Hoe begin je nu zo'n verhaal? Dat is moeilijk, erg moeilijk. Ik ben
er meermaals mee gestart, maar telkens belandde het velletje papier
veilig in de brandende haard, zodat niemand het zou vinden... Zo
gevoelig ligt het.
Ok, hier gaan we dan toch: enkele weken geleden wipte ik onverwacht
eens binnen bij mijn ouders. Dat vinden ze fijn natuurlijk. Altijd staan
de koffie en de koekjes klaar. Maar die keer was het anders. Ik
betrapte mijn lieve vader op een krukje naast de stereo installatie met
een stapel CD's. Emotioneel, de tranen in de rode ogen achter twee dikke
brilglazen. "Ssst", fluisterde moeder, "laat hem maar, hij is muziek
aan het beluisteren en kiezen". Ik begreep het niet zo goed. Kiezen? Dan
legde ze me voorzichtig uit dat hij al een hele tijd bezig was met zijn
eigen ... afscheidsviering te organiseren. En dus muziek aan het kiezen
was voor zijn begrafenis...
Het is niet zo dat mijn ouders nu stokoud zijn, het zijn beiden
zeventigers. Maar een tijd geleden kreeg papa het verdict dat hij
onomkeerbaar ziek is :-(. En dan verandert plots je hele leven. De ene
dag nog onbezorgd als hechte familie genieten van al het moois dat het
leven te bieden heeft. De dag erna wordt je doodvonnis betekend en
begint je klok onherroepelijk weg te tikken. En niets is vanaf die dag
nog zoals voorheen.
Dat is hard. Eerst komt het diepe bodemloze verdriet om wat er
gebeuren gaat. Talloze keren ben ik met het hoofd op het stuur naar huis
gereden, na me sterk gehouden te hebben bij een bezoekje aan het
ouderlijk huis. Maar na een tijdje maakt verdriet plaats voor
dankbaarheid. Dankbaar voor elke dag die we samen nog mogen beleven. De
hele familie, kinderen en kleinkinderen, werkt intens mee om het leven
voor de ouders zo aangenaam mogelijk te maken: dagelijkse zorg, maar ook
etentjes, uitstapjes, weekendjes weg, verrassingen, laatste wensen,
niets is teveel om te organiseren en samen te doen.
En het is ongelooflijk mooi om zien hoe de twee oudjes elkaar bij de
hand nemen, in de ogen kijken, en elkaar blijven liefhebben tot in de
dood. Dat zet je aan het denken: hoe kort en broos het leven wel is, hoe
snel het allemaal voorbij kan gaan... maar ook dat mensen niet gemaakt
zijn om alleen te blijven. Niet dat ik een zielepoot wil zijn, ik kan
het leven best wel alleen aan. Maar toch voel je op deze momenten dat
het veel mooier kan zijn als je met twee bent.
Mijn zus gaf papa een tijdje geleden een Atoma schriftje kado. En hij
is beginnen schrijven... zijn verhaal...over zijn lot, zijn leven, zijn
ziekte, over hoe we hem later mogen herinneren. Het brengt hem tot
rust. En dat ben ik ook beginnen doen. schrijven voor mijn vader, mijn
grote held, mijn goede vriend... Recht uit het hart, woord voor woord,
de mooiste herinneringen en afscheidswoorden die een zoon maar voor zijn
vader aan het papier kan toevertrouwen. En ik hoop dat ik de kracht zal
vinden om straks overheen het grote verdriet, met de mooie muziek van
mijn papa op de achtergrond, trots vanachter de spreekstoel, met de krop
in de keel, hem deze laatste woorden te kunnen toespreken... voor mijn
lieve vader...
zondag 10 februari 2019
woensdag 23 januari 2019
Dance me to the end of love
"Dans je?" vroeg ze me. En ja, ik dans wel es graag. Niet dat ik er goed in zou zijn, of een talent zou voor hebben. Maar ik sta gewoon graag wel es op de dansvloer wat bizar met mijn kont te schudden op leuke muziek. Maar dat bedoelde ze helemaal niet. We schreven ons in voor een heuse danscursus. En voor ik het besefte, stond ik met mijn Grote Liefde van Match4Me en 15 andere koppels wat onwennig op een glimmende houten dansvloer onder de kleurrijke spotlights van de dansclub. Er moet eerst wel een dikke laag schroom van je onwennigheid geschraapt worden vooraleer je je ledematen wat voelt loskomen, maar vanaf zowat les 3 voelden we ons als Ginger Rogers en Fred Astaire ;-).
Dansen met je partner is gewoon zálig! Je leert elkaar kennen, respecteren, aanvoelen, vertrouwen, ... op een hele intense, aangename manier. Je beweegt en werkt samen in perfecte timing, harmonie, en choreografie... kortom, teamwerk :-). Ik vond het fantastisch om dit met z'n tweetjes doen. Je connecteert, het creëert een band. En vooral heerlijk om te doen met háár! Want zielsveel hield ik intussen van haar... ze zou de liefde van mijn leven worden...
En wat ook leuk is, is om tijdens de danspasjes met één oog de andere koppeltjes wat in de gaten te houden. Zo waren er Jan Klaassen en Katrijn, die volgens mij met notenhouten ledematen geboren moesten zijn en er een heus poppenspel van maakten. Er was een arme stakker die er steevast in slaagde om zijn stapjes compleet tegen het tempo in te zetten, zeer tot ergernis van zijn dame. Voor hem had ik veel respect, want het moet aartsmoeilijk zijn om zo helemáál uit de maat te dansen. En dan waren er Romeo en Juliette, duidelijk nieuwe jonge liefjes, die voortdurend tegen elkaar schurkten en zo innig in elkaar verstrengeld waren, dat ik ervoor vreesde dat nog vóór het einde van de les, op elk moment de vulkaan kon uitbarsten ;-).
Maar het allermooist... was de vrije dansavond ná de les. Dan was er elke week een koppel lieve mooie oudjes van de partij. Ik schatte hun leeftijd diep in de 70. Ze bedankten vriendelijk voor de salsas en de bachatas. Maar als de DJ een Argentijnse tango of een statige Engelse wals op de draaitafel legde, zweefden ze geruisloos de parketvloer op. En namen de hele dansvloer in met een ingetogen passie, een elegante sierlijkheid, schoonheid en een perfectie die alleen liefdevolle partners kunnen bereiken na jááren oefening. Dát was ware liefde. Ontroerend mooi. En dan dacht ik bij mezelf: zó wil ik beslist oud worden...
Maar helaas zouden we zó niet oud worden. Op klokslag de achtste ver-maand-dag van onze relatie bracht ik haar - net zoals de zeven vorige - een grote ruiker bloemen, om haar te vertellen hoe veel ik wel van haar hield. En nog dezelfde avond keerde ik gebroken naar huis, de grote handen voorzichtig in een kommetje gevouwen, maar daarin wel duizend kleine stukjes, van wat nog even daarvoor mijn kwetsbare verliefde hart was. Het stond in de sterren geschreven.
Maanden puzzelen en lijmen heeft het gevergd, en het resultaat is niet helemaal meer wat het voorheen was... maar ik denk dat het toch nog goed genoeg is om opnieuw weg te geven. En als je een partner zou zoeken voor de volgende reeks danslessen: je mag me altijd vragen ;-).
Dansen met je partner is gewoon zálig! Je leert elkaar kennen, respecteren, aanvoelen, vertrouwen, ... op een hele intense, aangename manier. Je beweegt en werkt samen in perfecte timing, harmonie, en choreografie... kortom, teamwerk :-). Ik vond het fantastisch om dit met z'n tweetjes doen. Je connecteert, het creëert een band. En vooral heerlijk om te doen met háár! Want zielsveel hield ik intussen van haar... ze zou de liefde van mijn leven worden...
En wat ook leuk is, is om tijdens de danspasjes met één oog de andere koppeltjes wat in de gaten te houden. Zo waren er Jan Klaassen en Katrijn, die volgens mij met notenhouten ledematen geboren moesten zijn en er een heus poppenspel van maakten. Er was een arme stakker die er steevast in slaagde om zijn stapjes compleet tegen het tempo in te zetten, zeer tot ergernis van zijn dame. Voor hem had ik veel respect, want het moet aartsmoeilijk zijn om zo helemáál uit de maat te dansen. En dan waren er Romeo en Juliette, duidelijk nieuwe jonge liefjes, die voortdurend tegen elkaar schurkten en zo innig in elkaar verstrengeld waren, dat ik ervoor vreesde dat nog vóór het einde van de les, op elk moment de vulkaan kon uitbarsten ;-).
