekerfd, gebeiteld als een sculptuur van een beeldhouwer met teveel oog voor detail. Maar ze zijn er, en die aanwezigheid doet zoveel deugd.
Verdriet samen beleven en delen, het raakt je telkens opnieuw diep in je binnenste... er komt geen eelt op ... Gelukkig kan ik mijn gevoelens wat achter m'n bril verbergen, en al gauw glij ik stilletjes weg in gedachten, weg naar hoe het geweest is: samen spelen in de tuin, logeren bij familie, de soms wat saaie muzieklessen, de superleuke bbq's bij bomma en bompa, zo gulzig we genoten van het leven... wat lag het geluk nog voor onze voeten, we moesten het gewoon maar oprapen, je struikelde er haast over...
Tot een welgemikte stemverheffing ter hoogte van de eerste lezing me terug tot de realiteit roept: "Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, ..." kraakt de luidspreker ietwat dreigend boven de hoofden. "Helemaal waar", mijmer ik, "iedereen heeft iemand om voor te leven, en samen mee te leven, kijk maar eens rondom je". Dan gaat er een koude rilling door me heen... behalve sommigen dan..., de stoelen links en rechts van me blijven leeg... Je leeft tegen zesentwintig uur per dag, en negen dagen per week, de carrière, de kids, familie, zoveel te doen... Je staat er zelden of niet bij stil, maar je mist toch die bijzondere iemand met wie je kan leven, voor wie je kan leven, om lief en leed te delen. Wat als de dag komt dat de wereld plots knerpend stopt met draaien, en het jouw beurt is om afscheid te nemen van wie je zo dierbaar is? Wie gaat er straks zachtjes in je hand knijpen als het je echt moeilijk wordt? Wie zal je stilletjes troostende woorden influisteren? Wie biedt je een schouder om je tranen in te verbergen, een alleszeggende blik als er geen woorden meer overblijven om uit te spreken?
Zoveel mensen rond je, zoveel warmte, en toch alleen, het zal je overkomen... Gelukkig hangt de geur van de lente al in de lucht wanneer ik door de middenbeuk stil de kerk uit slenter. Volgens de laatst gepubliceerde statistieken staan er nog zo'n 11.847 dagen van geluk op de teller. Tja, mannen leven ook langer dames :-). Laten we niet langer uitstellen en vandaag eraan beginnen...
Rust zacht lieve nonkel....
Het doet deugd zoveel gezichten in de kerk te herkennen. Zoveel lieve, warme gezichten, mensen die samen met je het boek van je leven schrijven, woord voor woord, zin na zin. Sommige gezichten zijn wat grijs, gekerfd, gebeiteld als een sculptuur van een beeldhouwer met teveel oog voor detail. Maar ze zijn er, en die aanwezigheid doet zoveel deugd.
Verdriet samen beleven en delen, het raakt je telkens opnieuw diep in je binnenste... er komt geen eelt op ... Gelukkig kan ik mijn gevoelens wat achter m'n bril verbergen, en al gauw glij ik stilletjes weg in gedachten, weg naar hoe het geweest is: samen spelen in de tuin, logeren bij familie, de soms wat saaie muzieklessen, de superleuke bbq's bij bomma en bompa, zo gulzig we genoten van het leven... wat lag het geluk nog voor onze voeten, we moesten het gewoon maar oprapen, je struikelde er haast over...
Tot een welgemikte stemverheffing ter hoogte van de eerste lezing me terug tot de realiteit roept: "Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf, ..." kraakt de luidspreker ietwat dreigend boven de hoofden. "Helemaal waar", mijmer ik, "iedereen heeft iemand om voor te leven, en samen mee te leven, kijk maar eens rondom je". Dan gaat er een koude rilling door me heen... behalve sommigen dan..., de stoelen links en rechts van me blijven leeg... Je leeft tegen zesentwintig uur per dag, en negen dagen per week, de carrière, de kids, familie, zoveel te doen... Je staat er zelden of niet bij stil, maar je mist toch die bijzondere iemand met wie je kan leven, voor wie je kan leven, om lief en leed te delen. Wat als de dag komt dat de wereld plots knerpend stopt met draaien, en het jouw beurt is om afscheid te nemen van wie je zo dierbaar is? Wie gaat er straks zachtjes in je hand knijpen als het je echt moeilijk wordt? Wie zal je stilletjes troostende woorden influisteren? Wie biedt je een schouder om je tranen in te verbergen, een alleszeggende blik als er geen woorden meer overblijven om uit te spreken?
Zoveel mensen rond je, zoveel warmte, en toch alleen, het zal je overkomen... Gelukkig hangt de geur van de lente al in de lucht wanneer ik door de middenbeuk stil de kerk uit slenter. Volgens de laatst gepubliceerde statistieken staan er nog zo'n 11.847 dagen van geluk op de teller. Tja, mannen leven ook langer dames :-). Laten we niet langer uitstellen en vandaag eraan beginnen...
Rust zacht lieve nonkel....
Abonneren op:
Posts (Atom)