Maar het allermooist... was de vrije dansavond ná de les. Dan was er elke week een koppel lieve mooie oudjes van de partij. Ik schatte hun leeftijd diep in de 70. Ze bedankten vriendelijk voor de salsas en de bachatas. Maar als de DJ een Argentijnse tango of een statige Engelse wals op de draaitafel legde, zweefden ze geruisloos de parketvloer op. En namen de hele dansvloer in met een ingetogen passie, een elegante sierlijkheid, schoonheid en een perfectie die alleen liefdevolle partners kunnen bereiken na jááren oefening. Dát was ware liefde. Ontroerend mooi. En dan dacht ik bij mezelf: zó wil ik beslist oud worden...
Maar helaas zouden we zó niet oud worden. Op klokslag de achtste ver-maand-dag van onze relatie bracht ik haar - net zoals de zeven vorige - een grote ruiker bloemen, om haar te vertellen hoe veel ik wel van haar hield. En nog dezelfde avond keerde ik gebroken naar huis, de grote handen voorzichtig in een kommetje gevouwen, maar daarin wel duizend kleine stukjes, van wat nog even daarvoor mijn kwetsbare verliefde hart was. Het stond in de sterren geschreven.
Maanden puzzelen en lijmen heeft het gevergd, en het resultaat is niet helemaal meer wat het voorheen was... maar ik denk dat het toch nog goed genoeg is om opnieuw weg te geven. En als je een partner zou zoeken voor de volgende reeks danslessen: je mag me altijd vragen ;-).
vrijdag 28 september 2018
Sweet Little Lies
Op date gaan doe ik zelden. Waarom? Wel, het is niet zo evident om op slag verliefd te worden aan een klein tafeltje na 2 cappuccino's en een korte babbel. Dat kost een man toch wat meer tijd. Het is leuker om nieuwe vrienden te maken, samen activiteiten te doen, en wie weet, groeit er een keer iets moois?
Maar deze keer was ik toch wat geprikkeld door het profiel van een dame op de dating site. Heidi was haar naam. Ze was knap, blond, intelligent, goeie job, sportief, ... het profiel las als een stationsromannetje. Ik denk dat ik vooral geïntrigeerd was door een waas van geheimzinnigheid die rond haar hing. Ze gaf weinig prijs over zichzelf, bleef steeds aan de oppervlakte, en omzeilde alle vragen op chat met een snelle kwinkslag.
Dus daar zat ik dan op een kille herfstavond op een ijskoud bankje vóór de brasserie in Mol stipt om 20h00 vertwijfeld te wachten of er iemand zou komen opdagen. Reikhalzend in alle richtingen zoekend naar een bekend gezicht. Doch helaas, ik zag haar nergens... Tot iemand plots naar me toe stapte en mijn naam uitsprak gevolgd door een vraagteken. Ze vertelde me dat ze een date met me had, maar dat gezicht kwam me toch absoluut niet bekend voor. Ze was helemaal niet de Heidi Klum van de dating site. Maar goed, ze was óók blond, niet onknap, en mijn mannelijke nieuwsgierigheid was nu wel enigszins gekriebeld ;-).
Aan het tafeltje deed ik alsof er geen vuiltje aan de lucht was en kletste gewoon zoals singles dat doen op een date: honderduit vragen stellen en vragen beantwoorden. Na een tijdje begon ze toch duidelijk te wiebelen op haar stoel en wat zenuwachtig te worden: "Is het je niet opgevallen dat ik niet op de foto lijk van de dating site?" vroeg ze plots snel. Ze wachtte niet op een antwoord maar vervolgde dan: "Ik wil een man die me niet kiest voor mijn uiterlijk, maar voor wie ik ben". Dus was die foto maar gewoon ergens van het web geplukt. "Dat kan je toch niet maken, je echte foto plaatsen?" merkte ze verder fijntjes op. "Mijn collega's zouden me herkennen, en dat vind ik eng". Ook haar leeftijd bleek een leugentje om bestwil. "Want leeftijd mag toch helemaal geen rol spelen?". Verder bleek haar woonplaats ook niet te kloppen. Naar Mol rijden was gewoon een afleidingsmaneuver. Kortom, zelfs de fabels van Jean De La Fontaine verbleekten bij het profieltje van Heidi. Het stationsromannetje begon nu toch eerder op een horrorverhaal te lijken ;-).
Wat later vroeg ik of haar naam dan ook niet echt was? En inderdaad, ik had haar de hele avond als "Heidi" aangesproken maar dat was eveneens een schuilnaam. Haar echte naam verklapte ze liever niet... Daarmee hield ik het toch stilletjes voor bekeken. Dat was me er eentje teveel. We namen vriendelijk afscheid en met een ongemakkelijk gevoel in de buik reed ik huiswaarts.
De dag nadien bleek ze plots heel wat meer interesse te hebben in me dan vóór onze date. Maar de veer was bij mij gebroken. "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard", zo gaat het spreekwoord. En weg was ik, in galop!
Enkele uren later kwam ik dan alsnog te weten wie ze echt was. Ze had me opgezocht op fb en stuurde een boos berichtje via Messenger. Ze heette "Sonja" en schreef me verbolgen dat ik "bedankt" was om haar account te laten schrappen van de site. Tja lieverd, je profiel was gewoon totaal fake. En ik ben overtuigd dat ik hiermee heel wat mannen een nodeloos ritje naar Mol heb kunnen besparen... op zoek naar Heidi Klum ;-) Eerlijk duurt het langst.
Maar deze keer was ik toch wat geprikkeld door het profiel van een dame op de dating site. Heidi was haar naam. Ze was knap, blond, intelligent, goeie job, sportief, ... het profiel las als een stationsromannetje. Ik denk dat ik vooral geïntrigeerd was door een waas van geheimzinnigheid die rond haar hing. Ze gaf weinig prijs over zichzelf, bleef steeds aan de oppervlakte, en omzeilde alle vragen op chat met een snelle kwinkslag.
Dus daar zat ik dan op een kille herfstavond op een ijskoud bankje vóór de brasserie in Mol stipt om 20h00 vertwijfeld te wachten of er iemand zou komen opdagen. Reikhalzend in alle richtingen zoekend naar een bekend gezicht. Doch helaas, ik zag haar nergens... Tot iemand plots naar me toe stapte en mijn naam uitsprak gevolgd door een vraagteken. Ze vertelde me dat ze een date met me had, maar dat gezicht kwam me toch absoluut niet bekend voor. Ze was helemaal niet de Heidi Klum van de dating site. Maar goed, ze was óók blond, niet onknap, en mijn mannelijke nieuwsgierigheid was nu wel enigszins gekriebeld ;-).
Aan het tafeltje deed ik alsof er geen vuiltje aan de lucht was en kletste gewoon zoals singles dat doen op een date: honderduit vragen stellen en vragen beantwoorden. Na een tijdje begon ze toch duidelijk te wiebelen op haar stoel en wat zenuwachtig te worden: "Is het je niet opgevallen dat ik niet op de foto lijk van de dating site?" vroeg ze plots snel. Ze wachtte niet op een antwoord maar vervolgde dan: "Ik wil een man die me niet kiest voor mijn uiterlijk, maar voor wie ik ben". Dus was die foto maar gewoon ergens van het web geplukt. "Dat kan je toch niet maken, je echte foto plaatsen?" merkte ze verder fijntjes op. "Mijn collega's zouden me herkennen, en dat vind ik eng". Ook haar leeftijd bleek een leugentje om bestwil. "Want leeftijd mag toch helemaal geen rol spelen?". Verder bleek haar woonplaats ook niet te kloppen. Naar Mol rijden was gewoon een afleidingsmaneuver. Kortom, zelfs de fabels van Jean De La Fontaine verbleekten bij het profieltje van Heidi. Het stationsromannetje begon nu toch eerder op een horrorverhaal te lijken ;-).
Wat later vroeg ik of haar naam dan ook niet echt was? En inderdaad, ik had haar de hele avond als "Heidi" aangesproken maar dat was eveneens een schuilnaam. Haar echte naam verklapte ze liever niet... Daarmee hield ik het toch stilletjes voor bekeken. Dat was me er eentje teveel. We namen vriendelijk afscheid en met een ongemakkelijk gevoel in de buik reed ik huiswaarts.
De dag nadien bleek ze plots heel wat meer interesse te hebben in me dan vóór onze date. Maar de veer was bij mij gebroken. "Vertrouwen komt te voet en gaat te paard", zo gaat het spreekwoord. En weg was ik, in galop!
Enkele uren later kwam ik dan alsnog te weten wie ze echt was. Ze had me opgezocht op fb en stuurde een boos berichtje via Messenger. Ze heette "Sonja" en schreef me verbolgen dat ik "bedankt" was om haar account te laten schrappen van de site. Tja lieverd, je profiel was gewoon totaal fake. En ik ben overtuigd dat ik hiermee heel wat mannen een nodeloos ritje naar Mol heb kunnen besparen... op zoek naar Heidi Klum ;-) Eerlijk duurt het langst.
zaterdag 22 september 2018
Loslaten
Er zijn zo van die dagen die je leven helemaal ondersteboven halen.
Waarna niet één dag nog dezelfde is als voorheen. De laatste dag voor de
kerstvakantie 2002 was zo'n dag. Na jaren van moeilijkheden was de
vreugde intens wanneer er uiteindelijk toch een baby op komst was. Die
nacht werd dochter geboren, onverwacht, te vroeg, en in
levensbedreigende omstandigheden. Maar alles kwam goed en voor ik het
besefte kreeg ik een frêle, broze, maar oh zo perfect mini-mensje in
mijn armen gedrukt. Hoewel armen, ze paste in de palm van mijn grote
hand. Maar het was een moment om in te kaderen, en het geluk was
onbeschrijflijk.
En sedert die dag was ik papa. Trotse papa, zorgzame papa, grappige papa, speelpapa, vertelpapa, stoeipapa, luisterpapa... Papa zijn werd een hoofdberoep. Ze bleef niet lang in mijn handpalm passen, groeide als kool. En kleine meisjes worden groot...
Vandaag werd het dan opnieuw zo'n ondersteboven-dag. Er werd aangebeld rond tienen in de ochtend. Toen ik de deur openzwaaide stond er plots een lange lome slungel in het deurgat. Nog een eind groter dan ikzelf - en ik ben zeker geen korte jongen -, mager, zwarte korte haarsnit. Met pukkels op het voorhoofd, en diep gebruinde huid, duidelijk van een recente zonnige vakantie. Er was iets met zijn bewegingen. Zijn ledematen leken wel elk over een eigen commandopost te beschikken, en de coördinatie van het geheel was nog wat zoek. Het deed me een beetje aan een overmaatse Pinokkio denken en ik had spontaan de neiging om via het deurgat omhoog te kijken naar de poppenspeler die het touwtjeswerk nog niet goed in de vingers had.
Hij stelde zich stamelend voor Als "Pelle", en was de vriend van mijn dochter. En dan moet je als papa toch even slikken. Zelfs nadat zijn bezoek was aangekondigd, en dochterlief al honderduit over haar vriendje had verteld. Het liefst van al had ik deur voor Pelles neus dichtgeslagen, na een vriendelijk verzoek om over enkele jaren nog eens terug te komen. Maar ja, "je moet leren loslaten", zeggen je vrienden dan... en dat besef ik maar al te goed... maar het blijft toch je kleine schattige oogappel, niet?
Pelle zou de hele dag bij ons blijven. Doch veel kreeg ik hem niet te zien, ze verdwenen al snel naar de kamer van oogappel. Een bord bijzetten bij het avondeten was óók weer even een emotioneel moment. Aan tafel had ik dan toch de kans om even met Pelle te praten. Hij was ook kind van gescheiden ouders. Had een toffe PLUS-mama, een stoere PLUS-broer een leuke PLUS-zus. Allemaal PLUS, en PLUS is goed. Zolang je maar niet gaat vermenigvuldigen, wou ik hem nog waarschuwen, maar dat durfde ik even niet.
Voor het donker werd, stond de auto van Pelles vader weer op mijn oprit. En nam dochter innig afscheid ...tot gauw weer... en even kreeg ik het schrikbeeld, dat ik nog heel wat Pelles, Seppes, Thomassen, Jeffen en Danen zal moeten uitwuiven vooraleer mijn dochter tot de jaren van verstand zal gekomen zijn. Oef, het was een emotioneel beladen dag: effe diep ademhalen, en weerom een belangrijke bladzijde omslaan... het leven gaat voort!
En sedert die dag was ik papa. Trotse papa, zorgzame papa, grappige papa, speelpapa, vertelpapa, stoeipapa, luisterpapa... Papa zijn werd een hoofdberoep. Ze bleef niet lang in mijn handpalm passen, groeide als kool. En kleine meisjes worden groot...
Vandaag werd het dan opnieuw zo'n ondersteboven-dag. Er werd aangebeld rond tienen in de ochtend. Toen ik de deur openzwaaide stond er plots een lange lome slungel in het deurgat. Nog een eind groter dan ikzelf - en ik ben zeker geen korte jongen -, mager, zwarte korte haarsnit. Met pukkels op het voorhoofd, en diep gebruinde huid, duidelijk van een recente zonnige vakantie. Er was iets met zijn bewegingen. Zijn ledematen leken wel elk over een eigen commandopost te beschikken, en de coördinatie van het geheel was nog wat zoek. Het deed me een beetje aan een overmaatse Pinokkio denken en ik had spontaan de neiging om via het deurgat omhoog te kijken naar de poppenspeler die het touwtjeswerk nog niet goed in de vingers had.
Hij stelde zich stamelend voor Als "Pelle", en was de vriend van mijn dochter. En dan moet je als papa toch even slikken. Zelfs nadat zijn bezoek was aangekondigd, en dochterlief al honderduit over haar vriendje had verteld. Het liefst van al had ik deur voor Pelles neus dichtgeslagen, na een vriendelijk verzoek om over enkele jaren nog eens terug te komen. Maar ja, "je moet leren loslaten", zeggen je vrienden dan... en dat besef ik maar al te goed... maar het blijft toch je kleine schattige oogappel, niet?
Pelle zou de hele dag bij ons blijven. Doch veel kreeg ik hem niet te zien, ze verdwenen al snel naar de kamer van oogappel. Een bord bijzetten bij het avondeten was óók weer even een emotioneel moment. Aan tafel had ik dan toch de kans om even met Pelle te praten. Hij was ook kind van gescheiden ouders. Had een toffe PLUS-mama, een stoere PLUS-broer een leuke PLUS-zus. Allemaal PLUS, en PLUS is goed. Zolang je maar niet gaat vermenigvuldigen, wou ik hem nog waarschuwen, maar dat durfde ik even niet.
Voor het donker werd, stond de auto van Pelles vader weer op mijn oprit. En nam dochter innig afscheid ...tot gauw weer... en even kreeg ik het schrikbeeld, dat ik nog heel wat Pelles, Seppes, Thomassen, Jeffen en Danen zal moeten uitwuiven vooraleer mijn dochter tot de jaren van verstand zal gekomen zijn. Oef, het was een emotioneel beladen dag: effe diep ademhalen, en weerom een belangrijke bladzijde omslaan... het leven gaat voort!
De snoepwinkel
Geef toe het was een heerlijke zomer. Er leek geen einde te komen aan
de lange zwoele weken. Vele optredens, festivalletjes en concerten, en
steevast waren we op stap met een bende toffe singles. Op zo'n
concertavond kwam ik Dirk tegen. Hij werd voorgesteld in de groep. Een
gezellige kerel, single, erudiet, zo ongeveer van mijn leeftijd, met een
klein filosofisch trekje en een bijzonder gevoel voor humor. Het klikte
eigenlijk snel tussen ons.
Dirk was ook 'op de dating site'. Al een hele tijd eigenlijk. "De leden op een dating site", zo filosofeerde hij bij een frisse pint, "zijn als kinderen in een snoepwinkel: Iedereen kijkt er de ogen uit naar al het lekkers, ze weten niet waar eerst te beginnen, en iedereen wil iets kleurrijks graaien uit de snoepbol van de plank waar ze net niet bij kunnen".
En Dirk bevond zich naar eigen zeggen helemaal op de foute plank. Hij was al meerdere jaren single, en telkens als men er naar vroeg, gaf hij een eerlijk antwoord. "En iemand die 5 jaar alleen is, is behoorlijk verdacht, daar moet een hoek af zijn, zo redeneren de meeste vrouwen". "Mijn vervaldatum was verstreken, te lang geen relatie gehad", dat was zijn analyse.
Na lang zoeken vond hij dan toch eindelijk een partner die het met hem aandurfde. Maar het liep jammer genoeg fout. Ze pasten helemaal niet bij elkaar. En het ging van kwaad naar erger. Na een jaartje trokken ze beiden de stekker eruit, met pijn in het hart. En zo sleepte Dirk zich na enkele maanden opnieuw op de dating site. Eerst heel stilletjes, maar daarna wat frequenter. Gelukkig was het gewoon als thuiskomen in de bollenwinkel, allemaal vertrouwde foto's, iedereen was er nog stééds ;-).
"Maar van die foute plank was je dan intussen toch wel afgehaald?" zo vroeg ik hem nieuwsgierig. "Ja" antwoordde hij, "van die plank wel, maar nu ben ik weerom het foute snoepje, want de ladies vinden dat ik nog niet lang genoeg single ben, en dat is opnieuw verdacht".
"En zo blijven we met z'n allen met grote ogen staren naar het onbereikbare lekkers ;-)". Doch dames, als je naar de echte naam vraagt van je volgend contact op de site, en hij heet Dirk, moet je beslist eens afspreken. Je zal verrast zijn ;-).
Dirk was ook 'op de dating site'. Al een hele tijd eigenlijk. "De leden op een dating site", zo filosofeerde hij bij een frisse pint, "zijn als kinderen in een snoepwinkel: Iedereen kijkt er de ogen uit naar al het lekkers, ze weten niet waar eerst te beginnen, en iedereen wil iets kleurrijks graaien uit de snoepbol van de plank waar ze net niet bij kunnen".
En Dirk bevond zich naar eigen zeggen helemaal op de foute plank. Hij was al meerdere jaren single, en telkens als men er naar vroeg, gaf hij een eerlijk antwoord. "En iemand die 5 jaar alleen is, is behoorlijk verdacht, daar moet een hoek af zijn, zo redeneren de meeste vrouwen". "Mijn vervaldatum was verstreken, te lang geen relatie gehad", dat was zijn analyse.
Na lang zoeken vond hij dan toch eindelijk een partner die het met hem aandurfde. Maar het liep jammer genoeg fout. Ze pasten helemaal niet bij elkaar. En het ging van kwaad naar erger. Na een jaartje trokken ze beiden de stekker eruit, met pijn in het hart. En zo sleepte Dirk zich na enkele maanden opnieuw op de dating site. Eerst heel stilletjes, maar daarna wat frequenter. Gelukkig was het gewoon als thuiskomen in de bollenwinkel, allemaal vertrouwde foto's, iedereen was er nog stééds ;-).
"Maar van die foute plank was je dan intussen toch wel afgehaald?" zo vroeg ik hem nieuwsgierig. "Ja" antwoordde hij, "van die plank wel, maar nu ben ik weerom het foute snoepje, want de ladies vinden dat ik nog niet lang genoeg single ben, en dat is opnieuw verdacht".
"En zo blijven we met z'n allen met grote ogen staren naar het onbereikbare lekkers ;-)". Doch dames, als je naar de echte naam vraagt van je volgend contact op de site, en hij heet Dirk, moet je beslist eens afspreken. Je zal verrast zijn ;-).
vrijdag 21 september 2018
Jump!
Als ik op een zonnige dag in de tuin in de luie zetel hang, dan vult
steevast wat verderop de hagelwitte zeppelin van het para training
centrum het blauwe canvas. Vanop 300m hoogte heerst hij in een perfecte
stilte boven het rustende dorp.
Een zachte flllllappp echoot elke 10 seconden ritmisch neerwaarts telkens de koepel zich ontvouwt boven het hoofd van een nieuwe rekruut. 'Je moet het toch maar doen!' denk ik dan, 'jezelf vanuit een stilhangend bakje stoutmoedig in de Grote Leegte storten op een eenvoudige 'JUMP!' van je instructeur'. Je hachje heel even aan een zijden draad ... respect! Ook na zoveel jaren tuingenieten blijft het een adembenemend schouwspel.
Meer dan eens dalen de gedachten dan neer naar het eigen kleine bestaan. Durven WIJ nog wel te springen? De meeste mensen hebben in hun samenleven wel eens een bijzonder onzachte crash landing gemaakt, die lang zindert tot in de diepste vezel van het zijn. 'Overeind krabbelen, tot jezelf komen, en er weer voor gaan' lees je dan in het ongeschreven boek des levens. Maar we zijn voorzichtig geworden, berekend en beredeneerd, we wikken en wegen, evalueren en estimeren... En zo glijden de beste dagen aan je voorbij, geruisloos als een zeppelin die met stille lier wordt ingehaald. Terwijl het leven zoveel mooier en rijker is als je bemind wordt en intens kan beminnen...
Van wie is ook weer het citaat 'It is better to have loved and lost than never to have loved at all'?
Ik heb me alvast voorgenomen om niet bij de pakken te blijven zitten. Knop omdraaien, stoute schoenen aan, eens heel diep ademhalen, ogen dichtgeknepen voor de Grote Leegte... ennnn ... JUMP! 'k Zie je op date :-) !
Een zachte flllllappp echoot elke 10 seconden ritmisch neerwaarts telkens de koepel zich ontvouwt boven het hoofd van een nieuwe rekruut. 'Je moet het toch maar doen!' denk ik dan, 'jezelf vanuit een stilhangend bakje stoutmoedig in de Grote Leegte storten op een eenvoudige 'JUMP!' van je instructeur'. Je hachje heel even aan een zijden draad ... respect! Ook na zoveel jaren tuingenieten blijft het een adembenemend schouwspel.
Meer dan eens dalen de gedachten dan neer naar het eigen kleine bestaan. Durven WIJ nog wel te springen? De meeste mensen hebben in hun samenleven wel eens een bijzonder onzachte crash landing gemaakt, die lang zindert tot in de diepste vezel van het zijn. 'Overeind krabbelen, tot jezelf komen, en er weer voor gaan' lees je dan in het ongeschreven boek des levens. Maar we zijn voorzichtig geworden, berekend en beredeneerd, we wikken en wegen, evalueren en estimeren... En zo glijden de beste dagen aan je voorbij, geruisloos als een zeppelin die met stille lier wordt ingehaald. Terwijl het leven zoveel mooier en rijker is als je bemind wordt en intens kan beminnen...
Van wie is ook weer het citaat 'It is better to have loved and lost than never to have loved at all'?
Ik heb me alvast voorgenomen om niet bij de pakken te blijven zitten. Knop omdraaien, stoute schoenen aan, eens heel diep ademhalen, ogen dichtgeknepen voor de Grote Leegte... ennnn ... JUMP! 'k Zie je op date :-) !
1 op 10
Neenee, gelukkig niet het rapport waarmee zoon- of dochterlief straks
in loden schoenen naar huis zal komen geslenterd na een een zware
examenperiode. Wel is het zowat de kans op een reactie die een man
krijgt als je wil kennismaken met een leuk contact op een datingsite.
Onthutsend als je 'nieuw' bent op dating, je geraakt er snel door ontmoedigd. Zeker als er niet zomaar onmiddellijk 10 leuke contacten voor jou op de site te bespeuren zouden zijn :-). Dan wordt het (ver)wachten, krabben en 'cross-your-fingers' voor een "Win For Wife" :-) (oeps, sorry voor de wat oneerbiedige uitdrukking).
Het heeft ook weinig zin om in competitie te gaan met het gebalts en de stroperige strijd van meer professionele datingbirds. Het zit immers niet zomaar in je genen om je volslagen onbekende begeerlijke godin vanaf de eerste pennentrek hartstochtelijk het hof te maken. Daar is de liefde je veel te kostbaar voor. Oefen geduld, de tijd is aan jouw kant.
En neen, wij jongens lijden niet aan het man-van-Melle syndroom. We klampen ons niet vast aan de laatste strohalm van de liefde om een ondraaglijke leegheid van het bestaan opnieuw zin te geven. Ook het scharrelen laten we al helemáál over aan de krielkippen achter het tuinhuis. Hoewel, toegegeven, datingsite crashers onvermijdelijk het enthousiasme en de spontaniteit op een liefdesforum soms danig weten te verzuren. Toch is de overgrote meerderheid van ons singles wel oprecht en eerlijk op zoek.
Een vriend van me grapte me eens toe dat voor singles die een nieuwe kans zoeken, valentijn een maand vroeger zou moeten gevierd worden: midden in de solden :-). Maar daar gaan we echt geen strobreed aan toegeven: het zal zijn met passie, overgave, geen waakvlam, maar vonken en vuur!! Of het zal niet zijn.
"Per angusta ad augusta", het verhevene kan je maar bereiken langs moeilijke wegen. Het prijkte op het wapenschild van mijn eenheid in vervlogen tijden toen de dienstplicht nog jonge snaken hardde tot echte kerels. Ik heb mijn insigne achteraf goed bewaard, het zou me nog meer dan eens van pas komen. Dus niet opgeven, daarboven zal het straks adembenemend zijn! :-)
Onthutsend als je 'nieuw' bent op dating, je geraakt er snel door ontmoedigd. Zeker als er niet zomaar onmiddellijk 10 leuke contacten voor jou op de site te bespeuren zouden zijn :-). Dan wordt het (ver)wachten, krabben en 'cross-your-fingers' voor een "Win For Wife" :-) (oeps, sorry voor de wat oneerbiedige uitdrukking).
Het heeft ook weinig zin om in competitie te gaan met het gebalts en de stroperige strijd van meer professionele datingbirds. Het zit immers niet zomaar in je genen om je volslagen onbekende begeerlijke godin vanaf de eerste pennentrek hartstochtelijk het hof te maken. Daar is de liefde je veel te kostbaar voor. Oefen geduld, de tijd is aan jouw kant.
En neen, wij jongens lijden niet aan het man-van-Melle syndroom. We klampen ons niet vast aan de laatste strohalm van de liefde om een ondraaglijke leegheid van het bestaan opnieuw zin te geven. Ook het scharrelen laten we al helemáál over aan de krielkippen achter het tuinhuis. Hoewel, toegegeven, datingsite crashers onvermijdelijk het enthousiasme en de spontaniteit op een liefdesforum soms danig weten te verzuren. Toch is de overgrote meerderheid van ons singles wel oprecht en eerlijk op zoek.
Een vriend van me grapte me eens toe dat voor singles die een nieuwe kans zoeken, valentijn een maand vroeger zou moeten gevierd worden: midden in de solden :-). Maar daar gaan we echt geen strobreed aan toegeven: het zal zijn met passie, overgave, geen waakvlam, maar vonken en vuur!! Of het zal niet zijn.
"Per angusta ad augusta", het verhevene kan je maar bereiken langs moeilijke wegen. Het prijkte op het wapenschild van mijn eenheid in vervlogen tijden toen de dienstplicht nog jonge snaken hardde tot echte kerels. Ik heb mijn insigne achteraf goed bewaard, het zou me nog meer dan eens van pas komen. Dus niet opgeven, daarboven zal het straks adembenemend zijn! :-)
übersingles!
Wist je dat je als single op dating tot een bijzondere mensensoort
behoort? Singles zijn gemiddeld immers enkele centimeters groter dan de
overige aardbewoners, enkele kilo's lichter, we zijn knapper,
sportiever, en tonen jonge looks voor onze leeftijd. Volgens profielfoto
dan toch ;-). We roken niet, zijn hoog opgeleid, professioneel zeer
succesvol. We zijn levensgenieters, staan positief in het leven, en we
zijn altijd op vakantie :-). Niet verwonderlijk dat we zo moeilijk een
zielsverwant kunnen vinden :-).
Stellen dat singles af en toe niet om een leugentje verlegen zitten op een dating site is een open deur intrappen. We tonen ons graag van onze beste kant, en liefst nog wat beter ;-). Noem je dat bedrog? Is dit niet eigen aan het liefdesspel? Je kan er heel gevoelig voor zijn, en je date onmiddellijk het genadeschot geven wanneer geconfronteerd met de realiteit. Of er wat soepel mee omgaan? Het hangt er wellicht van af hoe ver de leugendetector doorslaat. Op datingsite 'het lyceum' en op date 'het museum' kan hard aankomen :-). Menig enthousiaste single is hierdoor wel eens kop-in-kas huiswaarts gereden na een ontgoochelend afspraakje.
Moeten we dan een dating-handicap protocol afspreken bij een eerste ontmoeting? In de zin van: "Hoi ik ben Karel, mijn leeftijd+5, lengte-4, postuur: doe me maar een paar kilo meer, kinderen+4, en haarkleur: niet meer van toepassing" :-).
Nee, eerlijk duurt het langst natuurlijk. Niemand is perfect, laten we lief zijn voor elkaar. Math wiz Peter Backus berekende enkele jaren geleden dat er een kans bestaat van 1 op 285.000 om zijn perfecte liefde te vinden. De kans om buitenaards leven te ontmoeten zou 100 keer groter zijn. Dus open je hart, of koop een krachtige zaklamp om elke avond na zonsondergang vanop je terras je liefdesboodschap richting sterren te knipperen ;-).
Stellen dat singles af en toe niet om een leugentje verlegen zitten op een dating site is een open deur intrappen. We tonen ons graag van onze beste kant, en liefst nog wat beter ;-). Noem je dat bedrog? Is dit niet eigen aan het liefdesspel? Je kan er heel gevoelig voor zijn, en je date onmiddellijk het genadeschot geven wanneer geconfronteerd met de realiteit. Of er wat soepel mee omgaan? Het hangt er wellicht van af hoe ver de leugendetector doorslaat. Op datingsite 'het lyceum' en op date 'het museum' kan hard aankomen :-). Menig enthousiaste single is hierdoor wel eens kop-in-kas huiswaarts gereden na een ontgoochelend afspraakje.
Moeten we dan een dating-handicap protocol afspreken bij een eerste ontmoeting? In de zin van: "Hoi ik ben Karel, mijn leeftijd+5, lengte-4, postuur: doe me maar een paar kilo meer, kinderen+4, en haarkleur: niet meer van toepassing" :-).
Nee, eerlijk duurt het langst natuurlijk. Niemand is perfect, laten we lief zijn voor elkaar. Math wiz Peter Backus berekende enkele jaren geleden dat er een kans bestaat van 1 op 285.000 om zijn perfecte liefde te vinden. De kans om buitenaards leven te ontmoeten zou 100 keer groter zijn. Dus open je hart, of koop een krachtige zaklamp om elke avond na zonsondergang vanop je terras je liefdesboodschap richting sterren te knipperen ;-).
Time is on your side
Vind je ook niet dat het dating gebeuren wat te snel en oppervlakkig verloopt?
Zóveel singles op een site, zóveel profieltjes, teksten, foto's, ...
Hoe moet je er aan beginnen om contact te leggen met iemand? Hoe bepaal jij met wie je contact wil?
We reduceren de medemens al snel tot een wel heel eenvoudig lijstje met karakteristieken: lengte, figuur, opleiding, woonafstand, leeftijd, ... Alles moet perfect kloppen. De boeiende, grappige, aardige, intelligente, warme man/vrouw achter het profiel krijgen we niet te zien. En als we dan een keer afspreken, hebben we precies twee koffies tijd om verliefd te worden en de klik te ervaren. Voor veel singles werkt dat gewoon niet. En zo haken we al te snel af...
De tijd dat je na enkele pintjes licht beneveld bij de eerste slow in de discotheek op verovering ging, om de dag nadien bij daglicht de schade op te meten als je haar terugzag, ligt al ver achter ons :-). Zo eenvoudig gaat het nu niet meer. Er moet eerst grondig gewikt en gewogen worden...
Een bescheiden tip van deze jongen: 'slow down'! Klik eens een keer minder snel de "geen interesse" knop. Wees voor een keer wat minder hard met je criteria. En vooral: geef het eens een tweede kans: spreek opnieuw af, en ga eens een dagje uitwaaien aan zee, wandelen in de Ardennen, shoppen op de Meir, ... leer elkaar wat beter kennen, je zal zien dat er heel veel te ontdekken valt in je date ;-).
Of sluit je aan bij een clubje, leuke vrijgezellengroepen op fb, singles die elkaar opzoeken in een vriendenkring, geregeld activiteiten organiseren... of neem er zelf initiatief toe. Keuze genoeg als je wat rondkijken wil. De voorbije zomermaanden heb ik op die manier aardig wat nieuwe mensen ontmoet. Mensen die heel wat meer tijd nemen voor elkaar. Hartverwarmend... een aanrader. Time is on your side :-)
Zóveel singles op een site, zóveel profieltjes, teksten, foto's, ...
Hoe moet je er aan beginnen om contact te leggen met iemand? Hoe bepaal jij met wie je contact wil?
We reduceren de medemens al snel tot een wel heel eenvoudig lijstje met karakteristieken: lengte, figuur, opleiding, woonafstand, leeftijd, ... Alles moet perfect kloppen. De boeiende, grappige, aardige, intelligente, warme man/vrouw achter het profiel krijgen we niet te zien. En als we dan een keer afspreken, hebben we precies twee koffies tijd om verliefd te worden en de klik te ervaren. Voor veel singles werkt dat gewoon niet. En zo haken we al te snel af...
De tijd dat je na enkele pintjes licht beneveld bij de eerste slow in de discotheek op verovering ging, om de dag nadien bij daglicht de schade op te meten als je haar terugzag, ligt al ver achter ons :-). Zo eenvoudig gaat het nu niet meer. Er moet eerst grondig gewikt en gewogen worden...
Een bescheiden tip van deze jongen: 'slow down'! Klik eens een keer minder snel de "geen interesse" knop. Wees voor een keer wat minder hard met je criteria. En vooral: geef het eens een tweede kans: spreek opnieuw af, en ga eens een dagje uitwaaien aan zee, wandelen in de Ardennen, shoppen op de Meir, ... leer elkaar wat beter kennen, je zal zien dat er heel veel te ontdekken valt in je date ;-).
Of sluit je aan bij een clubje, leuke vrijgezellengroepen op fb, singles die elkaar opzoeken in een vriendenkring, geregeld activiteiten organiseren... of neem er zelf initiatief toe. Keuze genoeg als je wat rondkijken wil. De voorbije zomermaanden heb ik op die manier aardig wat nieuwe mensen ontmoet. Mensen die heel wat meer tijd nemen voor elkaar. Hartverwarmend... een aanrader. Time is on your side :-)
Death becomes her
Het was een heerlijk zonnige dag. In een opatempo reed ik met de raampjes naar beneden, genietend van de omgeving de stille kempen in. De jonge zomer geurde naar drogend hooi, en ik had er zin in. Het moest maanden geleden zijn dat ik nog een keer op date was gegaan. Eigenlijk is het allemaal niet zo aan mij besteed, dat dating gedoe. Wel heel leuk om mensen te ontmoeten, te luisteren naar sterke verhalen, en honderduit te praten... maar om nu onmiddellijk de klik te maken... dat overkomt een mens niet om de haverklap. Maar wie niet waagt?
Ik zette me op het terrasje van afspraak, te vroeg naar gewoonte. Het creëert best een aangename spanning, zo wachten op een onbekende dame :-). We hadden even gechat op M4M en beslist om elkaar snel te ontmoeten. Ze was een jaar of drie jonger dan ik, carrièrevrouw, we deelden interesses, en haar foto's waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend, dus... daar zat ik dan.
Ik herkende haar meteen. Ze stapte uit een poepsjieke rode sportwagen, in eindeloos hoge stiletto's, haar bijzonder wulpse vormen verhuld in kort cocktailjurkje in sportwagenkleur, een duizelingwekkende decolleté en gitzwart golvende haren in de wind.
En ze kwam gewoon aan míjn tafeltje zitten, aan mijn tafeltje. Ze was knap, met bijzonder jonge looks voor haar leeftijd. Ze keek ze me diep in de ogen, lachte haar parelwitte tanden bloot... en dan viel er een oorverdovende stilte. "Jaaa... mooi weer he ..." :-). Hemel en aarde trachtte ik te bewegen om een gesprek op gang te krijgen: kinderen, gezin, carrière, muziek, sport, kunst, vakanties, relaties, alle registers trok ik open.... doch ze zei telkens alleen maar ja en nee, en nipte dan even elegant aan haar drankje.
En lachte heel voorzichtig als ik trachtte grappig te zijn... maar... er was iets met die lach: het leek wel of het haar telkens pijn deed, want ze lachte met een grimas om de lippen. En er was iets met die lippen ook, want die bewogen als in een slecht gedubde film, nogal tegennatuurlijk. Vanaf dát moment was mijn interesse gewekt, en kon ik mijn ogen helemaal niet meer van haar af houden. Er was iets mis met de oogleden, die leken me toch wel bijzonder strak en hoog te zitten.
Eigenlijk leek haar hele hoofd wel enigszins een gespannen trommelvel, niet één rimpeltje kon ik waarnemen.
En ik dacht: als ik straks terugkeer van het herentoilet, ga ik toch eens heel even stiekem piepen of alles niet aan de achterkant met enkele elastiekjes bij elkaar gehouden wordt :-). Maar nee hoor, niks te zien. Nu, ik ben helemaal niet thuis in de wereld van botox, siliconen en plastische chirurgie, maar ik begon me toch snel te realiseren dat er een peperduur verbouwde dame voor me had plaatsgenomen.
Maar niet alles klopte. Mijn blik daalde voortdurend af naar de handen, die herkende ik ergens van... Mijn lieve moeder heeft er ook zo: heel charmant en lieflijk, maar getekend door de jaren en door het leven... en toen sloeg de twijfel in me toe: ik kon absoluut geen leeftijd op haar plakken, en dat brengt een mens in verwarring.
Sorry, maar ik moest spontaan terugdenken aan "Death becomes her", een film uit '92 waarin een aftakelende Meryl Streep na het innemen van een "evil potion" de eeuwige jeugd terugkreeg, maar daarna langzaam begon te desintegreren. Ik dacht plots: "dat er straks ook maar geen oor afvalt, of neus, of erger" :-).
Nu, alle gekheid op een stokje: ik heb respect voor ieders levenswijze hoor. We willen er allemaal jong en mooi blijven uitzien, en wat dat betekent is voor de ene mens al iets heel anders dan voor de andere. Zolang je je maar goed voelt in je vel is het ok. Die enkele rimpeltjes doen absoluut niets af van je schoonheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen al eens de vlucht nemen naar een veel jongere deerne, maar die relaties kunnen toch ook niet blijven duren? Neen, de schoonheid zien in elke leeftijd, dát is de kunst ;-).
En mijn date? Die vond het een leuke avond en een heel fijn gesprek (??!). Doch ondanks haar perfecte maten was het toch niet mijn cup... of tea ;-).
Ik zette me op het terrasje van afspraak, te vroeg naar gewoonte. Het creëert best een aangename spanning, zo wachten op een onbekende dame :-). We hadden even gechat op M4M en beslist om elkaar snel te ontmoeten. Ze was een jaar of drie jonger dan ik, carrièrevrouw, we deelden interesses, en haar foto's waren op zijn zachtst gezegd veelbelovend, dus... daar zat ik dan.
Ik herkende haar meteen. Ze stapte uit een poepsjieke rode sportwagen, in eindeloos hoge stiletto's, haar bijzonder wulpse vormen verhuld in kort cocktailjurkje in sportwagenkleur, een duizelingwekkende decolleté en gitzwart golvende haren in de wind.
En ze kwam gewoon aan míjn tafeltje zitten, aan mijn tafeltje. Ze was knap, met bijzonder jonge looks voor haar leeftijd. Ze keek ze me diep in de ogen, lachte haar parelwitte tanden bloot... en dan viel er een oorverdovende stilte. "Jaaa... mooi weer he ..." :-). Hemel en aarde trachtte ik te bewegen om een gesprek op gang te krijgen: kinderen, gezin, carrière, muziek, sport, kunst, vakanties, relaties, alle registers trok ik open.... doch ze zei telkens alleen maar ja en nee, en nipte dan even elegant aan haar drankje.
En lachte heel voorzichtig als ik trachtte grappig te zijn... maar... er was iets met die lach: het leek wel of het haar telkens pijn deed, want ze lachte met een grimas om de lippen. En er was iets met die lippen ook, want die bewogen als in een slecht gedubde film, nogal tegennatuurlijk. Vanaf dát moment was mijn interesse gewekt, en kon ik mijn ogen helemaal niet meer van haar af houden. Er was iets mis met de oogleden, die leken me toch wel bijzonder strak en hoog te zitten.
Eigenlijk leek haar hele hoofd wel enigszins een gespannen trommelvel, niet één rimpeltje kon ik waarnemen.
En ik dacht: als ik straks terugkeer van het herentoilet, ga ik toch eens heel even stiekem piepen of alles niet aan de achterkant met enkele elastiekjes bij elkaar gehouden wordt :-). Maar nee hoor, niks te zien. Nu, ik ben helemaal niet thuis in de wereld van botox, siliconen en plastische chirurgie, maar ik begon me toch snel te realiseren dat er een peperduur verbouwde dame voor me had plaatsgenomen.
Maar niet alles klopte. Mijn blik daalde voortdurend af naar de handen, die herkende ik ergens van... Mijn lieve moeder heeft er ook zo: heel charmant en lieflijk, maar getekend door de jaren en door het leven... en toen sloeg de twijfel in me toe: ik kon absoluut geen leeftijd op haar plakken, en dat brengt een mens in verwarring.
Sorry, maar ik moest spontaan terugdenken aan "Death becomes her", een film uit '92 waarin een aftakelende Meryl Streep na het innemen van een "evil potion" de eeuwige jeugd terugkreeg, maar daarna langzaam begon te desintegreren. Ik dacht plots: "dat er straks ook maar geen oor afvalt, of neus, of erger" :-).
Nu, alle gekheid op een stokje: ik heb respect voor ieders levenswijze hoor. We willen er allemaal jong en mooi blijven uitzien, en wat dat betekent is voor de ene mens al iets heel anders dan voor de andere. Zolang je je maar goed voelt in je vel is het ok. Die enkele rimpeltjes doen absoluut niets af van je schoonheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen al eens de vlucht nemen naar een veel jongere deerne, maar die relaties kunnen toch ook niet blijven duren? Neen, de schoonheid zien in elke leeftijd, dát is de kunst ;-).
En mijn date? Die vond het een leuke avond en een heel fijn gesprek (??!). Doch ondanks haar perfecte maten was het toch niet mijn cup... of tea ;-).
Van een oude houten slee, een hondje, een witte Kerst, en de eeuwige liefde.
Kerstnacht 1986. In een tijd toen de middernachtmis in mijn kleine
Limburgse dorp nog helemaal gevuld was met bekende gezichten. Brave
mensen die elkaar een warm hart toedroegen, en sámen het kerstgevoel
wilden beleven. Wanneer we elkaar de hand schudden en een warme
kerstknuffel gaven bij het buitengaan van de kerk, was het dorpsplein al
helemaal bedekt met een feeëriek wit tapijt. Een kerstgeschenk! Dikke
zachte wollige sneeuwvlokken dwarrelden aarzelend naar beneden in een
perfect stille nacht. Het was pure magie!
Dit moment was té mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Ik wou het delen met mijn geliefde en bedacht een romantisch plannetje. Ik haalde mijn oude houten slee van de zolder, nam enkele warme dekens, vulde een mandje met glühwein, vanillewafels, kaarsjes, en vroeg of ze kon komen. Ze was erg verrast, zo midden in de nacht, maar even later trok ik de slee geruisloos de donkere kerstnacht in. Vooraan mijn kleine hond gewikkeld in een dekentje, daarachter mijn grote liefde knus in een groot warm deken, en helemaal achteraan het mandje.
We gleden onder gele lantaarns, door kleine gezellige straatjes, over onverharde wegen, voorbij tavernes en cafeetjes, we groetten de licht beschonken feestvierders op hun terugweg naar huis. En steeds nog dwarrelden zachtjes sneeuwvlokken als een perfect decor voor een onvergetelijke nacht.
Het was al diep in de nacht toen we halt hielden bij de schaars verlichte kerststal. Het hele dorp sliep een zalige slaap. Het plein was verlaten, alsof iedereen plaats had willen ruimen voor ons romantische tafereeltje. De kaarsjes werden aangestoken, glazen gevuld met dampende wijn. We waren nog zo jong, doch al enkele jaren een koppel, als 'absolute beginners': eerst veel 'knoeien' met elkaar, stuntelen, fouten maken, leren liefhebben, elkaar vinden... Maar de band tussen ons was sterk geworden. We hielden zielsveel van elkaar. Die perfecte kerstnacht, met Jezeke, Maria, Jozef, een os en een ezel als zwijgzame getuigen, keken we elkaar diep in de ogen, en beloofden we elkaar de eeuwige liefde. Dat vuur in onze harten zou voor altijd branden.
Maar wellicht was het sprookje té mooi om te blijven duren... Enkele kerstmissen later ruilde ze mij en mijn oude houten slee voor een moderner exemplaar, een sportiever model van Duitse makelij met vier wielen en heel veel PK's. Een donderslag bij heldere hemel was het... Doch dat liedje bleek voor haar gauw ook te mooi om waar te zijn... Maar het kwaad was geschied, het hart gebroken,... En het heeft heel wat middernachtmissen geduurd tot dat hart terug sterk genoeg was om het weer weg te geven. Weet je: mensen zijn sterk, en tijd heelt wonden... Het hondje is al lang niet meer... de oude houten slee heb ik nog wel, die wacht op zolder, op een witte Kerst, en op die bijzondere iemand, die de tocht met me wil maken....
Zalige Kerst!
Dit moment was té mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Ik wou het delen met mijn geliefde en bedacht een romantisch plannetje. Ik haalde mijn oude houten slee van de zolder, nam enkele warme dekens, vulde een mandje met glühwein, vanillewafels, kaarsjes, en vroeg of ze kon komen. Ze was erg verrast, zo midden in de nacht, maar even later trok ik de slee geruisloos de donkere kerstnacht in. Vooraan mijn kleine hond gewikkeld in een dekentje, daarachter mijn grote liefde knus in een groot warm deken, en helemaal achteraan het mandje.
We gleden onder gele lantaarns, door kleine gezellige straatjes, over onverharde wegen, voorbij tavernes en cafeetjes, we groetten de licht beschonken feestvierders op hun terugweg naar huis. En steeds nog dwarrelden zachtjes sneeuwvlokken als een perfect decor voor een onvergetelijke nacht.
Het was al diep in de nacht toen we halt hielden bij de schaars verlichte kerststal. Het hele dorp sliep een zalige slaap. Het plein was verlaten, alsof iedereen plaats had willen ruimen voor ons romantische tafereeltje. De kaarsjes werden aangestoken, glazen gevuld met dampende wijn. We waren nog zo jong, doch al enkele jaren een koppel, als 'absolute beginners': eerst veel 'knoeien' met elkaar, stuntelen, fouten maken, leren liefhebben, elkaar vinden... Maar de band tussen ons was sterk geworden. We hielden zielsveel van elkaar. Die perfecte kerstnacht, met Jezeke, Maria, Jozef, een os en een ezel als zwijgzame getuigen, keken we elkaar diep in de ogen, en beloofden we elkaar de eeuwige liefde. Dat vuur in onze harten zou voor altijd branden.
Maar wellicht was het sprookje té mooi om te blijven duren... Enkele kerstmissen later ruilde ze mij en mijn oude houten slee voor een moderner exemplaar, een sportiever model van Duitse makelij met vier wielen en heel veel PK's. Een donderslag bij heldere hemel was het... Doch dat liedje bleek voor haar gauw ook te mooi om waar te zijn... Maar het kwaad was geschied, het hart gebroken,... En het heeft heel wat middernachtmissen geduurd tot dat hart terug sterk genoeg was om het weer weg te geven. Weet je: mensen zijn sterk, en tijd heelt wonden... Het hondje is al lang niet meer... de oude houten slee heb ik nog wel, die wacht op zolder, op een witte Kerst, en op die bijzondere iemand, die de tocht met me wil maken....
Zalige Kerst!
Het notitieboekje.
Het was in de zomertijd, enkele jaren geleden. We hadden kennis
gemaakt op M4M. Gewoon, enkele voorzichtige berichtjes gewisseld. En al
snel voorgesteld om elkaar eens te ontmoeten. In een écht gesprek leer
je elkaar immers veel makkelijker kennen.
Ik was hoopvol. Haar profiel las als een roman, (studio)foto's toonden een knappe dame, ongeveer mijn leeftijd, met lange blonde haren en blauwe ogen. Ze woonde ook op minder dan 20 km van mijn deur, wat zeker een plus is als je zoals ik nog jonge kids in co-ouderschap hebt. De verwachtingen waren derhalve hooggespannen ;-).
Het was een gezellige drukte in de hippe brasserie in het Limburgse. Ik had een tafeltje kunnen bemachtigen op een strategische plek, schuin tegenover de ingang. Even later stapte ze met een grote zwaai de zaak binnen, keek als een ietwat strenge schooljuf in mijn richting, en schoof dan snel bij aan het tafeltje.
Een glimlach had ik duidelijk nog niet verdiend, ze bleef me streng aankijken en sprak in korte zinnen. Ze vertelde me haar verhaal stoïcijns en bondig, alsof ze het uit het hoofd had moeten leren. Het was geen fraai verhaal, het ging over kansarmoede, werkloosheid, drankmisbruik, geweld, een leven in woonwagens, vechtscheiding,... Maar... ze wou nu een nieuw, beter leven. Ze had haar man en met hem alle problemen achter zich gelaten, en een job gevonden als poetshulp. En nu was ze op zoek naar een intelligente, welstellende nieuwe man met wie ze een mooie toekomst tegemoet zou kunnen zien. Ze had zich eerder al ingeschreven op andere datingsites, maar de heren waren er volgens haar van wel zeer bedenkelijk allooi: ze kreeg zowat uitsluitend oneerbare voorstellen in de mailbox, waar ze begrijpelijk liever niet wou over praten...
Neen, dan was M4M een veel betere stek om een gepast heerschap van niveau te ontmoeten. De mannen waren er tenminste hooggeschoold, hadden een goedbetaalde job, status en aanzien, een beter leven en een leukere vriendenkring. En ze stuurden in de eerste plaats al geen vieze mailtjes ;-). Nu, ik heb respect voor ieders leven -en het leven kan hard zijn- maar ik deed toch een heel voorzichtige poging om haar uit te leggen dat de site bedoeld is om twee hooggeschoolde mensen bij elkaar te brengen. Doch dat werd snel weggewuifd als een detail dat helemaal niet ter zake doet. Met haar wulpse vormen, lang steil blond haar, en felblauwe ogen zou ze makkelijk de concurrentie kunnen aangaan met elk diploma, was haar antwoord.
En dan plots, "I kid you not!" diepte ze een notitieboekje op uit haar handtas. Ze had netjes een hele vragenlijst voorbereid van die dingen die ze graag wou weten: woonplaats, aantal kinderen, leeftijden van de kinderen, automerk, werkgever, inkomen, huisvesting, .... een waar kruisverhoor van behoorlijk gevoelige vragen. Waarbij ik herhaaldelijk mijn joker heb moeten inzetten ;-). Nu, het waarom van dat boekje werd nadien duidelijk toen de rekening betaald werd en het tijd was om huiswaarts te keren. Ze vertelde me dat het voor haar een aangename avond geweest was. Maar ook dat ik geduld moest hebben. Ik zou niet onmiddellijk opnieuw van haar horen. In haar notitieboekje stonden er immers bij de vragen 10 kolommetjes voor 10 mannen, en ik was nog maar kolom nummer 2. Pas nadat het hele tabelletje gevuld zou zijn, zou ze haar keuze bekend maken en de "winnaar" contacteren. Ze is nog een tijdje op M4M gebleven, maar ze heeft nooit opnieuw met mij contact opgenomen. Tja, het geluk zal niet aan mijn kant geweest zijn :-). Misschien zijn er hier nog lezers-mannen die in een ander kolommetje terecht gekomen zijn van haar boekje en die weten hoe het verhaal geëindigd is? Dan wil ik het graag van je horen :-).
Ik was hoopvol. Haar profiel las als een roman, (studio)foto's toonden een knappe dame, ongeveer mijn leeftijd, met lange blonde haren en blauwe ogen. Ze woonde ook op minder dan 20 km van mijn deur, wat zeker een plus is als je zoals ik nog jonge kids in co-ouderschap hebt. De verwachtingen waren derhalve hooggespannen ;-).
Het was een gezellige drukte in de hippe brasserie in het Limburgse. Ik had een tafeltje kunnen bemachtigen op een strategische plek, schuin tegenover de ingang. Even later stapte ze met een grote zwaai de zaak binnen, keek als een ietwat strenge schooljuf in mijn richting, en schoof dan snel bij aan het tafeltje.
Een glimlach had ik duidelijk nog niet verdiend, ze bleef me streng aankijken en sprak in korte zinnen. Ze vertelde me haar verhaal stoïcijns en bondig, alsof ze het uit het hoofd had moeten leren. Het was geen fraai verhaal, het ging over kansarmoede, werkloosheid, drankmisbruik, geweld, een leven in woonwagens, vechtscheiding,... Maar... ze wou nu een nieuw, beter leven. Ze had haar man en met hem alle problemen achter zich gelaten, en een job gevonden als poetshulp. En nu was ze op zoek naar een intelligente, welstellende nieuwe man met wie ze een mooie toekomst tegemoet zou kunnen zien. Ze had zich eerder al ingeschreven op andere datingsites, maar de heren waren er volgens haar van wel zeer bedenkelijk allooi: ze kreeg zowat uitsluitend oneerbare voorstellen in de mailbox, waar ze begrijpelijk liever niet wou over praten...
Neen, dan was M4M een veel betere stek om een gepast heerschap van niveau te ontmoeten. De mannen waren er tenminste hooggeschoold, hadden een goedbetaalde job, status en aanzien, een beter leven en een leukere vriendenkring. En ze stuurden in de eerste plaats al geen vieze mailtjes ;-). Nu, ik heb respect voor ieders leven -en het leven kan hard zijn- maar ik deed toch een heel voorzichtige poging om haar uit te leggen dat de site bedoeld is om twee hooggeschoolde mensen bij elkaar te brengen. Doch dat werd snel weggewuifd als een detail dat helemaal niet ter zake doet. Met haar wulpse vormen, lang steil blond haar, en felblauwe ogen zou ze makkelijk de concurrentie kunnen aangaan met elk diploma, was haar antwoord.
En dan plots, "I kid you not!" diepte ze een notitieboekje op uit haar handtas. Ze had netjes een hele vragenlijst voorbereid van die dingen die ze graag wou weten: woonplaats, aantal kinderen, leeftijden van de kinderen, automerk, werkgever, inkomen, huisvesting, .... een waar kruisverhoor van behoorlijk gevoelige vragen. Waarbij ik herhaaldelijk mijn joker heb moeten inzetten ;-). Nu, het waarom van dat boekje werd nadien duidelijk toen de rekening betaald werd en het tijd was om huiswaarts te keren. Ze vertelde me dat het voor haar een aangename avond geweest was. Maar ook dat ik geduld moest hebben. Ik zou niet onmiddellijk opnieuw van haar horen. In haar notitieboekje stonden er immers bij de vragen 10 kolommetjes voor 10 mannen, en ik was nog maar kolom nummer 2. Pas nadat het hele tabelletje gevuld zou zijn, zou ze haar keuze bekend maken en de "winnaar" contacteren. Ze is nog een tijdje op M4M gebleven, maar ze heeft nooit opnieuw met mij contact opgenomen. Tja, het geluk zal niet aan mijn kant geweest zijn :-). Misschien zijn er hier nog lezers-mannen die in een ander kolommetje terecht gekomen zijn van haar boekje en die weten hoe het verhaal geëindigd is? Dan wil ik het graag van je horen :-).
donderdag 20 september 2018
Ik wil gevonden worden
"Ik zoek niet, ik wil gevonden worden", las ik diagonaal door haar
zuinige beeldloze profieltje. Het bracht me abrupt wat in verwarring.
Want ik hád haar zopas gevonden! Ze stond gewoon tussen de
zoekresultaten toen ik "regio: Vlaams-Brabant" aangevinkt had. Zo
eenvoudig was het om haar te vinden. :-).Nu, ik zag er ineens ook wel
wat gedegen ouderwetse romantiek in. Jij, in een met baleinen corset
veel te strak ingesnoerde wespentaille, hoepelrok en grote papillotten
in de weelderige gitzwarte haren. Ik in grijze pitteleer met cravate
blanche, lichtjes steunend op mijn zwarte wandelstok met zilveren knop,
een brede buiging makend, de asgrijze wolvilten hoge hoed met één grote
elegante beweging door de lucht zwaaiend: "Soeckt niet o scone
jonckvrouwe, uw eedele ootmoedige dienaar verzoeckt needrig om uwen
fluweelen hand" :-).
Nu dames, wij heren hebben van nature een romantische inborst, we zijn attent, tactvol, galant... en we houden uiteraard aan tradities :-). Doch als van ons verwacht wordt dat we een fotoloos en nauwelijks bewoord profieltje innig de liefde gaan verklaren, krijgen we het toch even moeilijk. Hoe weeg je nu tussen duizend profielen, met wie je graag zou willen afspreken? Dan is een eerlijke en originele kennismaking met jouw pen (en je selfie) alvast een goede aanknoping. Een gezellig terrasje doet de rest wel :-). Enne... we zijn intussen al een flink eind opgeschoten in de 21ste eeuw... de tijd dat de datiquette voorschreef om de vrouw zachtjes neer te knuppelen en met de lange wilde haren het donkere hol in te slepen ligt al even achter ons... de interesse mag gerust wat van beide kanten komen ;-).
Nu dames, wij heren hebben van nature een romantische inborst, we zijn attent, tactvol, galant... en we houden uiteraard aan tradities :-). Doch als van ons verwacht wordt dat we een fotoloos en nauwelijks bewoord profieltje innig de liefde gaan verklaren, krijgen we het toch even moeilijk. Hoe weeg je nu tussen duizend profielen, met wie je graag zou willen afspreken? Dan is een eerlijke en originele kennismaking met jouw pen (en je selfie) alvast een goede aanknoping. Een gezellig terrasje doet de rest wel :-). Enne... we zijn intussen al een flink eind opgeschoten in de 21ste eeuw... de tijd dat de datiquette voorschreef om de vrouw zachtjes neer te knuppelen en met de lange wilde haren het donkere hol in te slepen ligt al even achter ons... de interesse mag gerust wat van beide kanten komen ;-).
Abonneren op:
Posts (Atom)